ရထားတြဲကုိ လိုက္ပို႔ၿပီးလုိ႔ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဆီက ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ေရရြတ္သံ တစ္သံ ထြက္လာပါတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ မၾကားႏုိင္ပါဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္မပဲ ၾကားသာရံု တုိးတုိးေလးရယ္။ "ဘယ္လုိမ်ား ထုိင္ခံု၀ယ္တာလဲ မသိဘူး" တဲ့ေလ။ ဟား ဟား ဟား ... ကၽြန္မက သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ ရိပ္မိၿပီး ထရယ္ေတာ့ အသံက်ယ္နဲ႔ ရယ္ရမလား ဆုိတဲ့ ပံုနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး သူ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္တယ္။ ခုနက စကားကုိ သူ မေျပာလုိက္ သလို ဟုိလုပ္ ဒီလုပ္ လုပ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ ကၽြန္မကုိ သူ အူတုိေနၿပီ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း အူတုိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၿပီ။ တကယ့္လူပဲ။ အိမ္က ထြက္ခါစက ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ဒီေလာက္ မေပ့ါပါးေသးဘူး။ ႀကီးေတာ္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ဘာမသိ ညာမသိ တာ့တာျပ က်န္ရစ္တဲ့ သားေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး ခရီး မထြက္ခင္ ကတည္းက အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ဘူတာရံု ေရာက္ေတာ့မွပဲ ကုိယ့္အဖြဲ႔ေတြ တစ္အံု တစ္မႀကီးကုိ ျမင္ၿပီး သူတုိ႔ေတြနဲ႔ အတူ လုိက္ေယာက္ယက္ ခတ္ရင္း စိတ္ေတြ အလုိလုိ ျမဴးပ်ံလာခဲ့တာ။ ကၽြန္မရဲ႕ သက္ဆုိင္သူကေတာ့ အနားကပ္ကာ ရိမဆံုး။ "ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ေလ" ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး၊ "သူ႔ အသံႀကီးပဲ၊ ပါးစပ္ ခဏ ပိတ္ထားဦး" ဆုိတာက တစ္ဖံု၊ သိသိသာသာႀကီးကိ မနာလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လက္မွတ္ ၀ယ္တဲ့သူက ဘယ္လုိ ၀ယ္လုိက္တယ္ မသိ၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းက က်န္တဲ့ မိန္းကေလးး အဖြဲ႔နဲ႔ မတူဘဲ ထီးထီးႀကီး ေယာက်္ားေလးေတြ တြဲကုိ ေရာက္ေနခဲ့ေတာ့တာပင္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္မ အထင္ေတာ့ အထက္တန္း တြဲခ်င္း အတူတူေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔ တြဲက ပိုသန္႔ေနသလားလုိ႔။ တြဲကူးကာ ကၽြန္မတြဲကုိ လာၾကည့္ၾကတဲ့ ကေလးမ်ား အားလုံးကလည္း "မႀကီးသူ" တုိ႔တြဲက ပုိသန္႔တယ္တဲ့ေလ။ ေဟာ... ရထားဥၾသသံ၊ ရထား မထြက္ခင္ အထိ ရထား ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚ လက္တင္ကာ မွာမဆုံး ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကုိ ၾကည့္ကာ ကြၽန္မ ရယ္ခ်င္လာခဲ့ၿပီ။ မ်က္ႏွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပူသား။ တြဲထဲမွာက ကုိယ့္ထက္ ငယ္ေသာ ကေလးေတြခ်ည္း။ သူတုိ႔ အျမင္မွာ ကဲလွခ်ည့္ ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးေလ။ ရထားႀကီး တရိပ္ရိပ္ ေမာင္းခဲ့သလုိ ေနာက္မွ ရန္ကုန္ ပုံရိပ္မ်ားလည္း ၀ါးလုိ႔ က်န္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ဆုိ ကြၽန္မ ခရီး မထြက္ျဖစ္တာ အေတာ့္ကုိ ၾကာခဲ့ေလၿပီေရာ။ အတန္ငယ္ ၾကာမည့္ ဒီခရီးမွာ ကြၽန္မ ေနသားတက် ေပ်ာ္ပါ့မလား။ က်န္ခဲ့သူမ်ားကုိ လြမ္းေနမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသစ္အဆန္း ခံစားမႈ ကုိေတာ့ ကြၽန္မ တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္။
ရထားထြက္ၿပီး မၾကာ ခင္မွာဘဲ လက္မွတ္စစ္ေတြ တြဲေပၚ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္မ ေဘးက ခ်ာတိတ္ ႏွစ္ေကာင္ ပ်ာယာ ခတ္ကုန္ၾကေလရဲ႕။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးလုိက္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္မပါဘူး တဲ့ေလ။ ခရီးထြက္တာ မွတ္ပုံတင္ ယူရမွာေပါ့။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားလုိ႔ ကြၽန္မက ေမးေတာ့ မ်က္ႏွာ ေလးေတြက ဆီးရြက္ေလာက္ နဲ႔။ ကိစၥ၀ိစၥေတြ ၿပီးေတာ့ "အန္တီသူ သူတုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လက္မွတ္ေတြ သိမ္းသြားၿပီ" ဆုိကာ ကြၽန္မကုိ အားကုိး တႀကီး ေျပာလာခ်ိန္ လူေကာင္ႀကီး ထြားသေလာက္ စိတ္အားငယ္ တတ္ပုံရေသာ ထုိကေလးကုိ ၾကည့္ကာ ကြၽန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ အဖြဲ႕မွာ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္အရြယ္က ပါလာေသာ ကေလးမ်ားနဲ႔ စာလွ်င္ အေမေလာက္လည္း အသက္မႀကီး၊ အစ္မေလာက္လည္း မက ဆုိေသာ စေကာစက အရြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အားလုံးက စိတ္တူကုိယ္တူ မႀကီးသူ ဟု ေခၚၾကျခင္းပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းခဲ့ေလသူ ကေလးမ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အန္တီသူ ေခၚတာ ႏႈတ္က်ဳိး ေနတာမုိ႔ ထုိကေလးကုိ အသည္းစြဲေနသူ ယခုေကာင္ေလးကလည္း ဓာတ္တူနံတူ အန္တီသူ လုပ္ေနျခင္းပင္။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ေခၚေခၚ ကုိယ္ကေတာ့ "ေဟ" လုိက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီး လုပ္ငန္း အရ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ တလုံးလုံး တေထြးေထြးပါ။
ရထားျပတင္းေပါက္ ကေန တစ္ဆင့္ ျမင္သမွ်ကုိ ၾကည့္ရင္း ခံစားေနရင္းမွ လယ္ကြင္းမ်ား၊ သစ္ပင္မ်ား၊ ဒါ ဒါေတြခ်ည္း ထပ္လာျပန္ေတာ့ မ်က္လုံးက အျမင္ အာ႐ုံထပ္လာမႈကုိ မခံစားခ်င္ေတာ့။ အိပ္ငုိက္စ ျပဳလာၿပီ။ ဟုိဘက္ကေတာ့ ၀ုိင္းေကာင္းစ ျပဳေန၏။ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ႏွစ္ခုံတြဲမ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျဖစ္ေအာင္ တြဲမွ တာ၀န္ရွိသူက လာလွည့္ ေပးထားကာ ခရီးေဆာင္ အိတ္မ်ားကုိ အလယ္မွာခ်။ အခ်ပ္ေလးမ်ား တင္လ်က္ ၿငိမ့္ေနၾကၿပီ။ ဟီးဟီး ဟား ဟားႏွင့္ အသံမ်ား စည္ေန သည္မုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေၾကး လဲေဟ့ ဟု စိတ္၀င္တစား စပ္စုမိေတာ့ ၁၀ ေၾကးတဲ့။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ၁၀ တည္း ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ကစားေနၾကမႈကုိ ၾကည့္ကာ ဒါမွ အားကစား စိတ္ဓာတ္ဟုပဲ ေႂကြးေၾကာ္ရေတာ့မလုိ။ အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက နားထဲ၀င္၀င္လာေသာ သူတုိ႔ ၀ုိင္းဆီက အခ်ဳိးမက်ေသာ သံစဥ္တစ္ခုကုိ သတိထား မိခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြက သူတုိ႔၀ုိင္းထဲ စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ ၀င္အားေပးေနတဲ့ တြဲက ဘုိးေတာ္ႀကီးကုိ ဘႀကီး ဘႀကီး ေခၚကာ ေလးစားျပေနသေလာက္ ဘုိးေတာ္က အားက်မခံ သူတုိ႔ကုိ ညီေလး ညီေလး ျပန္လုပ္ေနျခင္းပင္။ ကုိယ္သာဆုိ သူက ဒီေလာက္ ညီေလး လုပ္ေနရင္ အားနာကာ ဘႀကီးဆုိေသာ အေခၚအေ၀ၚကုိ ျပင္လုိက္မိမွာပင္။ အခုေတာ့ သေကာင့္သားေလးမ်ားက ကစားပြဲမွာ ဘယ္ေလာက္ အာ႐ုံ ၀င္စားေနၾကတယ္မသိ။ အင္း...ဘႀကီးႏွင့္ ညီေလးတုိ႔ ကစားပြဲကေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ ဆုိကာ ကြၽန္မ တျပံဳးျပံဳး။ ကုိယ္ၾကံဳဖူးေသာ အျဖစ္ တစ္ခုကုိလည္း သတိရမိ ပါေသးသည္။ ကြၽန္မ ကိစၥ တစ္ခုနဲ႔ အျပင္သြားခါနီး အစြမ္းကုန္ အလွေတြျပင္ကာ လာေခၚေသာ ကားကုိ ရပ္ေစာင့္ေနစဥ္ တစ္ေန႔ကေပါ့။ လမ္းထိပ္က မ်က္ႏွာသိ ဆုိက္ကား ဆရာႀကီး တစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပုံမ်ား "မမသူ ပင္စင္ မယူေသးဘူးလား။ အလုပ္လုပ္တုန္းပဲလား"တဲ့ ေလ။ အမေလး ဒီတုန္းကမ်ား ကြၽန္မမွာ ပါးစပ္ႀကီး အေဟာင္းသားနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေလးေတာင္ တုံ႔ျပန္စကား မဆုိ လုိက္ႏုိင္။ အသက္ သုံးဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္ ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ပင္စင္အရြယ္နဲ႔ မွားတတ္ ၾကေသးရင္ သူ႔ ဘႀကီးကမွ ေတာ္ဦးမည္ ထင္ပါရဲ႕။ အေတြးနဲ႔ တြဲေပၚက တာ၀န္က် ဘႀကီးကို ကုိယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြ စာလုိ႔ရယ္။
"ထမင္းဘူးေတြ ရမယ္၊ ထမင္းဘူးေတြ။ အသင့္စား႐ုံပဲ။ ၾကက္သား၊ ငါး၊ ဘဲဥ။ ဘာနဲ႔ စားစား ရွစ္ရာပဲေနာ္။ ဘူးကေလးနဲ႔ စားမယ္၊ ၿပီးရင္ လႊင့္ပစ္လုိက္႐ုံပဲ။ တန္တယ္ေနာ္"
အံမယ္...တန္လွခ်ည္လား။ ကြၽန္မတုိ႔ မ်က္လုံးေတြ အကုန္လုံး အေရာင္ေတြ လက္ကုန္ပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဟုိက တစ္ဘူး၊ ဒီက တစ္ ဘူးနဲ႔ ထမင္းသည္ႀကီး အေတာ္ေလး ေရာင္းလုိက္ရသားပင္။ တကယ္ စားလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဗုိက္ဆာေနခ်ိန္ ရယ္၊ စားခါစရယ္ အသံ ထြက္မလာေသာ္ျငား တစ္လုပ္၊ ႏွစ္လုပ္ ၀င္ၿပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ကာ ေခါင္း တခါခါ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ "ဟင္း ကုိ ဟင္းနဲ႔ မတူေအာင္ ခ်က္ႏုိင္တာ ေတာ္တယ္ကြာ။ ၾကက္သားကုိ မ်က္စိမွိတ္ စားၾကည့္စမ္း။ ဘာသားမွန္း မေျပာႏုိင္ေအာင္ကုိ ခ်က္ထားတာ။ မရင္းႏွီးလုိ႔ေနာ္...ရင္း ႏွီးရင္..." တျဗဲျဗဲ ထေအာ္တဲ့ အသံႀကီးက ဘယ္သူ၀င္ထိန္းလုိက္လဲ မသိဘူး။ အဆုံးသတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး တုိးသြားပါတယ္။ မတုိးလုိ႔လည္း မရ။ ထမင္းသာေရာင္း ေနတယ္။ ကာယဗလေမာင္ ေတြနဲ႔ နင္လား ငါလား မွားရမယ့္ ရင္အုပ္ကားကား၊ ပခုံးသား ထြားထြား ထမင္းသည္ႀကီးက မသြားေသးဘဲ တြဲ၀မွာ ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ရပ္ၾကည့္ ေနေတာ့တာကိုး။
"ဘဲကင္ေတြ ဘဲကင္ ေတြ ႂကြပ္တယ္၊ ရြတယ္။ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေထာင္တည္း ေနာ္"
ေဟာ လာျပန္ၿပီ။ ဒါလည္း အင္မတန္ ေစ်းေတာ္တာပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာက ဘဲကင္ တစ္စိတ္ေတာင္ မတန္တဆ ေစ်းေပးကာ ၀ယ္စားေနရတာေလ။ ဒီမွာ ကတစ္ေကာင္လံုးမွ ႏွစ္ေထာင္ ထဲဟာ။ အရသာ မရွိဘူးဘဲ ထားဦး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ျပဳျပင္စားတန္ေသးတာပါပဲ။ ခက္တာက အခုခရီးက အျပန္ခရီး မဟုတ္။ အင္း ဘဲကင္ေရ တန္ေပမယ့္ ေနႏွင့္ဦးကြယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မနက္ ကုိးနာရီက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ထြက္လာတဲ့ ကြၽန္မတုိ႔ရဲ႕ ရထားႀကီးဟာ ေျခာက္ နာရီေလာက္ ေမာင္းခုတ္ၿပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ လုိရာခရီးကုိ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ သထုံဆုိတာ ဒီၿမိဳ႕ပဲလား။ တစ္ခါတစ္ေခါက္ အလည္ ေရာက္ခဲ့ၿပီေပါ့ ၿမိဳ႕သထုံေရ။
တုိက္ႀကီးကလည္း ႀကီးပါဘိ။ ျခံ၀င္းကလည္း က်ယ္ပါဘိေတာ့။ ကြၽန္မကေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာကုိ ျခံ၀င္းထဲေရာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိပါ အကုန္ပတ္ ေလ့ လာၿပီးၿပီ။ ၿမိဳ႕သစ္တုိ႔ရဲ႕ ထုံးစံ အတုိင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူေနအိမ္ေျခကေတာ့ မ်ားလွတယ္ မဟုတ္ေသးေပ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အိမ္ေလးကေတာ့ ႐ုံးစု၊ ႐ုံးစုႏွင့္ ေရာက္လာၾကေသာ ျခံနီးခ်င္း အဖြဲ႕ကုိ ဘာေတြလဲ ဆုိကာ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ရယ္ပါ။ ကြၽန္မ ကေတာ့ ျခံထဲမွာ မီးခုိး တလူလူႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္စား ကာ ကက္ဆက္ကုိ မနားတမ္း ဖြင့္ထားေသာ ထုိအိမ္ကေလးကုိ ျပန္ၿပီး ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ေပါ့။ ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္းမ်ားကလည္း နားေထာင္႐ုံႏွင့္ ေပ်ာ့ ျပဲလြမ္းေဆြး ေႂကြက်သြားႏုိင္ေသာ အခု ေခတ္စားေနသည့္ မုိႏုိ အဆုိေတာ္ တစ္ဦး၏ အသံ။ ကြၽန္မ အေနနဲ႔ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ မျမင္ေတြ႕တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ က်ယ္၀န္း လြတ္လပ္မႈ၊ ေအးျမသန္႔စင္ေသာ ေလထုတုိ႔ကုိ ခံစားရင္း သေဘာေတြ က်လုိ႔ရယ္။ တစ္ပတ္ ပတ္လုိ႔၀ၿပီး တုိက္ထဲ ျပန္၀င္ကာ ကြၽန္မတုိ႔ကုိ ေနရာ ခ်ေပးထားေသာ အခန္းထဲကုိ ၀င္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံးက ကြၽန္မကုိ တ႐ွဴး႐ွဴး လုပ္ျပေနတာမုိ႔ ကုိယ္လည္း ဘာမွန္း မသိ၊ ညာမွန္း မသိ ခြၽတ္နင္း လုိက္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေသာ ပုံျဖင့္ ကြၽန္မက ေမးဆတ္ေမးေတာ့ တန္းစီ အိပ္ေနေသာ ကေလးမ အားလုံးက အေပၚထပ္ဆီကုိ လက္ညိႇဳးေတြ ထုိးျပ ျပန္ပါတယ္။ ဘာလဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ၾကားခဲ့တဲ့ ကေလးသရဲ ဆုိတာလား။ အား ကြၽန္မလည္း ေၾကာက္တယ္ေနာ္။ ၀ုန္းခနဲ သူတုိ႔ၾကားထဲ ဘယ္လုိ ခုန္တက္ လုိက္မိမွန္းပင္ မသိေတာ့။ ဒီကေလးသရဲ အေၾကာင္း ရန္ကုန္က မထြက္ခင္ကတည္းက ၾကားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ေၾကာက္ေနတာ။ အခု တကယ္ ေတြ႕ရေတာ့မွာလား။ တကယ္ေတာ့ ဒီျခံမွာ ကေလး သရဲရွိတယ္လုိ႔ ဘယ္သူ စဖြခဲ့မွန္း မသိေပမယ့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ခ်ဲ႕ကားတာနဲ႔တင္ မေတြ႕ဖူး ခင္ကတည္းက အေတာ္ပီျပင္ ေနၿပီ။ ကြၽန္မ ကေလး ဆုိရင္ အတန္းအစားမေရြး ခ်စ္တတ္ ေပမယ့္ ကေလးသူရဲေတာ့ မခ်စ္တတ္ဘူးေလကြယ္။ အသံ ေညာင္ညက္ညက္နဲ႔ပဲ "ကေလး သရဲလား"လုိ႔ ေဘးက တစ္ေယာက္ကုိ ေမးလုိက္ေတာ့ "မဟုတ္ပါဘူး မႀကီးသူကလည္း၊ နဒီတုိ႔ ခုနက အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး အတင္း ေတြေရာ၊ သတင္းေတြေရာ ေပါက္ကရေတြ ေျပာေနၾကတာ။ တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္း မၾကားရဘူး ထင္လုိ႔ေလ။ အဲ့ဒါ ခုနကမွ အေပၚထပ္က အီးေပါက္သံ ၾကားလုိက္ရလုိ႔။ အီးေပါက္သံေတာင္ ၾကားရရင္ နဒီတုိ႔ ေျပာတာေတြလည္း သူတုိ႔ အကုန္ၾကားၿပီေပါ့။ ေသခ်ာေအာင္ သူတုိ႔ အေပၚထပ္က အသံ ဆက္နားေထာင္ ေနတာ။ ဘာသံမွလဲ မၾကားရေတာ့ဘူး" တဲ့ေလ။ ဆုိးတဲ့ ကေလးေတြပဲ။ အေပၚထပ္က ေယာက်္ားေလး အုပ္စု အတြက္၊ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလးအုပ္စု အတြက္ ခြဲျခား ေနရာ ေပးထားတာမုိ႔ ခုနက တရားခံဟာ ေယာက်္ားေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြၽန္မ ေနာက္ေျပာင္ခ်င္စိတ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ "ေဟ့ ငါတုိ႔ ခုနက ေျပာတာေတြ ၾကားသြားလားေဟ့။ မင္းတုိ႔ အီးေပါက္သံ ငါတုိ႔ၾကားတယ္ကြ" ကြၽန္မ အသံဖ်က္ၿပီး ေအာ္လုိက္ေတာ့ "၀ါး" ခနဲ ရယ္သံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ "မႀကီးသူေရ သူတုိ႔ ေျပာတာေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ အကုန္ ၾကားတယ္။ အီးတရားခံကေတာ့ ကုိရဲႏုိင္ႀကီး ဗ်ဳိ႕" အေပၚထပ္မွာ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ အသံေတြ ဆူညံကုန္သလုိ ကေလးမေတြလည္း အဲ့ဒါ နင့္ေၾကာင့္၊ သူ႔ေၾကာင့္၊ နင္ေျပာတာ၊ သူေျပာတာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
"ေဒၚစိမ့္စိမ့္သူ ဖုန္း"
ေဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ဖုန္း။ ေဗဒင္ ေမးစရာ မလုိေသာ သက္ဆုိင္သူထံမွ ဖုန္းေပါ့။ သူက အိမ္မွာ ရွိေနလွ်င္သာ စကားကုိ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ မေျပာတာ။ ခရီးထြက္လွ်င္ အိမ္ကုိ ဖုန္းအလြန္ ဆက္ေသာ သူ။ အခု သူမထြက္ဘဲ ကြၽန္မ ထြက္လာခ်ိန္မွာလည္း ဖုန္းေျပာခ်င္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ သထုံဖုန္းကလည္း ဘယ္လုိတုံး။ ကြၽန္မ အသံကုိ သူက ေကာင္းေကာင္း ၾကားရၿပီး သူ႔ အသံက်ေတာ့ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရပါ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာလည္း တီဗြီအသား ကုန္ဖြင့္ကာ ႐ႈစားေနၾကသူမ်ား အမ်ားအျပားမုိ႔ အင္း တစ္လုံး အဲတစ္လုံးႏွင့္ပင္ ဖုန္းခ် လုိက္ရေတာ့တာပင္။ အဓိကက သားသား က်န္းမာ၊ သူက်န္းမာတာ သိရင္ ၿပီးတာ ပါပဲ။
ျခံထဲမွာေတာ့ ကေလးေတြ အားလုံး ကစားေနၾကၿပီ။ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိေသးတဲ့ အတူတူ သူတုိ႔ ကစားရာနား သြားကာ ခုံတစ္လုံး ခ်ထုိင္ရင္း အားေပး ျဖစ္ပါတယ္။ ကစား ေနၾကပုံက ခြက္ေတြ၊ ပလုံးေတြထပ္ကာ ေဘာလုံးနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၿပီး ျပန္စီ ျပန္ထပ္ရေသာ ကစားနည္း။ ကြၽန္မတုိ႔ ငယ္စဥ္ကလည္း ဒီလုိ ကစား ဖူးပါတယ္။ ကစားနည္း နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနတာမုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကင္းပူကစား နည္းတဲ့ေလ။ သူတုိ႔ ကစား ေနၾကတာက အသည္းယား စရာ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီးမုိ႔ ကုိယ္လည္း မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္ ေဘးကေန ေအာ္ဟစ္ အားေပး မိပါေတာ့တယ္။ အားလုံးရဲ႕ အသက္အရြယ္က ႏွစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ အလြန္ဆုံးေတြ။ ႏုပ်ဳိျခင္းနဲ႔ လွပျခင္းက အားလုံးဆီမွာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ။ အခုလုိ ကစားေနခ်ိန္မွာ အားလုံးရဲ႕ ပုံရိပ္မ်ားဟာ ဘာဟန္ေဆာင္မႈမပါ။ ဘာအုိက္ တင္မွမရွိ။ ၿပိဳင္ဆုိင္ျခင္းေတြ ကင္းလုိ႔ ပီဘိ ကေလးေတြ အလား ၾကည့္ေကာင္းလြန္း ေနပါတယ္။ ကြၽန္မ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ကာ ကင္မရာ ယူၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ မွတ္တမ္း တင္ထားလုိက္ေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္လည္း အားလုံးေပါ့။ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အႏု ပညာရွင္ ေလးေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိ ဒီပုံဟာ သမုိင္း၀င္ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီခ်ိန္မွာပဲ ဆုိင္ကယ္သံ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ ကြင္းေနရာေတြ လုိက္ၾကည့္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာ ျပန္လာပါတယ္။ "မနက္ျဖန္ ေျခာက္နာရီမွာ အားလုံး ထမယ္။ ခုနစ္နာရီခြဲ ဆုိတာနဲ႔ ႐ႈတင္ တည္မယ္။ အားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားပါ" တဲ့။ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ အားလုံး ဒါ႐ုိက္တာဆီကုိ လွမ္းၾကည့္လာတယ္။ မ်က္လုံးေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔။ ေၾသာ္....ခုေတာ့လည္း သူတုိ႔ေတြ လူႀကီး တစ္ေယာက္လုိပါလား။
ဘယ္က ဘယ္လုိ သတင္းၾကားကာ ေရာက္လာၾကတယ္ မသိ။ လမ္းသြယ္ တစ္ခုလုံးေရာ၊ ႐ုိက္မယ့္ အိမ္၀ုိင္း၀န္းက်င္မွာေရာ လူေတြအျပည့္။ အထူးမ်ားျပား စြာ အားေပးေနတာကေတာ့ ကေလး ပရိသတ္ပါ။ ကေလးေတြမွ တကယ့္ အရြယ္စုံ၊ ဆုိက္စုံ။ ကြၽန္မကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဟုိးေငး၊ ဒီေငးနဲ႔ သူမ်ား စိတ္မ၀င္ စားေသာ အရာေတြကုိမွ ကုိယ္က စိတ္၀င္တစား လုိက္ၾကည့္ ေနမိပါေတာ့တယ္။ ခ်စ္စရာ ၿငိမ္းခ်မ္းလွတဲ့ အိမ္ကေလးကြယ္။ သုိ႔ေသာ္ျငား ကြၽန္မ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲက မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ဇာတ္လုိက္ ေကာင္ေလးရဲ႕ဇာတ္၀င္ခန္း အိမ္ဟာ ဒီေလာက္ သပ္ရပ္လွပစရာ လုိသလား။ ကြၽန္မေတာ့ ျပႆနာ ရွာေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီခ်ိန္က်မွ အျငင္းအခုံေတြ လုပ္ေနဖုိ႔လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ အလုိက္သိစြာနဲ႔ပဲ ကြၽန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနမိရင္း ေျခတံရွည္အိမ္ႀကီးကုိ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ကြၽန္မ ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အလြန္တရာ သေဘာ က်တတ္တာ ဒီလုိ ေရနံေခ်း ၀ေနတဲ့ ေျခတံရွည္ အိမ္မည္း မည္းႀကီးေတြေပါ့။ အိမ္ေပၚတက္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြၽတ္သုတ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ေျပာင္ရွင္း သပ္ရပ္ ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ သပ္ရပ္မႈမ်ဳိးကုိ အိမ္ရွင္မေကာင္းေတြသာ ထိန္းသိမ္း ႏုိင္မွာလုိ႔ ေတြးမိေပမယ့္လည္း အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးက ေန႔ေစ့၊ လေစ့ ကုိယ္၀န္ႀကီးနဲ႔မုိ႔ အင္း အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသား လက္စြမ္း ျပေနသည္ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့ေလ။ ေျမသားေတြပဲ ရွိတဲ့ ျခံ၀င္းထဲမွာ အမႈိက္သ႐ုိက္ ဆုိလုိ႔ တစ္စက္မရွိ ေျပာင္ေနေအာင္ လွည္းထားပုံကလည္း ေအာခ်ေလာက္ပါရဲ႕။ သားသားသာ ပါလာလုိ႔ကေတာ့ ဒီေကာင္ ျခံ၀င္းထဲ ေဆာ့ရတာ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ အိမ္ေပၚ ေတာင္ မနည္းေခၚ ယူရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ျခံက်ယ္က်ယ္၊ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္တဲ့ အိမ္ကေလး တစ္လုံး၊ မိသားစုေလး တစ္စု ေနေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္တာေနာ္။ သူတုိ႔ေတြ ဘာမ်ား လုပ္ကုိင္စား ၾကပါလိမ့္။ ဒီေနရာေလးက သထုံၿမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္က်တဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဟင္ အိမ္ေအာက္မွာ အ၀တ္စႀကီးနဲ႔ ဖုံးထားတာ ဆုိက္ကား တစ္စီးပါလား။ ဒီအိမ္နဲ႔ ဒီဆုိက္ကား ဘယ္လုိ ပတ္သက္ပါလိမ့္။
"အစ္မ...အစ္မ ၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ကုိ အေတာ္ စိတ္၀င္စားေနတယ္ ထင္တယ္"။ ေဟာေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ အားနာစရာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ကြၽန္မ စပ္စုေနတာကုိ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသား သိသြားၿပီပဲ။ စကားေရာေဖာေရာ လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္မနဲ႔ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသား အဖြဲ႕က်သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ အမ်ဳိးသမီးက ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္တယ္ ဆုိတာေရာ၊ သူက ၀န္ထမ္းေဟာင္း ဆုိတာေရာ၊ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ က်တာဆုိတာေရာ စုံလုိ႔ပါပဲ။ အိမ္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဆုိက္ကားက အပ်က္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ေလာေလာဆယ္ ဆုိက္ကား ဆယ္စီး ေထာင္ထားကာ တစ္စီးကုိ အုံနာခ တစ္ေန႔ ငါးရာ ရတယ္လုိ႔ သိလုိက္ရ ေတာ့ ကြၽန္မ မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္။ "ေကာင္းလုိက္တာေနာ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ"လုိ႔ အားေပး လုိက္မိပါေသးတယ္။ ကြၽန္မ ေရရြတ္သံ အတြက္ အားတက္ သြားပုံရတဲ့ အမ်ဳိးသားက ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ "ဒီမွာက ေနလုိ႔ေကာင္းတယ္ အစ္မ ရဲ႕။ ဒီျခံဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၀ယ္ခါစက ငါးေထာင္ပဲ ေပးရတာ။ အခုေတာ့ အိမ္ေရာ၊ ျခံေရာဆုိ ငါးဆယ္ေလာက္ တန္ေနၿပီ"တဲ့ ေလ။ အင္း ေလာကမွာ လူေတြ အားလုံးဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ျပဌာန္း ၿပီးသား ပါလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ရထားတဲ့ တစ္ရာတန္ တုိက္ခန္းက်ဥ္းနဲ႔ ဒီအိမ္ျခံကုိ အလုိက္ေပးစရာ မလုိ လဲၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ေနႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ့္ဘ၀ အပ္စပ္ရာမွာသာ ေနၾက ေပ်ာ္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။
ျခံထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ အဖြဲ႕သားေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ႐ုိက္ေနၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ လုိအပ္ရင္ ဇာတ္ၫႊန္းကုိ ႐ုိက္ကြင္း အေနအထား အရ ျပင္ေပးလုိက္၊ ေမာ္နီတာ ေရွ႕ထုိင္ကာ လုိအပ္တာေလးေတြ ၾကည့္ေပးလုိက္နဲ႔ တျခား လူေတြလုိေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္႐ႈပ္ မေနပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အားတဲ့ ခဏ ကြၽန္မရဲ႕ အာ႐ုံစူးစုိက္မႈက တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ ကြၽန္မရဲ႕ အာ႐ုံက ပရိသတ္ထဲက ကေလး တစ္ဦး။ သူ႔ကုိ ကြၽန္မ မနက္ခင္း ကတည္းက ျမင္ေနခဲ့တာ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းသလုိ လာၾကည့္တဲ့ ကေလးေတြ ေျပာင္းသြားမယ္။ သူကေတာ့ တုတ္တုတ္ မလႈပ္ပါဘူး။ မုန္႔စားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးမိဘေတြ ကုိယ့္ကေလးကုိ ျပန္လာေခၚသြား ၾကေသာ္ျငား အဲဒီ့ကေလးက ေတာ့ လာေခၚသူ မရွိ။ သူကလည္း ထမင္းမစား၊ မုန္႔မစား ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ႐ုပ္ရည္ေလးက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလး ပါ။ အ၀တ္အစားေတြက မသစ္ေပမယ့္ ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အထဲလည္း မပါပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔မွ ကြၽန္မတုိ႔ ႐ႈတင္ ထမင္းကား ေနာက္က်ေနတယ္။ ကြၽန္မ ဗုိက္ဆာေနၿပီ ဆုိေတာ့ အနားမွာ လာေရာင္းတဲ့ အေၾကာ္သည္ကုိ ေခၚၿပီး ၀ယ္စားမိတယ္။ အနားမွာ အဲ့ ဒီကေလးကလည္း ကပ္ရပ္ေနေတာ့ စားမလား ေမးလုိက္မိတယ္။ သူေလးက ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတာင္ မျငင္းဘူး။ စားမယ္ ဆုိၿပီး ေခါင္းညိတ္ေနလုိ႔ သူနဲ႔ ကြၽန္မ အေၾကာ္အတူ စားရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ ျပန္တာေပါ့။
"မင္းကြာ၊ တစ္ေနကုန္ လာၾကည့္ေနတာပဲ။ ေက်ာင္း မသြားဘူးလား"
"သားမွာ အေဖနဲ႔ အေမမွ မရွိတာ၊ သားေက်ာင္းတက္ စရာ မလုိဘူး"
"ဟင္း ဒါဆုိ ဘယ္သူနဲ႔ ေနလဲ"
"သားအဘြားနဲ႔"
"သားအဘြားက ဘာလုပ္လဲ"
"ဘာမွမလုပ္ဘူး။ သားပဲ လုပ္တာ။ သားက ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းတယ္"
"အဟုတ္...ဒါဆုိ ဒီေန႔ ဘာလုိ႔ မေရာင္းလဲ"
"ဒီေလာက္ ခ်မ္းေနတာ ဘယ္သူက ၀ယ္စားမွာလဲ" ကြၽန္မ ဘာဆက္ေမးရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ကေလးက ေျဖတာ သြက္လက္ လြန္းလုိ႔ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီခ်ိန္မွာပဲ ဒုိင္ယာေလာ့ခ္ ျပင္စရာေလးေတြ ကုိယ့္ေရွ႕ ေရာက္လာ တာမုိ႔ အလုပ္မ်ား သြားတာနဲ႔ ဒီကေလး ကုိယ့္နားက ဘယ္ခ်ိန္ ထြက္သြားမွန္း သတိ မထားမိလုိက္ပါဘူး။ ဒါပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္မက စိတ္ညစ္ မခံႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္က ဒရာမာဇာတ္ေတြ ေရးရလြန္းလုိ႔ စာေတြ႕နဲ႔ တင္ ေမာေနၿပီ။ စိတ္ေမာစရာေတြ ဘာမွ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္။
ဘူတာကုိ ကြၽန္မနဲ႔၊ ထြန္းလင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ထြန္းလင္း ဆုိတာ ကြၽန္မတုိ႔ တည္းတဲ့ အိမ္က ေမြးစားထားတဲ့ ကေလး။ အိမ္ရွင္ေတြက ရန္ကုန္မွာ ေနၾကတာ။ သထုံမွာ ႐ုိက္မယ္။ ဒီအိမ္မွာ ေနၿပီး ႐ုိက္မယ္ ဆုိလုိ႔ သေဘာ ေကာင္းတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြက အိမ္ေသာ့ေရာ၊ အိမ္အေၾကာင္း အကုန္သိတဲ့ ထြန္းလင္းေရာ တစ္ခါတည္း ထည့္လႊတ္ လုိက္တာ။ ကြၽန္မတုိ႔အတြက္ ထြန္းလင္းက မရွိမျဖစ္ ဂုိက္။
"အန္တီ ျပန္တက္လာမယ္ မဟုတ္လား"
"ေအး လာမွာေပါ့။ ရန္ကုန္က ကိစၥၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္လာမွာ"
"အန္တီ ေရာက္မယ့္ေန႔ ႀကိဳဖုန္းဆက္။ ကြၽန္ေတာ္ လာႀကိဳမယ္။ မနဒီတုိ႔ကေတာ့ အန္တီ ျပန္သြားလုိ႔ ညစ္ေနၾကတယ္"
ဟုတ္ပ။ ကေလးေတြ အားလုံး ကြၽန္မ ျပန္မယ္ဆုိလုိ႔ စိတ္မေကာင္းၾကပါ။ ေရာက္တာမွ ရက္ပုိင္း ရွိေသးတဲ့ ဟာတဲ့ေလ။ မဟုတ္ပါဘူး။ ခဏျပန္တာပါ။ ကိစၥၿပီးတာ နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာမွာပါ အထပ္ထပ္ ေျပာမွပဲ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျပန္ၿပီး ၾကည္လာ ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္က အေရးေပၚ ကိစၥကလည္း ကြၽန္မ မျပန္လုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေန တစ္ခုပါ။ ရထား မလာေသးတာမုိ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ထြန္းလင္း စကားေတြ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ေျပာေနၾကတုန္း အနားကုိ ေရခဲေခ်ာင္းပုံး လြယ္ထားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာမုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုိေန႔က ကေလးပါလား။
"ဟယ္...ဒီေန႔ေတာ့ တကယ္ ေရာင္းၿပီေပါ့ ဟုတ္လား"
"မေရာင္းလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ အန္တီရဲ႕။ ၀ယ္စားပါဦး အန္တီ"
"အမေလး ကေလး ရယ္၊ ငါ့မွာ အေႏြးထည္ ႏွစ္ထပ္ေတာင္ ၀တ္ထားရတာပါကြယ္"
ကြၽန္မ ရယ္ရယ္ေမာ ေမာနဲ႔ ေျပာရင္း ျငင္းလုိက္ ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီကေလးကုိ အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ၀ယ္စားရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ စိတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခက္တာက ကြၽန္မမွာ အေႂကြ မပါ။ အိတ္ထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္ ေတြခ်ည္းပဲ ဆုိေတာ့ ၀ယ္စားလုိက္ဖုိ႔ကုိ လက္က ခက္ေနမိပါတယ္။ ကြၽန္မ စိတ္ေတြ ဒိြဟ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ၾကားသား မုိးႀကိဳး၊ ကြၽန္မ ဟန္းဖုန္းက လုိင္းေတြ ဘာေတြမိကာ ထေခၚလုိ႔ပါလား။ သထုံေရာက္ ကတည္းက လုိင္းမမိခဲ့သမွ် ထူးထူး ဆန္းဆန္းရယ္ပါ။ အမ်ဳိးသားနဲ႔ ကြၽန္မ ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္း တစ္ခဏ အတြင္းမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ေလးနဲ႔ ေမာင္ထြန္းလင္းကလည္း အဖြဲ႕ေတြ ဘာေတြ က်လုိ႔ပါပဲ။ ဖုန္းခ်ၿပီးခ်ိန္မွာ ၾကားလုိက္မိတဲ့ စကား အစြန္းအစေလး အရ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ေလးရဲ႕ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ကြၽန္မ နည္းတူ ေမာင္ထြန္းလင္းလည္း သိသြားပုံ ရပါတယ္။ ဒီ ကေလး သူ႔ဘ၀ကုိ သူမ်ားကုိ ရင္ဖြင့္ရတာ အေတာ္ အာေတြ႕တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ထြန္းလင္းကေတာ့ က႐ုဏာ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည့္ၿပီး ဆက္ေမး ေနပါတယ္။
"မင္းနာမည္ကေရာ ဘယ္လုိေခၚလဲ"
"ထြန္းလင္း"
"ဘာ"
"ထြန္းလင္း ပါဆုိကြာ။ ထြန္းလင္း ေတာက္ပမယ့္ သေဘာတဲ့။ ငါ့အဘြား ေျပာတာပဲ"
"ဟုတ္လား။ ငါ့နာမည္လည္း ထြန္းလင္းပဲ။ ကဲ ေပးပါကြာ ေရခဲေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း၊ ေရာ့ ပုိက္ဆံ"
"မင္းဟာက ငါးရာတန္ႀကီးပါလား။ ငါက အခုမွ ေစ်းဦး ေပါက္တာကြ"
"ျပန္မအမ္းနဲ႔ေတာ့ ရတယ္"
ဟုိကေလးက ၀မ္းသာ အားရနဲ႔ ေရာင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ထြက္သြားပါတယ္။ ထြန္းလင္းကေတာ့ ေရခဲေခ်ာင္းေလး ကိုင္ၿပီး သူ႔နဲ႔ နာမည္တူ ေကာင္ေလးကုိ ေငးၾကည့္ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မက ဘာရယ္မဟုတ္။
"ထြန္းလင္းက ျပန္ေတာင္ မအမ္းခုိင္းေတာ့ဘူး။ ေထာေနတယ္ေပါ့ေလ"
"မေထာပါဘူး အန္တီ ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွိတာ အဲ့ဒါ အကုန္ပဲ။ သူ႔ ေရခဲေခ်ာင္းလည္း မစားခ်င္ပါဘူး။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္သာ ၀ယ္လုိက္တာ"
"ထြန္းလင္းက ေတာ္လုိက္တာ၊ လူႀကီးေလး က်ေနတာပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းက ဒီလုိပဲ၊ အစုံ လုပ္ခဲ့ ဖူးတယ္။ ထမင္းငတ္တဲ့ ေန႔ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါမ်ဳိးက ကိုယ္တုိင္ ခံစားဖူးမွ သိတာ အန္တီရဲ႕"
ကြၽန္မ အသက္႐ွဴ ရပ္သြားသလုိပဲ။ ထြန္းလင္းက သူခံစားရတဲ့ အတုိင္း ႐ုိး႐ုိးေလး ေျပာခ်လုိက္တာ။ ကြၽန္မ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရွ႕မွာ ဟုိဟာ လုပ္ရမလုိ၊ ဒီဟာ လုပ္ရမလုိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အေနရခက္ သြားတာပဲ။ ရထားဆုိက္လာေတာ့ ကြၽန္မျဖင့္ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ရထားက ေရာက္ေရာက္ ထြက္ထြက္ပါပဲ။ ကြၽန္မ ျပတင္းေပါက္၀ကေန ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြၽန္မကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ေမာင္ထြန္းလင္းေလးက ဘူတာထဲမွ တာ့တာ ျပရင္း က်န္ခဲ့တယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ေမာင္ထြန္းလင္းကေတာ့ ဘူတာထဲမွာ ဘယ္သူ ၀ယ္စားဦးမလဲ တစ္လည္လည္နဲ႔ ေရာင္းေနတယ္။ ဒရာမာ ဇာတ္လမ္းေတြ အရမ္း အေရးေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့ စာေရးဆရာမ၊ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာမ စိမ့္စိမ့္သူ ဆုိတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ရထားႀကီးရဲ႕ အထက္တန္းတြဲ တစ္တြဲေပၚမွာ သူဟာသူပဲ သိတဲ့ ရွက္ျခင္းေတြ တစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႔ ပါလာပါေတာ့တယ္။
မီမုိး
