ရာသီဥတုေလး သာသာယာယာ ရွိေနသည့္အတြက္ ဝရန္တာဘက္ထြက္ခဲ့ကာ ပတ္ဝန္းက်င္အလွကို ႐ႈစားမိသည္။ ဝရန္တာမွာ မတ္တတ္ရပ္ကာ ေကာ္ဖီေလးေမာ့ေသာက္လုိက္ ေလႏုေအးေလးခံလိုက္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနေသာအသက္၏ျမင္ကြင္းထဲကို ခုန္ေပါက္ျမဴးထူးေနေသာ သမီးေလး၏ ပံုရိပ္ က ဝင္လာခဲ့သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္ ခုန္ေပါက္ေဆာ့ ကစားေနေသာ သမီး၏ပံုစံမွာ ျမင္ရသူကိုပင္ အေပ်ာ္ေတြကူးေစ၏။ ႏွင္းဆီဆို၍လူဟု မထင္ပါႏွင့္ဦး၊ သမီး၏ အခ်စ္ဆံုးေခြး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလးျဖစ္ေသာ ႏွင္းဆီဆိုသည့္ ကေလးမ နယ္ေျပာင္းသြားခ်ိန္မွစလို႔ ဒီေခြးကို ကင္ပြန္းတပ္ဂုဏ္ျပဳကာအေဖာ္လုပ္ပံုက ႏွင္းဆီတဲ့ေလ၊ ျဖဴမမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး နာမည္ေျပာင္းခံလိုက္ရသမို႔ ႏွင္းဆီဟုေခၚခါစ သူ႔ကိုေခၚသည္ဟုပင္ မထင္၊ေနာက္ေတာ့မွ သူလည္း က်င့္သားရကာ သမီးက ႏွင္းဆီေရဆိုသည္ႏွင့္ အၿမီးကိုခါေနေအာင္ ေျပးလာေတာ့တာ ျဖစ္ သည္။ ”ဟား ဟ..ဟား ဟ”သမီးရယ္သံက ဝရန္တာမွ အတုိင္းသား၊ သမီးအသံမွာ သူ႔အေဖတင္စားသလိုဆိုလွ်င္ေတာ့ အက္ကြဲ Rock ေပါ့၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ေလလား၊သွ်ီေလလားလို႔ ေျပာရမည့္ပံု၊ အသက္အတြက္ေတာ့ သမီးအသံကို အားမရ၊ သူ႔အေဖကေတာ့ ”ဆန္းတာေပါ့” ဆိုကာ ရွာေဖြ ႀကိဳက္ေနေတာ့သည္။ ေဆာ့ေနရင္း ထြက္လာေသာေခြၽးမ်ားကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သုတ္ေနေသာသမီးကိုၾကည့္ကာ အသက္ စခ်င္လာသည့္မို႔ ဝရန္ တာမွ ကိုယ္တစ္ပိုင္းထြက္ရင္း ေအာ္ေခၚမိေတာ့သည္။
”ၾကယ္စင္လက္လက္စင္”
”ေဟး..ၾကယ္စင္လက္လက္စင္”
ဒီလိုေခၚလွ်င္ သမီးက နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္တတ္ေပ၊ သူ႔နာမည္ ‘ၾကယ္စင္ဝင္းလက္’ကို ေဆာ့လြန္းကဲလြန္းသမို႔ ၾကယ္စင္လက္လက္စင္ဟု ေျပာင္း ေခၚၿပီဆိုႏႈတ္ခမ္းတစူစူ၊ အသက္ ႏွစ္ခါေလာက္ ထပ္ေအာ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံပင္ေတြ ဝဲခါေနေအာင္ ဝရန္တာကိုေမာ့ၾကည့္ လာေတာ့သည္။ အသက္က စပ္ၿဖဲၿဖဲျပန္ၾကည့္ျပလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းေလးတစ္ခုလံုး ၿပဲေနေအာင္ၿပံဳးကာ ‘ရွကီးသက္’ဟု ျပန္ေအာ္ေလေတာ့၏။ ၾကည့္စမ္း၊ အသက္မွာသူဆက္မေအာ္ျဖစ္ေအာင္ ႐ွဴးဟုတိုးတိုးပံု လုပ္ျပကာ အံႀကိတ္ျပလိုက္ေတာ့မွ ဇက္ကေလးပုျပကာ ျပန္ေဆာ့ေနေတာ့သည္။ အထဲမွၾကား ေနရေသာ သူ႔အေဖကေတာ့ ”ေကာင္းတယ္၊သူမ်ားကို မဟုတ္တဲ့နာမည္ ေခၚခ်င္ဦး”ဟု ဝမ္းသာအားရ သူ႔သမီးဘက္က၊ အသက္ စိတ္မဆိုးျဖစ္ဘဲ အသံထြက္ ေအာ္ရယ္မိေတာ့သည္။ သားအဖ ႏွစ္ဦးေပါင္းကာ အသက္ကို နာမည္ဖ်က္ၾကပံုက ‘ရွကီးသက္’ တဲ့ေလ။ ေဘာလံုးသီခ်င္းျဖစ္သည့္ ရွကီးရားရဲ႕ ဝါကာ ဝါကာ သီခ်င္းေခြ ဝယ္လာၿပီး သားအဖေတြ ၾကည့္မဝ႐ႈမဝျဖစ္ေနၾကသည္အထိ အသက္မွာ ရွကီးရားကို မ်က္စိမယဥ္ေသး၊ ေနာက္ေတာ့ သမီးက ၿပံဳးစိစိျဖင့္အတင္းလက္ဆြဲေခၚကာ လာၾကည့္လာၾကည့္ လုပ္လြန္း၍သာ အသက္ၾကည့္ဖူးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ၾကည့္ ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပံုကလည္းၾကည့္ဦးေလ။ ဒီအေခြထဲမွာ ေမေမလည္းပါသည္ဆိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ရွကီးရားေဘးမွာ ခုန္ေပါက္ကေနေသာ ကပၸလီ မမည္းမည္းႀကီးကို ေမေမဟုဆိုကာ သားအဖေတြ စိတ္တူကိုယ္တူနာမည္ ေပးလိုက္ပံုက ရွကီးသက္ဆိုပဲ။ အသက္စိတ္ဆိုးမွန္းသိေတာ့ သူ႔အေဖက ပိုစခ်င္သည္။ သမီးကလည္း ရွကီးသက္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကို ၾကယ္စင္လက္လက္စင္လို႔ ေခၚလွ်င္ အသက္ကို ရွကီးသက္ဟု ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္တတ္ေလသည္။ သမီးမွာ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္တတ္သည့္ဥဥ္ကို အသက္ သိပ္သေဘာက်သည္။ အသက္ငယ္ ငယ္ကႏွင့္ သိပ္တူလွေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ အသက္ငယ္ဘဝ အခုသမီးအရြယ္တုန္းက ျဖစ္ရပ္ေလးဆို မွတ္မွတ္ရရရွိလြန္းလွ၏။ အသက္တို႔ အတန္းထဲမွာ ထက္ထက္ျမင့္ဆိုေသာ ဗိုလ္က်အႏုိင္က်င့္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ဦးရွိေလသည္။ နာမည္အတိုင္း အရပ္ကထြားထြား လူက လန္ဘားဆိုေတာ့လည္း မိန္းကေလးမ်ားသာမက ေယာက်္ားေလးမ်ားပင္ သူအႏုိင္က်င့္ဗိုလ္က်တာကို ခံရတတ္၏။ အသက္ကေတာ့ သူ႔အမူအက်င့္ ကို မႀကိဳက္ကာ သူႏွင့္ ခပ္ကင္းကင္းမို႔ျပႆနာေတာ့ မရွိခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ထမင္းဘူးေလးဖြင့္ကာ အသက္ ထမင္းစားေနခ်ိန္ သူေရွ႕တည့္တည့္ကို လာရပ္ေလသည္။ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ပံုက ‘ဝက္ပုပ္ဘာေတြစားေနလဲ’တဲ့ေလ။ တကယ္ဆို အသက္က သူနာမည္ဆိုးတတ္ရ ေအာင္ ဝေနသည္လည္းမဟုတ္၊ တစ္ခါမွလည္း ထိုနာမ္စားမ်ဳိး အေခၚမခံခဲ့ဖူးသမို႔ စိတ္ထဲေထာင္းခနဲျဖစ္ကာ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ”ထမင္းစားေနတာ မျမင္ဘူးလား ေမ်ာက္မလန္ဘားရဲ႕” ဟုပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ျပန္ခြပ္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမည္းခနဲျဖစ္ကာ အံ့အားႀကီးသင့္ေနသလို ေဘးနားက ေထာမနာျပဳၾကတဲ့ ရယ္သံေတြလည္း ၾကားလိုက္ရသမို႔ အသက္ ေက်နပ္အားရလိုက္သည္မွာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့၊ ထိုအခ်ိန္တည္းက ထက္ထက္ျမင့္ဟာ သူမ်ားကိုသာႏိုင္စားခ်င္ႏုိင္စားမည္။ အသက္ကိုေတာ့ ေဝါင္ေဝါင္ေရွး၊ ေဝးေဝးေရွာင္ ဆိုထဲကပင္၊ အခု အသက္ရဲ႕ သမီးဟာလည္းအသက္ရဲ႕ ဗီဇေသြး အျပည့္ႏွင့္ဟု ဆိုရမည္ေပါ့။ ‘
‘မေရႊသက္ ဒီမွာ လာၾကည့္စမ္း”
”ဘာလဲ”
”ဘာလဲ ေနာက္မွထား လူအရင္လာ” အသက္ႏွင့္ အိမ္ဦးနတ္ကေတာ့ ဒီလိုပင္ ဦးသူေဟာက္စတမ္းပင္၊ သူ႔အသံကတစ္ခုခုကို စိတ္ဝင္တစားရွိေနသံမို႔ အသက္နာခံစြာပင္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာမိေတာ့သည္။ သူ႔အနားမွာေတာ့ သမီးေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြက ျပန္႔က်ဲလို႔ရယ္၊ဒါ ဘာမွေတာ့ မဆန္းပါ။ သမီးပညာေရးကို အသက္ထက္ သူကပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားေလသည္။ စာသင္ခ်ိန္ဆိုလည္း သားအဖႏွစ္ဦး ျငင္းခံုသံက ကြၽက္ကြၽက္ ညံလို႔ရယ္။
”လာၾကည့္ မေရႊသက္ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း”
လူကို အတင္းဆြဲထိုင္ခုိင္းကာ အသက္လက္ထဲကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထည့္ေပးသည္မို႔ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ျမင္လိုက္တာႏွင့္ သမီး ေက်ာင္းစာအုပ္ မဟုတ္မွန္း အသက္ သိပါသည္။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မဟုတ္ေသာ စာအုပ္လွလွေလးဟာ သမီးတို႔ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေရာင္းေနေသာပစၥည္းမ်ား ထဲက ကေလးေတြ ေအာ္တိုစာအုပ္အျဖစ္ သံုးၾကဝယ္ၾကေသာ စာအုပ္ေလး။
”အထဲကို လွန္ၾကည့္လိုက္”
သူ႔အသံက ခပ္ေလာေလာမို႔ ဘာအေရးႀကီးေနလဲ မ်က္ေစာင္းခဲကာ အထဲကိုလွန္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ မ်ဥ္းေၾကာင္းမပါေသာ စာအုပ္ေလးမွာ ေရးထား ေသာ လက္ေရးေလးေတြက အတန္းလိုက္ေလးေတြ ယိုင္ထိုးေနတာမို႔ ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ရင္း စာပါအေၾကာင္း အရာေတြကို ဖတ္မိခ်ိန္ အသက္ ဟယ္ခနဲ ျဖစ္သြားရေတာ့၏။ စာပိုဒ္မစခင္မွာကပ္ခြာ စတစ္ကာအ႐ုပ္ေတြကိုကပ္ကာ အဲ့ဒီစတစ္ကာအ႐ုပ္ေတြကို ဇာတ္ေၾကာင္းေဖာ္ ေရးဖြဲ႕ထားေသာ အေရး အသားမ်ား၊ အလိုလို.. ခင္ေရႊသက္ သမီးအရြယ္က ဒါမ်ဳိးမေရးတတ္ခဲ့ပါလား။ ကေလးအေတြး ကေလးအေရးမို႔ လိုအပ္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိ ေသာ္လည္း ဖတ္ရတာအေတာ့္ကို အဆင္ေျပလွသည္။
”မင္း အံ့ၾသသြားၿပီမလား။ ငတိမေလးက တကယ္ေရးတတ္တယ္ေနာ္”
”ဟုတ္ပဟယ္၊ ေတာ္လိုက္တဲ့ ငါတို႔ငတိ”
အသက္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုးအသံက ၾကည္ႏူးပီတိေတြႏွင့္ အာလုပ္သံႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႔အေဖကေတာ့ သူ႔သမီး ဒီအရြယ္ေလးႏွင့္ ေရးတတ္ တာကို ဂုဏ္ယူဝမ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အသက္ကေတာ့ အသက္ေျခရာနင္းမည့္ သမီးေလလားဆိုသည့္ ပီတိေဇာကပိုမ်ားတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အသိဆံုး၊ ခုပံုအတိုင္းဆိုရင္ျဖင့္ ေျခရာက နင္း႐ံုမက ေက်ာ္လို႔ေတာင္သြားဦးမည့္ပံု၊ အသက္ငယ္စဥ္က ဒါမ်ဳိးေတြ ေရးမွမေရးတတ္ခဲ့သည္ဟာပဲ၊ အသက္ဆယ္တန္းအထိ စာစီစာကံုးကို သူမ်ားေရးထားတာ က်က္ေျဖခဲ့တာပါဟု ဆိုခ်ိန္ ခင္ရာမင္ရာေတြက ဘယ္လိုစာေရးဆရာမလဲဆိုသည့္ပံုႏွင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မည္လဲ၊ ဒါဟာ ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ အသက္က ငယ္ငယ္ကေရးအားသာ မေကာင္း ခဲ့တာ၊ ေတြးအားကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္း၊ အိပ္ရာထဲေရာက္ၿပီ။ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဒီေန႔အဖို႔ ဇာတ္လမ္းပမာ စေလၿပီ။ အသက္ ဇာတ္လမ္းထဲမွ ဇာတ္႐ုပ္မ်ားမွာ သူ႔ ေနရာႏွင့္သူ အံဝင္တက်၊ လြမ္းစရာဇာတ္မ်ား ၹဆင္မိၿပီဆိုပါက ဇာတ္ေကာင္ေတြအတိုင္း လိုက္ငိုရသည္မွာ ေခါင္း အံုးႀကီးေတာင္ ရႊဲပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူယံုမည္တဲ့လဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံမ်ားဆိုလွ်င္ ငိုရလြန္း၍ ႏွာေခါင္းေတြပိတ္ကာ အိမ္သာထဲ အေပါ့သြားခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႏွာညႇစ္ယူရေသး၏။ ေတာ္ေသးသည္မွာ ကုိယ္ကလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မ႐ူးမွန္းသိေန၍၊ ေဘးက မိသားစုကလည္း အသက္ စိတ္ ကူးယဥ္ေနတာကို မသိခဲ့ၾက၍သာ၊ ႏို႔မို႔မ်ားဆို စိတၱဇေဆး႐ံုေတာင္ ေရာက္သြားႏိုင္ေလသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီပံုစံ ဒီအခ်ဳိးပင္၊ ပရယ္တီကယ္လုပ္ရမည့္ေန႔ဆို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပ်ားတုပ္ေတာ့သည္။ ဆရာမေတြက ဒီေန႔လုပ္ရမည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို စရွင္းၿပီဆို ကိုယ့္ကို ေတြး ခြင့္ေပးလိုက္သည့္ပမာ ဟိုေတြး ဒီေတြး၊ ဆရာမမ်ားမွ ကဲ စလုပ္ဟုဆိုသည္ႏွင့္ အသက္မွာ ဘာကဘယ္လို စကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့၊ ေနာက္ထပ္ မိသားစုၾကားမွာ အသက္ကို ၾသခ်စရာျဖစ္ၾကေသးတာရွိ၏။ ရန္ကုန္ ေထာက္ႀကံ့အကြာအေဝးကို ၾကာလြန္းေဝးလြန္း၍ဟုဆိုကာ မိသားစုဝင္မ်ား တညည္းညည္း တညဴညဴ ရွိေနၾကခ်ိန္ အသက္က ထိုခရီးကို တစ္ေတြးစာပဲရွိတယ္ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ကားစထြက္ကတည္းက အသက္ ေတြးလိုက္ သည္မွာ ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အေတြးအဆံုးသတ္က ကြက္တိပဲမို႔ တစ္ေတြး စာခရီးဟုဆိုတာ အသက္အလြန္မွ မဟုတ္ခဲ့သည္ပဲ။
”ေျခသံၾကားတယ္ကြ၊ တက္လာၿပီ၊ ျပန္သိမ္းထားလိုက္မယ္၊ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ ဆက္ေရးပေစ”
သူ႔ဟာသူေျပာ သူ႔ဟာသူသိမ္းကာ သမီးအနားေရာက္လာခ်ိန္ မွာေတာ့ သူ႔အေဖကဟန္မပ်က္ သမီးကို ေထြးေပြ႕ၿပီးသားျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း သမီးကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္ျဖင့္ ဖိကပ္ကာ ေမႊးၾကဴေနၾကမို႔ အသက္ အေမ့ကို သတိပင္ရေသးေတာ့၊ အသက္တို႔ အေမရွိစဥ္ကဆို သမီး အေဖ သမီးကိုဒီလိုနမ္းလွ်င္ လံုးလံုးမႀကိဳက္၊ သမက္ၾကားေအာင္မေျပာဘဲ ကြယ္ရာမွာအသက္ကို က်ိတ္ေျပာတတ္သည္က ”ႏႈတ္သီးႀကီးနဲ႔ နမ္းတာ မႀကိဳက္ပါဘူးေအကေလးကို” ဟု ေရရြတ္တတ္ေလသည္။ အသက္က ထိုစကားကို သူ႔နားေရာက္ေအာင္ ျပန္ေဖာက္ေတာ့ သမီးတို႔အေဖက သေဘာ က်မဆံုး၊ ”မင္းတို႔ မိသားစုက စကားအဆန္းေတြ သိပ္ေျပာတတ္တာပဲ” ဟု တေသာေသာ ေျပာတတ္ေလသည္။
”ဗိုက္ဆာတယ္ေမ့ ထမင္းစားၾကမယ္ေလ၊ ဘာခ်က္လဲ”
”ၾကက္သားေလ သမီးရဲ႕ စားမလား ခူးလိုက္မယ္”
”အင္ ၾကက္သားႀကီး၊ မစားခ်င္ဘူး၊ ထမင္းသုပ္ သြားဝယ္စားမယ္”
”သေဘာပဲေလ”
”ေမ ေက်နပ္လို႔လား”
”သေဘာပဲလို႔ ေျပာတယ္ေလ”
”ေမ ေက်နပ္လားဆို”
”သေဘာပဲ”
”အင္ ေက်နပ္တယ္ေျပာေလ”
”သေဘာပဲ”
”မင္းတို႔ဟာက မၿပီးေတာ့ဘူး၊ ေဖႀကီး ေက်နပ္တယ္ သမီး၊ သြား သြား ဝယ္စား၊ ေရာ့
ပိုက္ဆံ၊ သြား”
ကိစၥက ထိုေတာ့မွ ျပတ္ေလသည္။ ဒီလိုပံုစံသည္ အသက္တို႔ သားအမိၾကားမွာ မ႐ိုးႏိုင္ေသာ ျပႆနာျဖစ္၏။ သမီးက သူ တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္တိုင္း အသက္ သေဘာမတူလည္း သေဘာတူပါတယ္ ေျပာယူရေအာင္ ရစ္တတ္လြန္းသည္။ အသက္ကလည္း အေသသာခံမည္၊ မေျပာေရးခ် မေျပာဆို သည့္အထဲက၊ ေနာက္ဆံုးၾကားလူက ဝင္ရွင္းမွပဲ ျပႆနာေျပလည္ သြားတတ္ေလသည္။သမီး ထမင္းသုပ္ဝယ္ရန္ အေျပးထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ပြန္းမွ အေမတူသမီးဟု ေမးေငါ့ေရရြတ္က်န္ေလ၏။ ဟုတ္ပ၊ သမီးသည္ အသက္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္တူညီေနရပါလိမ့္၊ ႐ုပ္ရည္က အေဖ့႐ုပ္သြင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ အေဖ့ဘက္မယိမ္းဘဲ အသက္ႏွင့္သာ လံုးလံုးႀကီး လာတူေနေတာ့သည္။ စကားေျပာလွ်င္ လည္း ေဘးလူ ႐ုတ္တရက္နားမလည္ေအာင္ ျမန္တတ္တာေတြ၊ အသက္အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဟိုဟာတတ္ခ်င္ ဒီဟာတတ္ခ်င္ႏွင့္ သိခ်င္တတ္ ခ်င္ တာ မ်ားလြန္းေနတာေတြ တူမွတူရယ္ပါ၊ အတူဆံုးကေတာ့ အေမ့ကို ခင္တြယ္လြန္းသည့္ အပိုင္းမ်ားပဲျဖစ္သည္။ အသက္ဟာ အေမကို ခင္တြယ္ လြန္းသူျဖစ္ၿပီး သမီးဟာလည္း အသက္ကို ခင္တြယ္လြန္းအားႀကီးေလသည္။ တကယ္ဆို အသက္တို႔ မိဘႏွစ္ပါးမွာ သူ႔အေဖက သမီးကို ပိုအလို လိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္သူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ျငား သမီးကေတာ့ တစ္ခုခုဆို အသက္ကိုသာ ပိုမိုတြယ္တာ ငဲ့ညႇာတတ္ေလသည္။ အသက္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ ၾကားမွာလည္း ဟိုးငယ္စဥ္ ပိစိေကြးဘဝထဲက အေမမဆံုးခင္အခ်ိန္ထိ အသက္ႏွင့္အေမ၏ တြယ္တာမႈဟာ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္၊ အသက္ တစ္တန္းအရြယ္ ကျဖစ္ရပ္ေလးဆို ေမာင္ႏွမမ်ား တသသေျပာမဆံုး၊ ထိုစဥ္က အသက္ေက်ာင္းသြားလွ်င္ ထမင္းဘူးယူမသြား၊ တစ္ခါ တည္း ယူသြားလွ်င္ရေသာ္ျငား အသက္က အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္း နီးသည္ကို အေၾကာင္းျပကာ ေန႔စဥ္လို အိမ္ျပန္စားသည္။ တကယ္တမ္း အိမ္ကို ထမင္း ျပန္စားရသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အေမ့ကို သီခ်င္းဆိုၿပီး ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ေရး သိပ္ရန္ျဖစ္သည္။ အသက္သီခ်င္းဆိုၿပီး ေက်ာေလးပုတ္သိပ္လို႔ အေမအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ ျမင္ကြင္းကို အသက္အလြန္ေက်နပ္သည္။ အေမ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီဆို ေျခခံမၾကားေအာင္ ခုတင္ေပၚမွ ဖြဖြဆင္းကာ ေက်ာင္းကို ျပန္သြားတတ္ၿမဲ၊ အခုလိုအသက္ အရြယ္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္သိပ္လို႔ အေမအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ရဲ႕ ေက်နပ္ပီတိစိတ္ထက္ အေမက ကိုယ္ေက်နပ္ဖို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေယာင္ေဆာင္ ေပးရတာဆိုတာကိုေတာ့ ေတြးတတ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအျပဳအမူေလးေတြဟာ အသက္နဲ႔ အေမ့ၾကား မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ေသာ ပံုရိပ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရ သည္။ ဒီလိုခံစားမႈမ်ဳိးကို သမီးေလးအလွည့္မွာ အံ့ၾသစဖြယ္ အသက္ ျပန္လည္ႀကံဳေတြ႕ ေနရျပန္၏။ အေမ့ကို ေက်ာင္းတက္ေနရင္းနဲ႔ သတိရကာ မ်က္ဝဲလာသည္ဟု သမီး ေျပာလာခဲ့စဥ္က၊ အသက္က သူ႔ကို အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေနခ်ိန္မ်ားဆို မ်က္လံုးေထာင့္မွာ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားဝဲေအာင္ သမီးခံယူေနသည္ ကို သတိထားမိစဥ္က၊ အသက္ ႐ံုးျပန္ေနာက္က်တတ္သည့္ ေန႔မ်ားမွာ ပုတီးေလးတစ္ကံုးႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ ပုတီးစိပ္ကာ စိတ္ပူတတ္ေသာ သမီးအေၾကာင္းကို ၾကားခဲ့စဥ္က..အိုး ျဖစ္စဥ္ေတြ မ်ားမွမ်ား ရယ္ပါ။ တစ္ခုပဲရွိသည္။ အသက္က ကေလးဘဝတည္းက သိပ္မေပ်ာ္တတ္ခဲ့၊ အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ သိတတ္မႈေတြ၊ ဟိုလူ႔အတြက္ပူ၊ ဒီလူ႔ အတြက္ပူ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲေတြး၊ ျဖစ္လာမွာေတြကို ေတြးေၾကာက္ႏွင့္ အသက္ငယ္စဥ္က ထံုေပေပေလးသာျဖစ္သည္။ အခု သမီးေလးကေတာ့ ထာဝစဥ္ရႊင္လန္းခုန္ေပါက္လ်က္ သူမေလးအတြက္ ျမင္သမွ်ႀကံဳသမွ်သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာ ျဖစ္လို႔ေနေတာ့သည္။ သမီးေပ်ာ္တတ္ပံုမ်ား ရပ္ေန လွ်င္ေတာင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ေနတတ္သည္မို႔ သူမေလးရဲ႕ စိတ္အစဥ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနသည္ဆိုတာကို သ႐ုပ္ျပေနသလိုပင္၊ တကယ္ေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ ထိုက ေလးဟာ အသက္ရဲ႕ရင္ေသြးေလးျဖစ္ ေနတာကိုက အသက္တို႔မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေပေပါ့။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သမီးေလး ေဖေဖေရာ အသက္ ေရာ ငယ္စဥ္ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား ရခဲ့ဖူးသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ သူ ကိုယ္ဝန္ရွိစကတည္းက ဖခင္ဆံုးပါးသြားၿပီး မိခင္မုဆိုးမ ႀကီး၏ ရွာေဖြ႐ုန္းကန္မႈေတြႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ သမီး ေလးေဖေဖမွာ သူ႔ဘဝေလးႏွင့္သူ လိမၼာသိတတ္စြာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ အသက္ကေရာတဲ့..၊ အသက္လည္း အေဖစံုအေမစံုဆိုေသာ္ျငား ဆုေတာင္းမွားခဲ့ၾကပံုရေသာ မိဘႏွစ္ပါးၾကားမွာ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ မလူးသာ မလိမ့္သာ ႀကီးျပင္းလာရတာပင္၊ ဖူးစာပါ၍ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကေသာ္ အသက္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ႏွစ္ဦးဘဝေရာက္မွသာ တစ္ဦး၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ တစ္ဦး က ေမာင္ႏွမလို၊ သူငယ္ခ်င္းလို၊ လက္တြဲေဖာ္လို အလိုက္တသိ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကရင္း မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္မႈအစစ္အမွန္ကို ႀကံဳေတြ႕ခံစားဖူးၾကတာ ျဖစ္ သည္။ စကားနည္းေသာ သမီးေလး ေဖေဖမွာ အခုေတာ့လည္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာတတ္ေသာ အရယ္အေမာ တေသာေသာနဲ႔ ဘဝကို ေက်နပ္ စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ေသာသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီ၊ အသက္လည္း သူႏွင့္ထပ္တူထပ္မွ် ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ လက္ရွိမိသားစုဘဝကို အင္မတန္ ခင္တြယ္ေက် နပ္ေနတတ္ခဲ့ၿပီေရာ။
”ငယ္ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ သူတို႔ ႀကီးျပင္း လာတဲ့အခါ စာေရးဆရာမ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကတယ္”
ဒီစာသားေလးကို အသက္ ဖတ္ဖူးခဲ့သည္မွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တက္က်မ္းစာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ျဖစ္သည္။ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဟယ္ဟု ေရရြတ္ကာ ၿပံဳးမိ သလို စိတ္ထဲလည္း မေကာင္းသလိုျဖစ္သြားမိတာ အမွန္ပင္၊ တကယ္တမ္း ဒီေကာက္ခ်က္သည္ ေသခ်ာစစ္တမ္းလုပ္ၿပီးမွ ထြက္လာတာ ျဖစ္ႏုိင္ သလို၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ထင္ျမင္မႈလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထားပါေတာ့၊ သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္ ျငားေပါ့ေလ၊ ခင္ေရႊသက္ဆိုသည့္ စာေရးဆရာမ၏ သမီး ၾကယ္စင္ဝင္းလက္တို႔ ေခတ္မွာေတာ ့ ”ငယ္ဘဝကိုေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ
“ကေလးမ်ားရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာ စာေကာင္းေပမြန္မ်ား ေရးသားတတ္ေသာ စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္မ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကတယ္” ဆိုသည့္ စစ္တမ္းတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထုတ္ေဖာ္ခ်င္မိ၏။ စစ္တမ္းပိုင္ရွင္ကေတာ့ ပံု – စာေရးဆရာမ ခင္ေရႊသက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္ မည္ ထင္ပါရဲ႕။
မီမိုး
Yatimagazine
