ရူးေလာက္ေအာင္ဆိုး

အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ပါလို႔ အေနာက္ကိုတဲ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရင္......တံခြန္တိုင္ ေရႊကုကၠားနဲ႔ ဘုရားေလးေလး.............ဘုရားေလးေလး။

တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညအခ်ိန္ ကာလေတြမွာ ေဆြးျမည့္ဖြယ္ အသံႀကီးနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ဆိုတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးကို ကြ်န္မ ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိဖူးပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို သူဆုိတဲ့ အခါတုိင္း ေက်ာစိမ့္ေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ဖီလင္ကို ဘယ္ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီသီခ်င္းသံကို တစ္လတစ္ခါ မွန္မွန္ၾကားရတတ္ၿပီး ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြဟာလည္း ညပိုင္းအခ်ိန္ေတြပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တိတိက်က် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လတစ္လရဲ႕ လခထုတ္ရက္ ညပိုင္းေတြမွာ ၾကားရတတ္တာပါ။

ကြ်န္မ ဒီသီခ်င္း ၾကားတုိင္း ေၾကာက္တတ္တာဟာ သီခ်င္းေၾကာင့္လား၊ သူ႔အသံနဲ႔ ဆိုဟန္ေၾကာင့္လား၊ ဒီသီခ်င္းဆံုးတဲ့ အခါမွာ ၾကားရတတ္တဲ့ ေပါက္ကြဲ သံစဥ္ေတြေၾကာင့္လား ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေပမယ့္ ကြၽန္မ ေနစရာ မရွိေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ တာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဆိုရွင္ဟာ စိတ္မူ မမွန္ဘူး လို႔ ကြၽန္မ သိထားခဲ့တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အဆိုရွင္ဟာ ဒီသီခ်င္းကို ဆိုၿပီး ေတာင္ကုန္းထိပ္က အရာရွိ ရိပ္သာကို ေျခလွမ္း မွန္မွန္နဲ႔ တက္သြားတတ္တယ္။ သူ႔သီခ်င္း အဆုံးနဲ႔ သူေတာင္ကုန္းထိပ္ကို ေရာက္တာနဲ႔က အျမဲ ကြက္တိက်တတ္တာဟာ တိုက္ဆိုင္မႈလား၊ ဘာလား ဆိုတာ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ဒီလို တိုက္ဆိုင္လို႔လည္း သူဟာ ဒီသီခ်င္းကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဆိုခဲ့ေလေရာ့သလားလို႔ေတာ့ ေတြးစရာပါ။ သူ႔သီခ်င္း အၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကို အေရာက္မွာေတာ့ “ကိုျမမင္း၊ အို ကိုျမမင္း၊ ဒီေန႔ လခ ထုတ္ၿပီေလ။ ရွင္ ကြၽန္မကို လခလည္း မေပးပါလား။ ရွင္လခ မေပးရင္ ရွင့္ကေလးေတြ ကြၽန္မ ဘယ္လုိေကြၽးမွာ လဲ”ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြကို အလဲလဲ အေက်ာ့ေက်ာ့ ဆိုရင္း အိမ္တံခါးကိုလည္း ခဲနဲ႔ မွန္မွန္ ထုတတ္ပါတယ္။

ဒီလို သူလုပ္ေနတာဟာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာတတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အသံတျဖည္းျဖည္း တိုးသြားလို႔ သူလက္ေလွ်ာ့ ျပန္ဆင္း သြားတတ္ပါတယ္။ တက္လာတုန္းက သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ တက္လာၿပီး သူျပန္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ဘယ္လို စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔မ်ား ဆင္းသြားခဲ့ပါလိမ့္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မ လည္း အေမ့ ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀ွက္ ပု၀င္ ေနရတာ ေညာင္းလွၿပီမို႔ အေညာင္းအညာ ဆန္႔ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္က လူႀကီးေတြ၊ အစ္ကို၊ အစ္မေတြ အတြက္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမွာ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာ က်ီစယ္မႈေတြကို ကြၽန္မျပန္ ေတြးၾကည့္ရင္ မွတ္မိ ေနသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကြၽန္မ ဟန္ေဆာင္ကာ မူပိုေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲ အသည္းထဲက ေၾကာက္ေနတာ ဆိုတာ ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ တစ္ခုပါ။ ကြၽန္မ အခု အရြယ္ အထိ အဲ့ဒီ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကို မေမ့ႏိုင္ ဘဲရွိေနခဲ့တာမို႔ အခုအသက္ အရြယ္အေတြးနဲ႔ သီခ်င္းရွင္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ခဏခဏ ဆင္ျခင္ ၾကည့္မိဖူးပါတယ္။ အက်ဳိး အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာေပါ့ေလ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ သီခ်င္းရွင္ဟာ ေဒၚသိန္းတင္ ဆိုတဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ဦးပါ။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အင္မတန္ ေ၀းလံ ေခါင္သီတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ေဒၚသိန္းတင္ဆိုရင္ မသိသူ မရွိပါဘူး။ သူဟာ ေမြးရာပါ စိတ္မူ မမွန္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ အသက္ႀကီးမွ စိတ္မူ မမွန္ခဲ့တာ ဆိုတာကိုလည္း တစ္ၿမိဳ႕လုံးက သိထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း ကေလးဆိုေပမယ့္ ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ အေၾကာင္းက ဒီၿမိဳ႕မွာ ေျပာစရာ ပါးစပ္ ရာဇ၀င္တစ္ခုမို႔ အမ်ားနည္းတူ သိထားခဲ့ ေတာ့တာေပါ့။ အမ်ားနဲ႔ ကြၽန္မက မတူတာဆိုလို႔ ကြၽန္မက တိတ္တဆိတ္ ေဒၚသိန္း တင္ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္ေန ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ ဒါကို အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ သိခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ အရြယ္ ကြၽန္မဟာ ေဒၚသိန္းတင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာကို သိခဲ့ၿပီး ခ်ိန္ကစၿပီး ေဒၚသိန္းတင္ကို ေၾကာက္တာက ေၾကာက္တာ သတ္သတ္၊ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာက သတ္သတ္ျဖစ္ေနတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းပါသည္။ ေဒၚသိန္းတင္ ျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။

ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ အသက္ဟာ ငါးဆယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေလာက္ေရာေပါ့။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ ထိုင္တတ္တဲ့ အပ်ဳိႀကီး တစ္ဦး ဆိုေပမယ့္ ႐ုပ္ရည္႐ူပ ကာက ေခရွာပါတယ္။ သူေရာင္းတဲ့ အသုပ္က စားဖူးသူတိုင္း အသည္း စြဲေစေပမယ့္ သူ႔ကိုက် အသည္းစြဲသူ မရွိတာဟာ ဒီ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္မွာပါ။ ဒီလုိ အသုပ္သည္ အပ်ဳိႀကီးကို တစ္ေန႔ေသာ အခါမွာ ေဖာက္သည္ အသစ္တစ္ဦး တိုးလာ ခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေဖေဖ့ ႐ုံးကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာတဲ့ အရာရွိငယ္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုျမမင္းပါပဲ။ ကြၽန္မ အေခၚေတာ့ ဦးျမမင္း ေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးဟာ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးအရေရာ၊ တည္ေနရာ အရေရာ ဘယ္လို ထူးျခား စည္ကားမႈမွ မရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ေဖေဖတို႔ တာ၀န္က်ရာ ဌာနဆိုင္ရာ စီမံကိန္းတစ္ခု ရွိေနတာမို႔ လႈပ္ရွား အသက္၀င္ ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ၿမိဳ႕ခံလူေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္တဲ့ အတြက္ စီမံကိန္းက ၀န္ထမ္းေတြဆိုရင္ ေနရာေပး ဆက္ဆံ တတ္ၾကပါတယ္။ ေဒၚသိန္းတင္လို ႐ိုး႐ိုးသားသား အသုပ္သည္ တစ္ဦး အေနနဲ႔လည္း ကိုျမမင္းလို တူအရြယ္၊ သား အရြယ္ အရာရွိငယ္ေလးကို အေရးေပး ဆက္ဆံခဲ့ ရွာတာေပါ့။ ဒါဟာ ဘာမ်ား မွားလို႔လဲ။ ကိုျမမင္း အတြက္ဆို သီးသန္႔ ခ်န္ထားခ်င္တယ္။

ကိုျမမင္းကိုဆို စပါယ္ရွယ္ လုပ္ေပးတယ္။ ကိုျမမင္း လာမစားေသးရင္ ဆိုင္မသိမ္းေသးဘူး။ ဒါေတြဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ျဖစ္႐ိုး ျဖစ္စဥ္ က႑ေတြပဲ မဟုတ္ ဘူးလား။ ဒါကိုပဲ ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ ေစ်းသည္ အသိုက္ အ၀န္းကေရာ၊ ကိုျမမင္းရဲ႕ အသိုက္အ၀န္းကေရာ ကိုျမမင္း ကြယ္ရာမွာ ေဒၚသိန္းတင္ကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကလူ က်ီစယ္ ျပဳခဲ့ၾကသတဲ့။ ဆိုးလိုက္တာေနာ္။ ေဒၚသိန္းတင္လို ႐ိုး႐ိုးအအ မ်က္ႏွာမြဲ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္ အတြက္ ဒီလို အစအေနာက္ေတြကို စိတ္တို ေဒါသနဲ႔ တုံ႔ျပန္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိမတဲ့လား။ တဟင္းဟင္း၊ တဟဲဟဲနဲ႔ပဲ “မဟုတ္တာေတြရွင္၊ မဟုတ္ရပါဘူး။ မလုပ္ပါနဲ႔” ဆိုတဲ့ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္ မေရာက္စကားေတြကိုပဲ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ေရလဲသုံးရင္း သူ႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ေတြဟာ ကိုျမမင္းနဲ႔ ယဥ္ပါး သြားခဲ့ပုံရပါ တယ္။ တကယ္ဆို စိတ္ပညာရွင္ေတြ၊ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီလို ေ၀ဒနာကို ဘယ္လို သတ္မွတ္မလဲ မသိေပမယ့္ ကြၽန္မ သတ္မွတ္တာကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ အခြၽန္နဲ႔ အမခံရတဲ့ သနားစရာ ေ၀ဒနာရွင္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနားမွာ သူသိပ္မုန္းပါတယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ဖြင့္ေပးထား ၾကည့္ပါ လား။

အဲ့ဒီလူ သီခ်င္းဆိုခ်င္ စိတ္ေပၚလာတဲ့ အခါမွာ ႏႈတ္က ညည္းမိတဲ့ သီခ်င္းဟာ သူမုန္းပါတယ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မသိစိတ္ရဲ႕ယဥ္ပါးမႈ ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ကိုျမမင္းနဲ႔ မဟုတ္ႏိုင္မွန္း၊ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ထပ္ဖန္တလဲလဲ စေနာက္ခံရျခင္းဟာ ေဒၚသိန္းတင္လို ပညာ အေျခခံမရွိ၊ ဘာသာတရားနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့ အပ်ဳိႀကီး တစ္ေယာက္ အတြက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကတိမ္းကပါး ျဖစ္သြားေစႏိုင္တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေဒၚသိန္းတင္ ဟာ မသိမသာကေန သိသိ သာသာ ေျပာင္းလဲလာၿပီး သူနဲ႔ ကိုျမမင္းနဲ႔ဟာ သက္ဆိုင္တယ္။ သူတို႔မွာ မိသား စုေလးရွိတယ္ ရယ္လို႔ လြဲလြဲ မွားမွားေတြ ယုံၾကည္စြဲလမ္း သြားၿပီး လစဥ္လတိုင္းရဲ႕ လခထုတ္ ရက္ေတြမွာ ကိုျမမင္းကို သြား၊ သြားရမ္းျခင္းနဲ႔ စိတ္ထြက္ေပါက္ေတြ လြဲခဲ့ပုံ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုျမမင္း ကိုယ္တိုင္ ဒီအျဖစ္ ႀကီးကို ရွက္ရြံ႕ ခါးသီးၿပီး အထက္ လူႀကီးကလည္း နားလည္စာနာလို႔ ကိုျမမင္းကို ဌာနေျပာင္း၊ နယ္ေျပာင္း လုပ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ စာနာ နားလည္မယ့္သူ မရွိဘဲ ဘ၀ပ်က္ က်န္ခဲ့တာက ေဒၚသိန္းတင္ ႀကီးပဲေပါ့။ ကိုျမမင္း ဒီၿမိဳ႕မွာ ရွိမွန္း၊ မရွိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘဲ သူစိတ္ထင္သလို လုပ္ရင္းနဲ႔ အမ်ားရဲ႕အခြၽန္နဲ႔ မမႈ ဒဏ္ကို သူ႔ဘ၀ မဆုံးမခ်င္း ခါးစည္းခံေပေတာ့ေပါ့။

ကြၽန္မငယ္စဥ္က ေဒၚသိန္းတင္ အေၾကာင္းကို ေမေမက စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတိုင္း “လူေတြ မေကာင္းတာပါ”လို႔ ေရရြတ္ အဆုံးသတ္တတ္ပါတယ္။ ေမေမ ဒီလို ေရရြတ္တိုင္း “ဟုတ္တယ္၊ မေကာင္းဘူး” လို႔ ကြၽန္မစိတ္ထဲ အျမဲ သံေယာင္လိုက္မိေပမယ့္ ႏႈတ္ ကေတာ့ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးသဘာ၀အရ စိတ္မူ မမွန္တဲ့သူဆို ေရွ႕မွာေရာ၊ ကြယ္ရာမွာပါ တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္တတ္တာမို႔ ေဒၚသိန္းတင္ႀကီးကုိ စာနာပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေပၚတင္ႀကီး ေတာ့ မေျပာရဲခဲ့ပါဘူး။ အခု လို ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွသာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပဲလို႔ ရဲရဲေတြး ရဲရဲ ေျပာရဲလာတာပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ကြၽန္မရဲ႕ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္တစ္ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ ကေတာ့ ဘန္ဂလိုေစာင့္ ဦးဂ်င္မီဆိုတဲ့ လူႀကီးပါ။ ဘန္ ဂလိုေစာင့္ တာ၀န္ယူထား တယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေျခအေန က ေဒၚသိန္းတင္ေလာက္ မဆိုးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေလးကလူေတြ ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေျပာရင္ ေခါင္းကို လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး ခါျပတတ္ၾကတာမုိ႔ သူလည္း မူမမွန္ စာရင္း၀င္ပါပဲ။ ကြၽန္မ တို႔ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ကစၿပီး ေျပာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ဘန္ဂလိုကို လာတည္းတဲ့ ဧည့္သည္ ဆိုတာလည္း မၾကဳံ ဖူးခဲ့တာမို႔ ဦးဂ်င္မီႀကီး အေန အစားေခ်ာင္ ထင္ပါရဲ႕။

ညေန ခင္းေတြ အထူးသျဖင့္ ေဖေဖ ႐ုံးက ျပန္လာလို႔ မိသားစု စုံစုံ ညီညီ စကား ေျပာေနၾကခ်ိန္ဆို ဦးဂ်င္မီတစ္ေယာက္ သူ႔ ၀တ္စုံျဖစ္တဲ့ အေပၚအျဖဴ ေအာက္အျဖဴ ၀တ္စုံကို က်က်နန ၀တ္လာၿပီး ေရာက္ေရာက္ လာပါေလေရာလား။ အနား ေရာက္ၿပီဆိုရင္လည္း “ေလး စားပါတယ္ ဆရာ”ဆိုၿပီး တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းနဲ႔ ဆလု ႐ိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေလးစားပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း ငါးႀကိမ္ျပည့္ေအာင္ အျမဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါ သူ႔ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ အက်င့္ပါ။ ငါးႀကိမ္ထက္လည္း မပို၊ ငါးႀကိမ္ထက္လည္း မေလ်ာ့ေအာင္ သူဘယ္လို ခ်ိန္ဆ ေျပာလဲ ကြၽန္မ မသိေပမယ့္ အျမဲတမ္း လက္ခ်ဳိးေရတြက္ ထားတိုင္း ငါးႀကိမ္ကြက္တိ ပါပဲ။ ဦးဂ်င္မီကို သူမ်ား အေျပာနဲ႔ ကြၽန္မ ေၾကာက္မိ ေပမယ့္ တစ္ခါမွေတာ့ ရမ္းရမ္းကားကား အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြ မေတြ႕ခဲ့ရဖူး ပါဘူး။ ပုံမွန္ မဟုတ္တဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အျပဳအမူ ဆိုလို႔ ခုနက ငါးႀကိမ္ျပည့္ေအာင္ အ႐ိုအေသျပဳတတ္ တာေလးပဲ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ဦးဂ်င္မီဟာ ကြၽန္မတို႔ ကေလးေတြ အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေပ်ာ္ေတာ္ ဆက္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကေလးေတြ စုၿပီး ဦးဂ်င္မီႀကီးကို သြားသြား ေခ်ာင္းၾကျခင္းပါပဲ။

ကြၽန္မကေတာ့ အေၾကာက္ႀကီးသူပီပီ အားလုံး ရဲ႕ေနာက္ဆုံးနားေလာက္စီမွာ မမီမကမ္းနဲ႔ တေမာ့ေမာ့ေပါ့။ ဒီမွာတင္ ဦးဂ်င္မီရဲ႕ ထူးဆန္း အ့ံၾသဖြယ္ အျပဳအမူကို ေတြ႕ခဲ့ၾကရျခင္းပါ။ ဦးဂ်င္မီရဲ႕ အခန္းေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ သူ႔ခုတင္ေဘးမွာ စာၾကည့္ စားပြဲေလး တစ္လုံး ရွိၿပီး အဲ့ဒီ စားပြဲေပၚမွာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္တဲ့ အခါေတြမွာ ျမင္ရတာကေတာ့ ဦးဂ်င္မီဟာ ဒီဓာတ္ပုံေလးကို ကိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာလိုက္၊ မ်က္ရည္က်လိုက္နဲ႔ ဟန္မူရာပါပါ ဇာတ္စုံခင္း ေနတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတာပါ။ သူစကား ေျပာေနပုံဟာ သက္ရွိ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာေနဘိ အလား အသက္၀င္ လြန္းပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေတြ အတြက္ေတာ့ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ စိတ္၀င္စားမႈကလည္း အျပည့္နဲ႔ ထက္ထက္ သန္သန္ ေခ်ာင္းခဲ့ၾကရတာေပါ့။ တစ္ခု ဆန္းတာက ဦးဂ်င္မီဟာ ကြၽန္မတို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္တာကိုလည္း သိသိေန ျခင္းပါပဲ။ သူ႔ဟာသူ ဖီလင္ အျပည့္နဲ႔ ေျပာဆိုေနရင္းက “ေဟ့” ဆိုတဲ့ အသံႀကီး ေပးၿပီး ကြၽန္မတို႔ဘက္ကို လွည့္ေျခာက္တတ္ပါတယ္။

ဒါဆို ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕ ေျပးၾက ေပေတာ့ေပါ့။ အငယ္ဆုံး လည္းျဖစ္၊ အ၀ဆုံးလည္းျဖစ္ တဲ့ ကြၽန္မပဲ ေနာက္ဆုံးမွာ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ အငိုငိုအယို ယိုနဲ႔ပါ။ မွတ္လား ဆိုေတာ့လည္း မမွတ္ပါဘူး။ ေနာက္ တစ္ခါ သြားေခ်ာင္းရင္ ျပန္ လိုက္တာပါပဲ။ တျခား ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ရယ္စရာ၊ ေၾကာက္စရာအျဖစ္ထက္ ပိုၿပီးထူးခံစားေနၾကမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မ ကေတာ့ ဦးဂ်င္မီ လက္ထဲက ဓာတ္ပုံကို အင္မတန္ စိတ္၀င္ စားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေဖေဖ့ကို အက်ဳိး အေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ဒီဓာတ္ ပုံက ဦးဂ်င္မီနဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္သလဲ၊ ဘယ္သူ႔ပုံ လဲဆိုတာ အတင္း ေမးၾကည့္ ခိုင္းမိပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မ ပူဆာလြန္းတာနဲ႔ပဲ ေဖေဖက ဘန္ဂလိုကို သြားစစ္တဲ့ပုံနဲ႔ ဟိုဒီ ၀င္ၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပုံကို ၾကည့္ေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက သေဘာက် တဲ့ပုံနဲ႔ တျပဳံးျပဳံး လုပ္ရင္း “တကယ့္လူ ဆိုဖီယာေလာ ရင္စ္ပုံကို ေထာင္ၿပီး စိတ္ကူး ယဥ္ေနတာပဲ”တဲ့ေလ။ ေဖေဖ ေျပာျပမွ ဒီဓာတ္ပုံဟာ ႏိုင္ငံျခား မင္းသမီး အေက်ာ္အေမာ္ တစ္ပါးရဲ႕ ပုံဆိုတာ ကြၽန္မ သ ခဲ့ရတာပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ဒီအေၾကာင္း ေျပာတိုင္း ရယ္ေမာ သေဘာ က်တတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ ဦးဂ်င္မီဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာ မီးခိုး မဆုံး ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။ အျဖစ္မွန္ကိုေတာ့ မသိခဲ့ရပါ ဘူး။ ဒါဟာ ကြၽန္မ ေဖေဖ တာ၀န္က်ရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ မ်ားေပါ့။

ကြၽန္မ ငါးတန္းႏွစ္မွာေတာ့ ေဖေဖ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အကူးအသန္း ကာလမွာ ကြၽန္မတို႔ ကေလးေတြ ကသီလင္တႏိုင္မယ္ ဆိုၿပီး ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြကို ဘြားဘြားတို႔ ရွိရာ ဧရာ၀တီတိုင္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကို ပို႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတို႔ ျခံေပါက္၀မွာ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ လူႀကီး တစ္ဦးကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါပဲ။ ကြၽန္မကိုက ဒီလို လူေတြနဲ႔ ေရစက္ပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။“ေဟ့ မခင္ေအး ရွိလား”ဆိုတဲ့ အသံႀကီးကလည္း ေအာင္ပါေပ့။ ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ သူ႔ ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔ ေနေနသာသာ စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး လူ႐ုပ္ မေပၚေအာင္ ညစ္ပတ္ေပတူး ေနတဲ့ ဒီလူႀကီးရဲ႕အသြင္ သဏၭာန္၊ သူ႔နဖူး အလယ္ တည့္တည့္မွာ ျပည္ေတြ ေတာင္တည္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အနာႀကီး၊ သူ႔ပါးစပ္က တဂြက္ဂြက္နဲ႔ စားေနတဲ့ မာလကာသီးႀကီး။ ဒါေတြကိုပဲ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ရင္း အိမ္ထဲျပန္လွည့္ ေျပးခ်င္ေနေပမယ့္ ေျခလွမ္းက တစ္လွမ္းေတာင္ ေရႊ႕လို႔ မရေအာင္ ၾကက္ေသေသ ေနခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

ေတာ္ေသးတာက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဘြားဘြားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို ရင္းရင္းႏီွးႏွီး ဟန္နဲ႔ “ဖိုးထူးေရ နိပ္လားေဟ့”လို႔ ေမးလိုက္ပါ တယ္။ ဘြားဘြား ဒီလုိ ေမးလိုက္တာနဲ႔ ဖိုးထူးႀကီးက “နိပ္တယ္ေဟ့ နိပ္တယ္”ဆို ၿပီး ဘြားဘြား လွမ္းေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကုိ လွမ္းယူလို႔ ထြက္သြား ပါေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြၽန္မ အတြက္ ဘြားဘြားတို႔ၿမိဳ႕က ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဖိုးထူးနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားပါၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕က လူေတြ အားလုံးဟာ ဖိုးထူးနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း “ဖိုးထူး နိပ္လား ေဟ့”ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ ပဋိ သႏၶာရ စကားဆိုတာ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္သြားပါၿပီ။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္ စက္ဘီးေပၚကေန ဖိုးထူးကို “နိပ္လားေဟ့” လို႔ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႏႈတ္ဆက္ရဲတဲ့ အထိ ရဲတင္း လာခဲ့ပါတယ္။ ဖိုးထူး အေၾကာင္းကို ဘြားဘြားအားတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ကြၽန္မ စိတ္လိုလက္ရ စပ္စုဖူးပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေရာက္လာမွပဲ စည္စည္ကားကား ျဖစ္သြားတဲ့ ဘြားဘြားက သူ႔အနားမွာ ဒီလို ကယုကယင္နဲ႔ လာထိုင္ စကား ေျပာတတ္တဲ့ ေျမးမေလးကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ပဲ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီး တဖြာဖြာ လုပ္ၿပီး ေျပာျပခဲ့တာက ဒီလိုပါ။

ဖိုးထူးဟာ အရင္ထဲက ဒီၿမိဳ႕သားျဖစ္ၿပီး ပန္းထိမ္ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ပါတဲ့ေလ။ မိဘ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြေတာ့ မရွိရွာေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလို ဖိုးထူးနဲ႔ ဖူးစာဆုံဖို႔ ျဖစ္လာတာက တစ္ဖက္ကမ္းကေန ဆရာမ လာလုပ္တဲ့ မျမေလး ဆိုတဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာ မေလးဆိုပဲ။ ဖိုးထူးနဲ႔ ဆရာ မေလးက ဟုတ္ေနၾကရင္း ဆရာမေလးက တက္လမ္း ရွာခ်င္ေတာ့ တျခားၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ကို အေဖာ္ေကာင္းလို႔ စီးပြားရွာဖို႔ လိုက္သြားသတဲ့။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ အခ်စ္သစ္ ေတြ႕ၿပီး အိမ္ရာ ထူေထာင္လို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ စီးပြားအတူ သြားရွာတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ကုိ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခါ ဖိုးထူးကို အျဖစ္မွန္ ေျပာျပေနရင္ စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးတဲ့ အတြက္ သူ႔ခ်စ္သူ ဆရာမေလး ေရာဂါ တစ္ခုနဲ႔ ေသသြားၿပီ။ ေသခါ နီးမွာ ဖိုးထူးကို ေနာက္ဘ၀မွာ ျပန္လာေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ ဆိုၿပီး လုပ္ဇာတ္ ဆင္ၾကသတဲ့။ ေျပာတဲ့ သူေတြက သူတို႔ ဥာဏ္ေလးေတြ တစ္ထြာတစ္မိုက္နဲ႔ သက္သာလို သက္သာျငား ေျပာခဲ့ၾကေပမယ့္ ဖိုးထူး အတြက္ေတာ့ ဆရာမေလးကို စြဲလမ္းစိတ္၊ သနားစိတ္နဲ႔ ႏွလုံး ကြဲေလသတည္းေပါ့။

မိသားစုမရွိ၊ ႏွစ္သိမ့္မယ့္သူ မရွိတဲ့ တစ္ကိုယ္ေရသမား ဖိုးထူး အတြက္ တစ္ပတ္ကိုး သီတင္း အိမ္တြင္းေအာင္း ခံစားေနရၿပီး လူေတာထဲ ျပန္ တိုးလာခ်ိန္မွာ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြက ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့ေလ။ ေတြ႕တဲ့ လူတိုင္းကို “မျမေလး ငါ့ကိုလာေတြ႕တယ္” ဆိုတာ မ်ဳိးေတြ “မျမေလးက ငါ့ အတြက္ ေရႊမန္က်ည္းသီးေတာင့္ေတြ လာေပးသြားတယ္” ဆိုတာမ်ဳိးေတြျဖစ္ကုန္ရင္း ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားသထက္ ေခ်ာက္ခ်ားလို႔ ေနာက္ဆုံး ဒီဘ၀ေရာက္သြားပါေတာ့ သတဲ့။ ဇာတ္လမ္းအဆုံးမွာ ဘြားဘြားကေတာ့ ေမေမ့လို “လူေတြ မေကာင္းဘူး”လို႔ မေရရြတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့“လူေတြ မေကာင္းတာပဲ”လို႔ မွတ္ခ်က္ ေပးမိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တကယ္ ဆို အမွန္တရားကိုသာ ေျပာ ျပခဲ့ရင္ ေယာက်္ားတစ္ ေယာက္အတြက္ မခံခ်င္စိတ္၊ မာနစိတ္နဲ႔ ဒီလို အျဖစ္ကို ေရာက္ခ်င္မွေတာင္ ေရာက္မွာေလ။ ဒါေတြဟာ ကြၽန္မငယ္ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ ျဖစ္ရပ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ကြၽန္မအသက္ သုံးဆယ္ ရွိပါၿပီ။ ဘြားဘြားလည္း ဆုံးပါးသြားတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သလို ေမေမလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လုံးလည္း ကြၽန္မက လြဲလို႔ အားလုံး အိမ္ေထာင္ရက္သားက် ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေဖေဖဟာလည္း အစိုးရ၀န္ထမ္း ဘ၀က အၿငိမ္းစား ယူၿပီး ျပင္ပ ကုမၸဏီတစ္ခု ထူေထာင္ရင္း အရင့္အရင္ အခ်ိန္ေတြကထက္ အဆမ်ားစြာ တိုးတက္ႀကီးပြား ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မက ေဖေဖ့ အနားမွာ အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ေနရတဲ့ သမီးတစ္ဦး အျဖစ္ တာ၀န္ ယူရင္းေပါ့။ ဒါဟာလည္း စကား အျဖစ္သာ ေျပာတာပါ။ ကြၽန္မထက္ ေဖေဖ့ကို အနီးကပ္ ျပဳစုႏိုင္သူ တစ္ဦး ရွိေနတာမို႔ ကြၽန္မ ေဖေဖ့ ကိစၥမ်ားမွာ သိပ္၀င္ပါစရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။

အဲ့ဒီ လူကေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးမေလး ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ေလာက္ပါပဲ။ အတြင္းေရးမွဴး ဆိုတာ အလုပ္ ကိစၥေတြမွာ သာပါရတာလို႔ ထင္ထားတဲ့ အေတြးဟာ ကြၽန္မရဲ႕ေခတ္ ေနာက္က်ေနတဲ့ အေတြးမ်ားလား မသိပါဘူး။ ေဖေဖ့ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးမေလးကေတာ့ ေဖေဖ့ အလုပ္ ကိစၥမ်ား သာမက စားေရးေသာက္ေရး၊ အ၀တ္အစား၊ က်န္းမာေရး စသျဖင့္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ပါ တတ္ပါတယ္။ ဒါကို ေဖေဖကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေက်ေက်နပ္နပ္ပါ။ ကြၽန္မသာ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီလုိ ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ၀င္လုပ္ေပးျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ခိုင္းလာခဲ့ရင္လည္း စိတ္ဆုိးမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အင္း ဒါေၾကာင့္လည္း နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး မျဖစ္ခဲ့တာ ေနမွာပါပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ကြၽန္မလည္း အရြယ္ေရာက္တဲ့ အျပင္ အရြယ္ေတာင္ေက်ာ္ လာၿပီဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြမွာ မသိသလို ေနေပးဖို႔ အလိုက္ သိသိပါပဲ။

ဒီေန႔ကေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္စြာ က်င္းပတဲ့ ေမြးေန႔ မဂၤလာပြဲႀကီးေပါ့။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အား လုံးလည္း ပြဲတက္သားသမီး မ်ားအျဖစ္ ပြဲခင္းထဲမွာ ရွိေနၾကပါတယ္။ က်င္းပတာကလည္း စရိတ္စက အႀကီးဆုံး နာမည္ႀကီး ဟိုတယ္၊ ဖိတ္ ထားတာကလည္း နာမည္ ႀကီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးေတြပါပဲ။ ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ႏုပ်ဳိ လန္းဆန္းမႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး ပါ။ အခမ္းအနား စစခ်င္းမွာ ပဲ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေတြ တစ္ဦး ၿပီးတစ္ဦး စင္ေပၚကိုေရာက္ လာၿပီး ေမြးေန႔ဆုေတာင္း စကား ေႁခြၾကပါတယ္။ တစ္ ဦးမက ေျပာေနၾကတဲ့ စကား ေတြဟာ ထပ္သထက္ထပ္ လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္မနားထဲကို ဒီစကား တစ္ခြန္းဟာ ျမားတစ္စင္းလို လာလာစိုက္ပါ ေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ အားလုံးဟာ ေဖေဖ့ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ စကားတစ္ခြန္း။ ဒါဟာ ဘာသေဘာနဲ႔ ေျပာေနၾကတာလဲ။

တကယ္ဆို ကြၽန္မ အေဖဟာ ဂုဏ္သေရရွိၿပီး သား။ မိသားစု အသိုက္အ၀န္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးသားသူ တစ္ဦးေလ။ ဒီလို လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ေတြ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ဘာလို႔ ဒီလို ေျပာေနၾကရတာတဲ့လဲ။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မိတ္ေဆြ လူပ်ဳိႀကီး”တဲ့လား။ ကြၽန္မ ေဖေဖဟာ လူပ်ဳိႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ ရယ္စရာ သေဘာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်စ္ခင္မႈ က်ီစယ္တာ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေနအထားေတြကို ႀကိဳျမင္လို႔ လမ္းခင္းေပး တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ကာယကံရွင္ သူ႔ ဘာသာသူ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥပဲ။ ဘာလို႔မ်ား အခြၽန္နဲ႔ “မ” ခ်င္ေနၾကတာပါလိမ့္။ ကြၽန္မ ဒီပြဲခင္းထဲ ဆက္ေန ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ စလင္းဘက္ ေကာက္ဆြဲၿပီး ႐ုတ္ခနဲ ထထြက္လာေတာ့ မမက “ဟဲ့ ဘယ္လဲ” လို႔ လွမ္းေမးတယ္။ မေျဖျဖစ္ ဘူး။ ေျဖခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘူး။ ေမေမ့ကိုပဲ စိတ္ထဲက လွမ္းတိုင္တည္မိတယ္။ “ေမေမ လူေတြ မေကာင္းဘူး။ ဆိုးတယ္”

မီမိုး