”တကယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ပဲလို တယ္ ဘာေၾကာင့္ သတၱိမရွိလဲ ကြယ္” အဘိုးပါးစပ္ဖ်ားကသီခ်င္းညည္း သံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြား တယ္။ ဘိုးက အဲ့လိုပဲ၊ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သီခ်င္း သံစဥ္တစ္ခုခု စြဲေန ၿပီဆို ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်တမ္းတ ညည္းညည္း လုပ္ေနတတ္ ေတာ့ တာ။ တစ္ေလာ ကေလးတင္ ပဲခူးက တူမေတြဆီသြား လည္ရင္း ဇာတ္ပြဲ ၾကည့္လာခဲ့ၿပီး ”ေမာင္တင္ေမာင္ ဆန္းမင္းဝင္းxxx တင္ေမာင္xx တင္ေမာင္xx ဆန္းမင္းဝင္း xx”ဆိုၿပီး ေခါင္းေလး တထိုးထိုး ေမးေလး တထိုးထိုး လုပ္ေနခဲ့ေသးတာ၊ ဘိုးဒီလိုလုပ္ၿပီဆို နဂိုမ်က္ႏွာ ျပင္အသားျပည့္ျပည့္ကို အနား ကြပ္ထားတဲ့ ေမးႏွစ္ထပ္က အသား ဆုိင္ေတြက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ရွိ ေနတတ္ တယ္။ ဘိုးကေတာ့ အဲ့ဒါ ေငြအိတ္ တဲ့ေလ၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြမွ ရွိ တာတဲ့၊ သူဝတာက် ထည့္မေျပာ ဘူး။ ခုလည္း မလတ္ဖုန္းမွာ ring tone
လုပ္ထားတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္း သီခ်င္း ကို နားေထာင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ စြဲ ေနတာျဖစ္မွာ ဘိုးက သူ႔ပက္လက္ ကုလားထုိင္ ထိုင္မေကာင္းလို႔ ေလ်ာ့ ရဲရဲျဖစ္ေန တာကို ျပင္ရင္း သီခ်င္း ညည္းေနတာကို အေမက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ၾကားသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လုပ္ဦးဆိုတဲ့့ ပံုနဲ႔ ေမးေငါ့ျပ သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာေပးကို အဘိုးျမင္ သြားမွာ အားနာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတယ္။ အေမ က…အဲ အေမ တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္အိမ္လံုးက ဘိုး ကိုဆို အဲ့လုိ ႏုဖတ္သလပ္ေနတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဘိုး အဝတ္ အစား ႏုႏုစိုစိုေလးေတြ ဝတ္ရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အင္း ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မႀကိဳက္တာေတြ ရွိ ေသးတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ဘိုးကိုခ်စ္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္။ ”ေဟ့ေကာင္ မင္းမရဘူး လား” ”ဘာလဲ ဘိုး” ”ဒီသီခ်င္းကို မင္းရလားလို႔ ေမးေနတာ”
”အာ ဘိုးကလည္း မိန္းမ သီခ်င္းေတြ သား ဘယ္လိုလုပ္ရ မွာလဲ” ဘိုး ဘာမွ ဆက္မေျပာ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူရတဲ့ အပိုဒ္ ေလးပဲ ထပ္ထပ္ေက်ာ့ညည္းေန တယ္။ ဘိုးက အဲ့လို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သူပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဇြတ္ေတာင္းဆို တာ မရွိဘူး။ အမိန္႔ေပးတာ သူ႔ စိတ္နဲ႔ မတည့္လို႔ ဂ်ီက်တာ ဒါမ်ဳိး ေတြမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘိုးကိုခ်စ္တယ္။ သေဘာက်တယ္။ ”ေျမးေရ ညေနၾကရင္ ဝက္ ေခါင္းသုပ္ သြားစားရေအာင္”
ဘိုးဆီက ဒီအသံၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္ သြားတယ္။ အဲ့ဒါ ရင္ခုန္တာလား။ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးလား။ ဒီ စကားေျပာလာတဲ့ ဘိုးစိတ္ထဲမွာ ဘယ့္ႏွယ့္ေနလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ဘိုးကုိ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
(၂)
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဘိုးက ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ အက်င့္စ႐ိုက္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား တူၾကတယ္။ ဘိုးရဲ႕ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မိတ္ေဆြေတြ က လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ‘မင္းေျမးက မင္း႐ုပ္ပဲ’လို႔ အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒ့ီတစ္ခုေတာ့ သိပ္ဘဝင္မက် ဘူး။ ဘိုးရဲ႕ငယ္ဓာတ္ပံုလည္း ကြၽန္ ေတာ္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေတာ့ ယံု ၾကည္ခ်က္ေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြား တယ္။ ဘိုးရဲ႕အခုပံုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပံု က ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ မရပါဘူးဗ်ာ။ သိပ္အစာ မေၾကတာ နဲ႔ပဲ ဘိုးရဲ႕ငယ္ဓာတ္ပံုေတြျပပါလား လို႔ ေတာင္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ‘ငါ့ပံုေတြက အိမ္မီးေလာင္တုန္းက ပါသြားၿပီကြ’ လို႔ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာခ်င္မွန္း သိတဲ့ပံုနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေျဖတတ္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လည္း ကြၽန္ေတာ္ မခံခ်င္ေအာင္’ငါ မင္း အရြယ္တုန္းက မင္းထက္ပိုၾကည့္ ေကာင္း တယ္’လို႕လည္း ေျပာ တတ္ ေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဓာတ္ပံု သက္ေသမရွိေတာ့လည္း ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံ ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ‘ဘာမွာမလဲ’ ေကာင္မေလးအသံက ၾသ ေတာေတာေလး၊ တကယ္ဆို မိန္းက ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ က ခ်ဳိခ်ဳိ အီအီေလး ျဖစ္ေနရမွာေနာ္။ မင္းသမီးသက္မြန္ျမင့္လို အသံမ်ဳိးနဲ႔ဆို ဒီေကာင္မေလးပံုနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ သူ႔ အသံကနဂိုုၾသဆိုေတာ့လည္း ျပင္ေျပာလည္း ရေတာ့မယ္မထင္ပါ ဘူး။”ေဟ့ေကာင္ ဘာစားမွာ လဲလို႔” ဘိုးကတံေတာင္နဲ႔ တြက္ၿပီး ေမးမွပဲ ကြၽန္ေတာ္အသက္ဝင္ ေတာ့တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႕ ရင္ ကြၽန္ေတာ္ဒီလိုပဲ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ျဖစ္ ျဖစ္သြားတာ ရွက္စရာ ေကာင္းလိုက္ တာေနာ္။ ေကာင္မေလး ကလည္း ဒါကိုိသိတဲ့ပံုနဲ႔ ပါးစပ္ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ၿပံဳးေနတယ္။ သူ ၿပံဳးရင္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ပါးခ်ဳိင့္က ေပၚ ေပၚလာတတ္တာ သင္း သိထားတာ ေနမွာ သူ႔ပါးခ်ဳိင့္ကလည္း အဆန္း၊ ဒီလို ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ၿပီး ပိတ္ ထားမွ ပါးခ်ဳိင့္က ေပၚတာဆိုေတာ့ မွန္ေရွ႕မွာ အေတာ္ေလ့က်င့္ယူ ထားတာေနမွာေပါ့။ ”ဘိုး အတြက္ ဝက္ေခါင္း သုပ္…သူ႔အတြက္ ဆီခ်က္ပဲ လုပ္ လိုက္ သမီးေရ” ဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မ ရွည္ေတာ့တဲ့ပံုနဲ႔ သူ႔ဟာသူပဲ မွာ လိုက္ေတာ့တယ္။ ေကာင္မေလးက ေတာ့ လွစ္ခနဲ ျပန္လွည့္ ေျပးထြက္ သြားတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ အစား အေသာက္ေတြ လာခ်ရင္ ေမေမ ႐ိုစီပဲ လာခ်မွာ။ ေမေမ႐ိုစီဆိုတာ ေကာင္မေလးရဲ႕ အဘြားေလ။ အဘိုးက အခု အသက္ခုနစ္ဆယ္ ဆုိေတာ့ အဘိုးနဲ႔ေတာ့ ငါးႏွစ္ ေလာက္ကြာတယ္။ ဘိုးနဲ႔ ေမေမ ႐ိုစီက အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြ ဆိုေပမယ့္ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ ဒီဇိုင္းေတြလို႔ ေျပာရမယ္။ ဘိုးက ေခ်ာေတာ့ မေခ်ာေတာ့ပါဘူး။ ႏု လည္းမႏုပ်ဳိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ လန္းဆန္းၾကည့္ေကာင္း ေအာင္ေနတတ္ေတာ့ ၾကည့္ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ေမေမ႐ိုစီ ကေတာ့ အသက္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ႏုတာ။ ေကာင္မေလးက ငါ့အဘြားလို႔ ေျပာ ျပတုန္းကဆို အဘြားလို႔ ေခၚရမွာ တြန္႔ေန တယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ အဘြားကို ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေမေမ႐ိုစီလို႔ ေခၚတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ေရာႀကိတ္ၿပီး ေမေမ ႐ိုစီလိုက္တာေပါ့ ဟား ဟား၊ ေဟာ.. .ေမေမ႐ိုစီ ပန္းကန္ေတြ ကိုယ္တုိင္ လာခ်ေပးေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ အသာေလး ထေရွာင္ ေပးလိုက္တယ္။ ေရွာင္တယ္ ဆို တာကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိုးနဲ႔ေမေမ႐ိုစီ စကားေအးေအး ေဆးေဆးေျပာရေအာင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနရင္ ဘိုးမလြတ္မလပ္မ်ားျဖစ္ေန မလားလို႔။ ဒါဘိုးက ဖြင့္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ထဲ အလုိလိုထင္ေနတာ၊ ဘိုးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ပါးစပ္က သိပ္ဖြင့္ ေျပာစရာမလုိဘူးဗ်။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနတာဆိုရင္ သူ႕စိတ္နဲ႔ ကြက္ တိပဲ၊ အျပင္မွာ ေကာင္မေလးက သူ႔ေၾကာင္ေလး ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေန မွန္းမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက အုတ္ခံုေလးမွာ ထုိင္ၿပီး ယူလာတဲ့စာအုပ္ေလး ထုတ္ဖတ္ေနမိ တယ္။ စာထဲ စိတ္လည္းမေရာက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိပ္စိတ္ပါဝင္စား ေနသလို ပံုစံမ်ဳိး လုပ္ထားတယ္။ အထာေပါ့။ ”ေဟ့ေကာင္ လာစားေလ” ”ဘိုး စားႏွင့္ပါ၊ ေအးေဆး ေပ့ါ” ရယ္ရတယ္။ ဘိုးကလည္း တာဝန္ေက်ေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း တာဝန္ေက်ျပန္ေျပာ တယ္။ဘိုးက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေမေမ ႐ိုစီနဲ႔ စကားဆက္ေျပာေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ ဘူး။ ဘိုးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမေမ ႐ိုစီနဲ႔ ေကာင္မေလးကို စေတြ႕တဲ့ပံုကို သတိရသြားမိတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညေနခင္း ေအးေအး ေဆးေဆး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ ခါနီး အရင္တုန္းက အိမ္ေရာင္းမည္လို႔ ကပ္ထားတဲ့ အိမ္ေလးက လူသံသူသံၾကားလို႔ ဘိုးေရာ ကြၽန္ ေတာ္ေရာ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္မိခဲ့ ၾကပါေလေရာ၊၊ ကြၽန္ေတာ့္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဟာ့ ေရွာ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ေသတၱာႀကီးတစ္လံုးကို မ ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။ သူ တို႔သာ အားနဲ႔ မေနၾကတာ ေသတၱာႀကီးက မေရြ႕ဘဲ အန္တီႀကီးပဲ ဖင္ ထိုင္က်သြားတယ္ေလ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရယ္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္မိေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔လည္း ရယ္မိၾကတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အခုမွ စျမင္ ဖူး တဲ့ေကာင္မေလးကို ဟိုးတုန္း တည္းက ရင္းႏွီးျမင္ဖူးသလို ခံစားမႈ ႀကီးျဖစ္ သြားတယ္။ ဘိုးလည္း ဖင္ ထိုင္က်သြားတဲ့ ေဟာ့ေရွာ့ အန္တီ ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားမိသြား တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဘိုးနဲ႔ၾကားမွာ သူတို႔နဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ေျပာ စရာစကားေလးေတြ ျဖစ္ျဖစ္ လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဟိုေကာင္မ ေလးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရင္ ဘိုးကဘယ္ေကာင္မေလး လဲလို႔မေမး ဘဲ အလိုလိုေပါက္တယ္။ ဘိုးက ဟိုတစ္ေယာက္က ဆံပင္ အေရာင္ဆိုးထားတာကြလုိ႔ ေျပာ ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေကာင္မေလး အဘြားကို ဆိုလိုမွန္း ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္တယ္။ နားလည္မႈ ေပါ့ဗ်ာ။ နားလည္မႈေပါ့။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္မ ေလးတို႔က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဝက္ ေခါင္းသုပ္လို၊ လက္ဖက္သုပ္လို ဆီ ခ်က္လို အစားအေသာက္မ်ဳိးေလး ေတြ ေရာင္းလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျမးအဘိုးအတြက္ ပြဲေတာ္တည္စရာ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏီွး ခင္မင္စရာ လမ္းစ ပြင့္သြားတာေပါ့။ တစ္ခုဆန္းတာက ရင္းႏွီး ခင္မင္တယ္သာ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္မေလး ၾကားမွာ ေတာ့ၿမံဳစိၿမံဳစိပါပဲ။ ဘာမွန္းကို မသိ ဘူး။ ဒီေန႔စကားေျပာ ျဖစ္ေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေတြ႕ရင္ ေျပာျဖစ္ခ်င္မွ ေျပာျဖစ္တာ။ သူေခၚႏိုး ကိုယ္ ေခၚ ႏိုးနဲ႔ မသိသလို ေနေနၾကတာမ်ဳိးက ခဏခဏ၊ ဘိုးနဲ႔ ေမေမ႐ိုစီကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို သူငယ္ ခ်င္းျဖစ္ေန ၾကၿပီ၊ ဘိုးကလည္း သီခ်င္းဆို ေခတ္ေဟာင္း၊ ေခတ္လယ္၊ ေခတ္ ေႏွာင္း အကုန္ႀကိဳက္ၿပီးရင္ ႏွစ္ ေယာက္လံုးက စာေပဘက္မွာလည္း ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္၊ သူက ျမသန္းတင့္ ဆို တာနဲ႔ တစ္ေယာက္က ဓားေတာင္ ကိုေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ေတာင္ ျဖတ္ၿပီးေနၿပီ။ ေအးေရာ။ ဒီေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေလာက္ေပါင္းလို႔ သင္းလို႔ ေကာင္းတာ ရွိဦးမလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘိုးၿပံဳးေန ေပ်ာ္ ေနရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ သူစိတ္ ခ်မ္းသာေနတယ္ေလ။ ဒါေကာင္းတဲ့ လကၡဏာတစ္ခုပဲ။ အိမ္မွာက ဘိုး အတြက္ ကြၽန္ေတာ္မွမရွိရင္ အေဖာ္ မရွိဘူး။ အေဖနဲ႔အေမကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ အားတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေမနဲ႔ဘိုးက သားအဖ သာဆိုတယ္။ သိပ္အေစးကပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သားမက္ျဖစ္တဲ့ အေဖ ကလည္း ဘိုးကို ဆို ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ပဲ ေနတတ္တာ ကိုႀကီးတို႔ မလတ္တုိ႔ ကလည္းဘိုးနဲ႔ လံုးလံုးေထြးေထြး ရွိလွတာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ခါစဆိုေတာ့ ဟို သင္တန္းတက္၊ ဒီသင္တန္းတက္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘိုးနား ကပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မရွိရင္ေတာ့ ဘိုးမွာ အေဖာ္မဲ့ေနတာ ေပါ့ေလ။ အခု ဘိုးမွာ ေမေမ႐ိုစီ ရွိ လာတာ ဝမ္းသာတယ္။ သူ႔အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ရတာေပါ့။
(၃)
ဘိုးက ေမေမ႐ိုစီနဲ႔ ေဘာ္ဒါ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္ အေဖာ္သိပ္မလုပ္ေတာ့ ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ကိုလည္း မနက္ခင္းကိုေျပာင္းလိုက္တယ္။ မနက္ခင္းစာဆိုလည္း ေမေမ႐ိုစီ့ လက္ရာေတြပဲ စားစားလာတယ္ ထင္တယ္။ အိမ္သားေတြနဲ႔ သိပ္ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါလည္း ဘိုးနဲ႔ဘြား မဂၤလာဦးတုန္းက ႐ိုက္ ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို အေမတို႔ မသိ ေအာင္ ဖြက္ယူသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမး ေတာ့ ေမေမ႐ိုစီကို ျပဖို႔တဲ့ေလ။ ေသခ်ာတယ္။ ေမေမ႐ိုစီ တစ္ ေယာက္ေတာ့ ဘိုးရဲ႕ ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လြမ္းေမာဖြယ္အတိတ္ ဇာတ္လမ္းကို နားညည္းေအာင္ နား ေထာင္လိုက္ရရွာမွာပဲ။ ဘိုးက ဘြား အေၾကာင္းမ်ား စကား မစပ္ လိုက္နဲ႔ အနားကလူ နားရြက္ျပတ္က် ေလာက္ေအာင္ ေျပာတာေနာ္။ သူ တို႔ ဘယ္လုိစေတြ႕တာ ေတြ႕တုန္း က ဘြားက ဘယ္လို၊ ဘိုးက စေတာ့ ကက္ကက္ လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕တာ ဘြားထဘီကို ညီေအာင္ မဝတ္ တတ္တာကအစ၊ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ က်ခါစမွာ ဘိုးကို အိပ္ရာေစာထ မွာစိုးလို႔ လံုခ်ည္နဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ကို တြယ္ ခ်ိတ္နဲ႔ ခိုးတြယ္ၿပီး ကေလး ဆန္ တတ္တာေတြအဆံုး ေျပာျပပါ လိမ့္မယ္ တစ္ေလွႀကီး။ ေနာက္ၿပီး ဘိုးပါးစပ္က seven october ဆိုတဲ့ စကားကလည္း ခဏ ခဏ ေျပာတတ္ေသး၊ သူတို႔လက္ထပ္တဲ့ ရက္ဟာ ဘိုးပါးစပ္ဖ်ားမွာ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ ၾကာေနတာေတာင္ ေျပာ ဖို႔ ေတာ္ ေတာ္ခ်ဳိၿမိန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘြားဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြား ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္မပ်က္ ဘြားအတြက္ အလွဴအတန္း လုပ္ေပးဖို႔လည္း သတိရတတ္တဲ့သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ဘိုးပါပဲ။ ဘိုး ဓာတ္ပံုျပန္ယူလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေမးျဖစ္ေအာင္ေမးလိုက္ေသး တယ္။ ေမေမ႐ိုစီ ဘာေျပာလဲလို႔ ေလ။ ဘိုးက သိပ္ေက်နပ္ေနတဲ့ ဟန္နဲ႔ ”သူကမင္းတို႔ အဘြား ကို ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိး သမီးပဲတဲ့။ ငါေျပာျပတဲ့အေၾကာင္း ေတြကို နားေထာင္ေနတာမ်ား ၿငိမ္လို႔။ ေအာင္မာၿပီးေတာ့ ဘာ ေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ ေတာ္ေတာ္ လြမ္းေမာစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ လမ္းေလးပဲတဲ့။ ရွင္သူ႔ကို ခိုးေျပးတဲ့ ေန႔တုန္းက ရွင့္အမ်ဳိးသမီး ဘူတာ႐ံု မွာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနမယ့္ပံုေလး ကို ကြၽန္မ ျမင္ေယာင္ၿပီး သနားလိုက္ တာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ေမာ္ခ်ီးမွာ ေနတုန္းက အိမ္ကို ႐ံုးက အေစာင့္ ႀကီး တံခါးလာေခါက္တာ။ မင္း အဘြား သူပုန္မွတ္ၿပီး ဖင္ဘူး ေတာင္းေထာင္ ဘုရားစာေတြ ေအာ္ဆိုေနတာ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ရယ္တာမ်ား မ်က္ရည္ေတာင္ ထြက္ တယ္” ကြၽန္ေတာ္ ဒီစကားေတြကို ၾကားေတာ့ ဘိုးကို ကြၽန္ေတာ္ နား မလည္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္း တုန္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ေၾကာင္ ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးကို ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက သိၾကတယ္ ဗ်။ သူကလည္း ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာေန တာကိုး။ အဲ့ေကာင္မေလးကို ကြၽန္ ေတာ္ဘာလို႔ ႀကိဳက္ခဲ့လဲဆိုတာ စဥ္း စားလို႔ကို မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ငယ္တုန္းက သြားေခါေခါ ေကာင္မေလးေတြဆို သိပ္ႀကိဳက္ တာ။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္မိတဲ့ ေကာင္ မေလးက သြားကေခါတဲ့အျပင္ ထပ္ထပ္ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနေသး တယ္။ ငယ္ႀကိဳက္နဲ႔ေတာ့ ကြက္တိ ေပါ့ဗ်ာ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္လံုးက ၾကည့္တတ္လာၿပီ။ အသည္းႏွလံုးက အမွန္အကန္ခံစားတတ္လာၿပီ ေျပာ ရမလား။ တကယ္လွမွ လွတယ္လို႔ ျမင္တတ္လာၿပီ။ ဥပမာ- ေကာင္မ ေလးလို ပံုစံမ်ဳိးေပါ့။ အခု ေကာင္ မေလးက ကြၽန္ေတာ့္အရင္ ေခါေခါ ေလး အေၾကာင္းမ်ား သိသြားမွာ အလြန္ဆိုး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ က ေျပာျပလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္း အေပါင္းတိုက္ဆိုင္လို႔မ်ား သိသြား ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလးကိုရွက္မိမွာပဲ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ လူငယ္ေတြ အပိုင္းေပါ့ေနာ္။ ဘိုးကေတာ့ သူ႔မိန္းကေလး မိတ္ ေဆြေရွ႕မွာ အရင္က အေၾကာင္းေတြ ေအးေအးေဆး ေဆးေျပာျပႏိုင္တာ တစ္မ်ဳိးပဲ။ ေအးေပါ့ေနာ္ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ မတူဘူးထင္ပါရဲ႕။
(၄)
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာကလန္႔ႏိုး တဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္ပြဲက ေတာ္ေတာ္ အရွိန္ရေနၿပီ။ အေမကလည္း ငိုလို႔ ယိုလို႔၊ ဘိုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ကြဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဒါေန႔လား ည လား အေတာ္စဥ္းစား ယူရေသးတယ္။ သူတို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ အေမနဲ႔ဘိုးက သိပ္အဆင္မေျပဘူး ဆိုေပမယ့္ ဒါမ်ဳိးေတာ့ တစ္ခါမွ ျဖစ္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အသံ ေတြနားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ”ငါက နင္တုိ႔အတြက္ပဲ တစ္သက္လံုးစဥ္း စားခဲ့တာ။ နင္ငါ့ကို မေစာ္ကားနဲ႔” လို႔ ဘိုးက က်ံဳးေအာ္ တယ္။ အေမ ကလည္း ”တစ္သက္လံုးစဥ္းစား လာခဲ့ၿပီးမွ အခုမွ ဘာလို႔ အရွက္ ခြဲေနရတာလဲ။ အဲဒ့ီအဘြားႀကီး ဆိုင္မွာ အေဖ ညေနတိုင္း သြား သြား ထိုင္ၿပီး ေလပန္းေန တာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ဟားေနၾကၿပီ” လုိ႔ ျပန္ေအာ္ေနတယ္။ ဟာ ဘိုးဘိုး ကို ေမေမ႐ိုစီနဲ႔ စြပ္စြဲေနၾကတာ ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြား တယ္။ ဘာလဲ ဘိုးနဲ႔ ေမေမ႐ိုစီက အေမတို႔ စြပ္စြဲရေလာက္ေအာင္ အဆင့္ျမင့္တိုးတက္ေနတာလား။ ျပႆနာက အေမ့ေဒါသ ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္ လွည့္လာမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမက ကြၽန္ ေတာ္တို႔ကို မေက်နပ္ဘူးဆို နင္တို႔ ေျမးအဘိုးေတြက ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ပတ္ပတ္ရမ္းတတ္လြန္းလို႔။ ဘိုးတို႔ ရန္ျဖစ္ေန ၾကတာ ဘယ္သူမွလည္း ဝင္မတား ၾကပါလား။ အေဖအေဖ ဘာလုပ္ေနလဲ။ ကိုႀကီးနဲ႔ မလတ္ ေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲကို ကိုႀကီးျပန္ဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ပခံုး တြန္႔ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူဘာေျပာမလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကိုႀကီးက ဘာမွ မေျပာဘူး။ စကားဝိုင္းနားေရာက္ သြားတာ အေတာ္ပင္ပန္းသြားတဲ့ ပံုနဲ႔ ဝုန္းခနဲပက္လက္လွန္ခ်ၿပီး အိပ္ ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္မေနႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို အတင္းႏႈိး ၿပီး ေမး ရေတာ့တာေပါ့။ သူက မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္နဲ႔ ေမေမ႐ိုစီနဲ႔ ဘိုးတြဲသြားတြဲလာ ေျပာသြားေျပာလာ လုပ္ ေနတာကို အေမက မႀကိဳက္ၾကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ကလည္း ေျပာေနတာ ရွက္ဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ခုနက ၾကားထား သေလာက္ပဲ သူက ျပန္ေျပာျပ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့”မင္းလည္း ၾကား ထဲက ဝင္႐ႈပ္မေနနဲ႔” တဲ့ေလ။ အဆစ္ အေဟာက္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္႐ႈပ္သြားတယ္။ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ ေတာ့ ေစာင္ေခါင္းၿမီး ၿခံဳၿပီး ျပန္အိပ္ေန လိုက္ေတာ့တယ္။ အိပ္လုိ႔ ကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္ပါ့မလဲ။ ဘိုး အတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘိုး ေတာ္ေတာ္နဲဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဘိုးရယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ ဘိုးအခန္းကိုသြားၿပီး အလ်င္ စလို ေမးမိတာရွိတယ္။ ဘိုးနဲ႔ ေမေမ႐ိုစီက အေမတို႔ စြပ္စြဲသလို တကယ္ပဲ ဇာတ္လမ္းရွိေနလားဆို တာကိုေပါ့။ ေမးၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ ဘိုးကို သနားလိုက္တာေလ။ ဘိုး ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနတာ အၾကာႀကီးပဲ။ ဘိုးက တံုးတိုက္တိုက္က်ားကိုက္ ကိုက္သမား။ ဒီလုိ စကားတစ္ခြန္း ေျဖဖို႔ ေတြေဝေႏွာင့္ေႏွးတယ္ဆို တာ ရွိမွမရွိခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ဘာမွန္းမသိ အေနရအထိုင္ ရခက္ၿပီး ကန္ေတာ့ေနာ္ဘိုး။ ကန္ ေတာ့ ကန္ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္မိေတာ့ ဘိုးက ရပါတယ္ဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးတယ္။ အဲဒ့ီေန႔ကစၿပီး ဘိုးနဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ ညေနဘက္လမ္းအတူမ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ ႐ိုစီ တို႔ဆုိင္မွာလည္း အတူမထိုင္ျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ အတူမထိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သြားတယ္ေလ။ ပံုမွန္ပဲ။ ဘိုးပဲ မလိုက္ေတာ့တာ။ အေမေက်နပ္ ေအာင္ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ေပး တဲ့ သေဘာေပါ့။ ပထမပိုင္းရက္ ေတြကေတာ့ ေမေမ႐ိုစီက ဘိုးမပါ ဘူးလားဆုိတာေလာက္ပဲ။ မရိပ္မိ ေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပါမလာ ဖန္မ်ားတာရယ္ သူ႔ဟာသူလည္း တစ္ေနရာရာက ဘယ္ကဘယ္လို ၾကားလာတယ္မသိပါဘူး။ ဘိုးမပါ ဘူးလား ဆိုတဲ့စကားကို မေမး ေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို အေမကမ်ား ကြၽန္မအေဖနဲ႔ ရွင့္ကို သေဘာမတူပါဘူးေတြ ဘာေတြ သြားလုပ္ေသးလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔က ေတာ့ အရင္ကထက္ ပိုခင္လာ တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဳတာသင္တန္း အတူတက္ျဖစ္ခဲ့ တာဆိုေတာ့ တစ္ ရပ္ကြက္တည္းသားခ်င္းစည္းလံုးတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဆန္းတာက ေကာင္မေလးက သူ႔အဘြားနဲ႔ ကြၽန္ ေတာ့္အဘိုးအေၾကာင္းကို ေယာင္ လို႔ေတာင္မွ စကားမဟဘူးဗ်။ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ ဘိုးနဲ႔ ေမေမ ႐ိုစီဟာ ႐ိုး႐ိုးလား ဆန္းဆန္းလားဆိုတာ သိပ္သိခ်င္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ ေမးရမွန္းမသိေတာ့ သိခ်င္လ်က္နဲ႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတာပဲေလ။ နည္းနည္း ၾကာလာေတာ့လည္း ေမးဖို႔ကို ေမ့ ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘိုးက အခုေနာက္ပိုင္း ဓမၼာ႐ံုဘက္ ေျခဦးလွည့္ေနတယ္။ ႐ြယ္တူအဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ ဘုရား အေၾကာင္းတရားအေၾကာင္း၊ ရပ္ အေၾကာင္း ႐ြာအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆိုၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘိုးပါးစပ္က အရင္လို သီခ်င္းညည္း သံေလး ေတြမၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ရယ္စရာေမာစရာ ေတာင္ေတာင္ အီအီေလးေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာလည္းဘိုးက သီးသီးျခား ျခားႀကီး တိတ္ ဆိတ္ေနေတာ့ တယ္။ ဒါဟာ ဘိုးရဲ႕အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းလား၊ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မ ေကာင္း႐ံုကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။
(၅)
ဘိုး ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ပထမေတာ့ ႐ိုး႐ိုးဖ်ား တာနာတာေလာက္ပဲ ထင္ထား တာ။ ေနာက္ပိုင္း ဟိုဟာစစ္ ဒီဟာ စစ္နဲ႔ ေဆးေတြစစ္ရင္း၊ စစ္ရင္း ဘိုးေရာဂါက ေတာ္ေတာ္စံုလာ တယ္။ ဘိုးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တုန္းက ျဖစ္ ထားၿပီးမွ ဘိုးမွာ ေရာဂါေတြရိွမွန္း လည္းသိေရာ အေမက အခန္းထဲမွာ သြားသြားငိုေတာ့တာပဲ၊ အိမ္မွာ လည္း လူေတြ မ်က္ႏွာမေကာင္း ၾကေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆို ဘိုးကို လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္လို႔ သိတဲ့ အခ်ိန္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြား မွန္း မသိဘူး။ ဘိုးအတြက္ ကြၽန္ ေတာ္ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာ ေန႔ေရာညေရာ ေတြးေနမိတယ္။ အေျဖတစ္ခုရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမေမ႐ိုစီကိုသြားေတြ႕ ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပေနတဲ့ ဘိုးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို နား ေထာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမေမ႐ိုစီ မ်က္ရည္က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူလာ ေတြ႕ပါဦးမယ္လို႔ေျပာတယ္။ တကယ္ တမ္း ေမေမ႐ိုစီအဲ့လို ေျပာ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတာ အမွန္ပဲ၊ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေမေမ႐ိုစီ လာေတြ႕ရင္ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ေမေမနဲ႔ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ ဘာ ေတြျဖစ္လာမလဲ ကြၽန္ေတာ္ မသိ ႏိုင္ဘူးေလ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘိုး အတြက္ စြန္႔ၾကည့္လိုက္တဲ့ သေဘာ နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့လို႔ စကားျပန္ ေျပာျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့အံ့ၾသစရာေကာင္းတာ က ေမေမ႐ိုစီက အဆင္ေျပေအာင္ အားလံုးဖန္တီးသြားတယ္၊ သူ ဘယ္ လိုလုပ္ၿပီး ေဆး႐ံုခ်ိန္ေတြ စံုစမ္း လိုက္လဲမသိ ဘူး။ ေဆး႐ံုမွာ တက္ ေနတဲ့ ဘိုးနားမွာ အိမ္သားေတြ မရိွတဲ့အခ်ိန္၊ နာ့စ္တစ္ေယာက္ တည္းရိွမယ့္အခ်ိန္ အဲ့လိုအခ်ိန္ ေတြမွာပဲ ဘိုးကိုသြားေတြ႕ တယ္။ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္း ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ သြားေနက် အခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ ေဆး႐ံုကိုေရာက္ သြားတဲ့တစ္ေန႔ ဘိုးနဲ႔ေမေမ႐ိုစီကို ဘယ္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕လုိက္ ရတယ္ထင္လဲ။ ေမေမ႐ိုစီက ဘိုးလက္သည္း ေတြကို ညႇပ္ေပးေနတယ္။ ပါးစပ္က လည္း သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္တိုးတိုး ညည္းလို႔ ေနတယ္ေလ။ ဘိုးက အားေလ်ာ့ေပ်ာ့ေခြ ေနေပမယ့္ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ့ဟန္နဲ႔ ၿငိမ္ ေနတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္အေပါက္ဝကေန ျမင္ေန ရၿပီး အေႏွာင့္အယွက္ မေပးရက္ ေတာ့ဘူး။ ဒါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လား။ ဒါ႐ိုးစင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လား။ အဲဒီ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ဘိုးအခန္း ထဲမဝင္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အသာေလး လွည့္ျပန္လာရင္း အျပန္လမ္းမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲ ေနမိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒ့ီရက္ေတြေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္က ေမေမ႐ို စီကို လိုလားပံုျပလာတယ္။ သက္ တမ္းကုန္ခါနီး သူ႔အေဖအနားမွာ ဒီမိန္းမဘာေၾကာင့္ ရွိေနလဲဆိုတာ သူကိုယ္တုိင္ မေတြးတတ္ေတာ့လို႔ အ႐ံႈးေပးလိုက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ဘိုးရဲ႕ ေရာဂါကလည္း သည္းသည္း လာ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကလူေတြ မွာလည္း အလုပ္ေတြက တိုက္ ဆိုင္စြာပဲ ႐ႈပ္႐ႈပ္လာတယ္။ မလတ္ခိုးရာလိုက္သြားလုိ႔ အေမ တို႔က ရင္ဘတ္စည္တီး ျဖစ္ၾက၊ ရွာ ၾက၊ ေဖြၾက၊ ကိုႀကီးက ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခါနီးအခ်ိန္မို႔ စီစဥ္စရာရွိ တာေတြ စီစဥ္လႈပ္ရွားၾက အေဖ က နယ္ေျပာင္းမိန္႔က်လာလို႔ အေဖ့ အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စဥ္းစားေပးၾကရ။ အေမဝယ္ထား တဲ့ တိုက္ခန္းက အိမ္ငွားေတြ ဆင္းမေပးလို႔ အမႈရင္ဆိုင္ၾကနဲ႔ အိုး မ်ားလိုက္တဲ့ ဗာဟီရေတြဗ်ာ။ ဘိုး တက္တဲ့ေဆး႐ံုကို ကြၽန္ေတာ္ပဲ ည ဘက္မွာ အေျပးအလႊားလာ လာ ၾကည့္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ လူႀကီး လုပ္စီစဥ္ေပးေနရတယ္။ လူနာရွင္ လို ဘိုးေဘးနားမွာ မညည္းတမ္း အခ်ိန္ျပည့္ ရွိရွိလာတတ္ တာ က ေတာ့ ေမေမ႐ိုစီပဲေပါ့။ ေမေမ႐ိုစီ့ ပါးစပ္ဖ်ားက သီခ်င္းသံေလးေတြ အစား ဘုရားစာရြတ္သံေလးေတြ ေျပာင္း လဲလာတာကေတာ့ ထူးျခား မႈပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေဆး႐ံုေရာက္တိုင္း ေမေမ႐ိုစီကို အၿမဲေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလံုးကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ဆိုတဲ့စကားပါ။ အဲဒ့ီအခါ တုိင္း ‘ရပါတယ္သားရယ္’ လို႔ အၿမဲ ျပန္ေျပာတတ္တာကလည္း ေမေမ ႐ိုစီရဲ႕ စကားသံပါ။
(၆)
ဘိုး မေန႔က ဆံုးသြားပါၿပီ။ ေန႔ခ်င္းၿပီး သၿဂိဳလ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က စည္း႐ံုး ေတာ့ လူတိုင္းလိုလုိ လိုက္ပို႔ၾက တယ္။ ေကာင္မေလးလည္း လိုက္ ပို႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမ႐ိုစီေတာ့ မပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘိုးကို သၿဂိဳလ္ ၿပီး အျပန္မွာ ေကာင္မေလးနဲ႔အတူ သူတုိ႔အိမ္ကိုလိုက္ၿပီး ေမေမ႐ိုစီကို လိုက္ေတြ ႕ျဖစ္တယ္။ ေတြ႕ ခ်င္လို႔ပါ။ ခုခ်ိန္မွာ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး။ ေမေမ႐ိုစီ့ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေန တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အိမ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ေမေမ႐ိုစီ သနပ္ ခါး ေဖြးေဖြးလိမ္းလို႔ သူဝတ္ေနက် ႏုဆင္ေလးေတြဝတ္ၿပီး ပန္းပင္ ေရ ေလာင္းေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း အံ့ၾသသြားတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ ေနတာက ေမေမ႐ိုစီ ဟာ ခုခ်ိန္မွာ ဘိုးအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ ေန မယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တတ္ႏိုင္ သမွ် ႏွစ္သိမ့္ေပးရမယ္။ ဒီလို ထင္ေန တာ ေမေမ႐ိုစီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝင္ လာတာျမင္ေတာ့ ျပန္လာ ခဲ့ၿပီလား လို႔ေမးရင္း အိမ္မွာ ဘာခ်က္ထား တယ္ ဘာခ်က္ထားတယ္ ဆိုတာ ေတြ သူ႔ေျမးကို ေျပာျပလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေတာင္ တစ္ခါတည္း စားသြား ပါလားလို႔ ဖိတ္ေနေသးတယ္။ ေကာင္မေလး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေန ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ႐ိုစီကို ေမးခြန္း တစ္ခုေမးလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေမးခြန္းက ကေလးဆန္သြားမလား။ အရမ္းကသုတ္ ကရက္ႏိုင္သြားမ လား မေတြးအားပါဘူးဗ်ာ။ သိခ်င္ တာနဲ႔ ေမးခ်လိုက္တာ။
”ေမေမ႐ိုစီ…ဘိုးအတြက္ မခံစားရဘူးလားဟင္” ေမေမ႐ိုစီက ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ကို သာသာေလးကိုင္ၾကည့္ ရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္ လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလး ေလးေအးေအးနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ”ခံစားရတာေပါ့သားရယ္.. ဒါေပမဲ့ ေမေမ႐ိုစီက ကိုယ့္သူငယ္ ခ်င္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ ေပးၿပီးၿပီေလ။ တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ ထင္ေတာ့ ေျဖသာပါတယ္။” ေမေမ႐ိုစီရဲ႕ တိုးတိုးေလးေျဖ လိုက္တဲ့အသံက ကြၽန္ေတာ့္နားထဲ မွာ အက်ယ္ႀကီးၾကားလုိက္ရသလို ပဲ။ သူငယ္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ လွပ႐ိုးရွင္းၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလွ တဲ့ အသံုးအႏႈန္းတစ္ခု၊ ကြၽန္ေတာ္ ငိုင္တုိင္တိုင္နဲ႔ ျပန္ထြက္လာမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမ႐ိုစီကို ႏႈတ္ဆက္ မိ လား ႏႈတ္မဆက္မိလားေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ ေတာ္တစ္လမ္းလံုး ေတြးလာမိတာ က အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ အသက္ ႀကီးႀကီး အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္မွာ သူနဲ႔ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးသူငယ္ ခ်င္းရွိေနႏုိင္တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာလို႔ နားမလည္ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကလဲ ဆုိတာပါပဲ။
မီမိုး
ရတီမဂၢဇင္း
