ခ်စ္သူရဲ႕ပြဲ

ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိန္းကေလး ၏ လက္ထပ္ ဖိတ္စာကို ျမင္ရ၍ အလြန္ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူး ရေသာ ေယာက်္ားသား တစ္ဦးရိွသည္ ဟုဆိုလွ်င္ ယုံၾကည္ၾက မည္ေလာ။ အမွန္တကယ္ ရိွခဲ့ပါသည္။ လက္ထပ္ သြားသူမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူျဖစ္ကာ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးေနမိ သူမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။

ဟိုးေရွ႕ေရွ႕က လာေနသူမွာ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူ သုေဝေဝလြင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရ၊ ႏႈတ္ဆက္လို႔ မရေတာ့၊ သူမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အၿပီး အပိုင္ ျပတ္စဲခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ ကပင္ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ သူမကို လမ္းခြဲ ခြင့္ျပဳပါရန္ အတိအလင္းေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က လမ္းခြဲ ခံရသူ သူမက ေက်ာက္႐ုပ္ေလး တစ္႐ုပ္လို မလႈပ္မယွက္၊ လမ္းခြဲသူ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားတန္မယ့္ မ်က္ရည္က် ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူမၾကား တူမွ်ေသာ ခ်စ္ျခင္း မ်ား ရိွခဲ့ပါလ်က္၊ ခ်စ္သူ ကို ခ်စ္ပါလ်က္ႏွင့္ အစိမ္းျဖတ္ ျဖတ္လိုက္ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္က အေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အသည္းႏွလုံးက ခ်စ္တတ္ သေလာက္ ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္ အားေတြ ေကာင္းလွသည့္ ဦးေႏွာက္က အမိန္႔ေတြမွာ ျပတ္သားလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ကို လက္လႊတ္ ခဲ့ရသည္။

သုေဝေဝလြင္ ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားေလၿပီ။ တစ္ရက္ျခား တစ္ခါ ေခါင္းေလွ်ာ္တတ္ေသာ သူမအက်င့္ အတိုင္း ရွမ္ပူနံ႔ေလးက သင္းလ်က္၊ သူမ၏ စလင္းဘက္မွ ခ်ဴကေလး က လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ကိုင္ထားေသာ စတီးခ်ဳိင့္ေလး ကို ထိကာ အသံထြက္ ေနတာလည္း မေျပာင္းမလဲ၊ လက္ထဲ မွာ ကိုင္ေဆာင္ လာတတ္ေသာ တစ္ ႐ွဴးေလးႏွင့္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို တို႔ထိ သုတ္တတ္တာေလး ကလည္း အရင္အတိုင္း၊ သို႔ေသာ္ ရႊန္းျမစြာ ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳ တစ္စုံကေတာ့ အရင္လို သူ႔ထံေရာက္ မလာခဲ့ေတာ့ေပ။ ျမင္ပါလ်က္ႏွင့္ မျမင္ေယာင္ ျပဳခဲ့တာလား၊ ျမင္ကို မျမင္ခဲ့တာလား ဆိုတာ ခြဲျခားမရႏိုင္ဘဲ သူမ ေဘးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ သြားခဲ့ၿပီ။ သုေဝေဝလြင္ …လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚပစ္ခ်င္ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းရတာ ပင္ပန္းလိုက္ပါဘိ။ အတၱႀကီးတယ္ ဟုပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ကို အမွန္ တကယ္ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ခဲ့ပါသည္ ဆိုတာကို သုေဝေဝလြင္ သိေစခ်င္သည္ မွာ အမွန္ပါ။

ကုမၸဏီ ယူနီေဖာင္းေလးကို ေသသပ္ က်နစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ဦးကို ႐ုံးဆင္း႐ုံးလာ လုပ္ရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏ ဆုံရင္း သတိျပဳ မိလာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အရည္အခ်င္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႐ုပ္ရည္၊ ကြၽန္ေတာ့္ အက်င့္စာရိတၱသည္ မိန္းမ ေခ်ာေလးမ်ားကို ဆုံစည္း ပတ္သက္ဖို႔ အေတာ့္ကို အခြင့္အေရး ေပးေလသည္။ သို႔အတြက္လည္း မိန္းကေလး လွလွျမင္သည္ႏွင့္ သမင္လည္ျပန္၊ ေစာင့္ၾကည့္ ၿပဳံးျပန္စသည့္ အေနအထားမ်ဳိးကို သိပ္ေတာ့ အထူးတလည္ လုပ္ေနစရာ မလိုလွ။ သို႔ေသာ္ သုေဝေဝလြင္ ဟု ေနာင္ သိကြၽမ္းရမည့္ မိန္းမေခ်ာေလး အလွည့္မွာေတာ့ ေရစက္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ စတင္ ခံစားမိေလ သည္။ ေန႔တိုင္း ခိုစာေကြၽးတတ္ေသာ မိန္းမလွေလးဟာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ ခိုေတြၾကားထဲမွာ အၾကင္နာ နတ္သမီးေလးပမာ ခံစားရသည္။ တည္ၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးကို က်ျပန္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါတိုင္း စမ္းေခ်ာင္း ေဘးထိုင္ေန ရသလို ေအးျမသြားသည္ ဟု သေဘာက်ျပန္၏။ ရာသီဥတု ပူျခင္း ေအးျခင္း၊ လူေတြ ႐ႈပ္ျခင္း မ႐ႈပ္ျခင္း ဒါေတြ သူမေလးႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္သလို ေအးၿငိမ့္ သက္သာစြာ လႈပ္ရွား သြားလာတတ္ ပုံေလးေတြကို အက်ဳိးေပး ေကာင္းလွတယ္ ဟု ေတြးျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဒီလို အေတြးအျမင္ေတြ မ်ားလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူမေလး ကို ေပးမိေသာ အမွတ္မ်ား ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီ ဆိုတာကို အံ့ၾသတႀကီး သိလိုက္ရင္း သူမကို ခ်စ္ေနမိၿပီ ဆိုတာကိုပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထား မိသြား ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ေတြကို သုေဝေဝလြင္ သတိထားမိဖို႔က အ ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေလသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္၊ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္အကိုင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ ဒါေတြအားလုံး သူမ ေလးသိေအာင္ အခ်ိန္ယူခဲ့ ရသည္။ သူမ အခ်စ္ကို ရဖို႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း ခုနက အခ်ိန္ထက္ပင္ ပိုေပးခဲ့ ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နည္းနည္းမွ ကြၽန္ေတာ္ မညည္းမိ။ ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခဲ့သူကိုး။ သုေဝေဝလြင္ ထံမွ ခ်စ္အေျဖ ရခဲ့သည့္ ေန႔ကဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး လမ္းေလွ်ာက္စရာ မလိုေအာင္ ေလထဲ လြင့္ေမ်ာေန သလို ခံစားရသည္။ တစ္ညလုံးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ အိပ္မေပ်ာ္တိုင္း သူမထံ ဖုန္းထထေခၚေန ခဲ့သည္မို႔လည္း သူမေလးက ေတာင္းပန္ယူရသည္ အထိပင္။ ထိုညက သူမ ဆက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္လား အိပ္မေပ်ာ္လား ေတာ့ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ တစ္ ညလုံးမ်က္လုံး ေတြေၾကာင္ကာ ေနာက္ေန႔မိုးလင္းမွ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး မပ်က္စဖူး ႐ုံးပ်က္ သြားခဲ့တာဟာ မွတ္မွတ္ရရ ရိွလြန္းလွသည္။

ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ အၾကာမွာေတာ့ အေမ့ကို ခ်စ္သူ ရိွေနၿပီဟု ခပ္ၾကြားၾကြား ေျပာျဖစ္သည္။ အေမက ၾကားၾကားခ်င္း မွာေတာ့ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္သြားၿပီး ဘယ္ကလဲဟု ေမးေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မွ ဘယ္က ျဖစ္ျဖစ္ ငါ့သားေရြးတဲ့ မိန္းကေလးကို အေမ ယုံၾကည္ၿပီးသား ပါဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ခ်စြာ ဆိုျပန္ ၏။ တကယ္လည္း အေမက ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ေပးကာ ေနာက္ေနာင္ မ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာဆိုဘာမွ ထပ္မေမး ေတာ့။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္သာ ငါ့သား လက္ထပ္ရင္ ဘယ္လို ဘယ္ဝါဆိုတာ ေလးေတြသာ ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ေျပာခဲ့သည္မွ အပေပါ့။ အေမ ယုံၾကည္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ယုံၾကည္စရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝမွာ အေမ စိတ္ဆင္းရဲ ဖို႔မေျပာႏွင့္ မ်က္ႏွာညိဳေအာင္ပင္ တစ္ခါမွ် မလုပ္စဖူး။ ငယ္စဥ္ကေလး ဘဝကတည္းက အေမ စီမံသလို တစ္ခ်က္ မတိမ္းမေစာင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ကာ ဝန္းက်င္မွာ အေမဟာ သားသမီး ကံေကာင္းလွခ်ည့္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အၿမဲ မ်က္ႏွာပြင့္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ အေမက အိမ္ေထာင္ေရး ကံလည္း ေကာင္း သူျဖစ္ခဲ့ သည္။ အေဖ့ ရာထူးဂုဏ္ရိွန္၊ အေဖ့ ကိုယ္က်င့္ တရားတို႔မွာ ေသသည္အထိ ေမႊးပ်ံ႕ေနခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ယခုအရြယ္ထိပင္ အေဖ့ အေၾကာင္း မ်ားသည္ သူ႕လုပ္ငန္းခြင္ သူ႕မိတ္ေဆြ မ်ားၾကား ေျပာလို႔ မကုန္ႏိုင္ေသး။ အေမသည္လည္း အေဖ့ဌာန ဆိုင္ရာ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္ အထိ ဂုဏ္သေရ ရိွ လူႀကီးလူေကာင္း တစ္ဦး၏ ဇနီးမယား အျဖစ္ ပြဲတက္ေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အေမၾကားမွာ အတိုက္အခံ ဆိုလို႔ ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မႀကဳံဖူးခဲ့။ အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားဟာ အၿမဲလို ထပ္တူက်ေန ခဲ့ေလသည္။ အခ်စ္ေရးမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေရြးခဲ့ေသာ ခ်စ္သူကို အေမ သေဘာက် လိမ့္မည္ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္ၿပီး သား။ သုေဝေဝလြင္ ဘက္ကလည္း ဘာအခက္အခဲမွ ရိွပုံမရပါ။ သူ႔ဘက္ ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္လိုပင္ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ထားပုံပင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သာယာၾကည္ႏူးစရာ ခ်စ္သူဘဝေလး ဟာ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္းနဲ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့တာ ခ်စ္သူ သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ႐ႈေထာင့္မွ ဆိုရြားလွသည့္ ထိုးႏွက္ခ်က္ တစ္ခု ေပၚလာေတာ့သည္။ ဒီသတင္းဆိုးကို သယ္ေဆာင္ လာခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚ အန္တီမာ ပဲျဖစ္ေလသည္။ ”တူေလး မင္း စီစီေမာင့္ သမီးနဲ႔ ႀကိဳက္ေနၾကတာ လား” ဆိုတဲ့ အန္တီမာရဲ႕ ေမးခြန္းကို ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ဆြံ႕အသြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ သုေဝေဝလြင္ရဲ႕ အေမနာမည္ ေဒၚစီစီေမာင္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရင္ကတည္းက ႀကိဳသိထားၿပီးသား။ အမွန္ အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ေယာကၡမေလာင္း၏ အမည္ကို ေဒၚစီစီေမာင္ ဆိုတာက လြဲ၍ လူပင္ျမင္ဖူးေသးတာ မဟုတ္ေပ။ အန္တီမာႏွင့္ ေဒၚစီ စီေမာင္ ဘယ္လို ပတ္သက္ သိကြၽမ္းသြားလဲ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမရ။ ၿပီးေတာ့ အန္တီမာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုေမးခြန္း ေမးေနသည့္ အခ်ိန္မွာ လည္း မ်က္ႏွာျပင္ ရာသီဥတုက မေကာင္းလွေပ။ ဘာမ်ားလဲဟု အေၾကာင္းရင္း မသိခင္ပင္ စိတ္ထဲထင့္ ေနမိခ့ဲသည္။ အန္တီမာက ကြၽန္ေတာ္ ၏ ဟုတ္တယ္ ဆိုေသာ ဝန္ခံစကား ကိုၾကား ၿပီးခ်ိန္မွာ ကြၽတ္ခနဲ စုတ္သပ္ကာ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ သုံးႀကိမ္ ေလာက္ ေယာက္ယက္ ခတ္ၿပီးခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေျပာလို႔ၿပီးမွာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုသည့္ ပုံျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္း ကို ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။

အန္တီမာ ျပန္ထြက္သြား ေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ဝိုးတိုးဝါးတား ျဖစ္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ဒီတိုင္း ထိုင္ေနရတာ ထက္စာလွ်င္ ႀကိဳးစဆြဲ ထုတ္သြားသူ အန္တီမာ ကိုပဲ ကိုယ့္ ခ်ည္ခင္ ကိုယ္ ရွင္းခိုင္းဖို႔ ေတြးလိုက္ကာ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လာမိေတာ့၏။ ဒီမွာတင္ အန္တီမာႏွင့္ အေမႏွင့္ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ဧည့္ခန္း အဝင္ အေပါက္ဝမွ ၾကားကာ ဆက္ထြက္ဖို႔ သင့္မသင့္ ခ်ိန္ဆရင္း မတ္တတ္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ႐ုပ္ရွင္မ်ား ဗီဒီယို မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ျမင္ဖူးေလသည္။ မၾကားအပ္ေသာ စကားကို တျခား လူမ်ား ေျပာေနခ်ိန္ ထုိ စကားမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သူ သ႐ုပ္ေဆာင္ က အေပါက္ဝ မွာ ရပ္ကာ ေခ်ာင္း နားေထာင္ရင္း ေသြးေလ ေခ်ာက္ခ်ားတတ္ ပုံမ်ား။ ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံမွပင္ ဆုိးဝါးေလစြဟု ေတြးျဖစ္ေတာ့သည္။ အန္တီမာ့ စကားဆုံးခ်ိန္ အေမ့ မ်က္ႏွာ မွာ ေသြးမရိွသလို ျဖဴေဖ်ာ့လ်က္ စိတ္ႏွလုံး မခ်မ္းျမည့္ေနပုံမွာ ထိုပုံစံမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္ တစ္သက္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခုတင္ေပၚကို ဘယ္လိုေျခလွမ္း မ်ဳိးႏွင့္ ျပန္ေရာက္ခဲ့လဲ ဆိုတာကိုပင္ မသိေတာ့ေလာက္ ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆင္း ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ ရေတာ့သည္။ မနက္ျဖန္ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ သုေဝေဝလြင္ ၏ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆုံစည္းခ်ိန္ဟာ အရင္လို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါေတာ့မလား။

ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္ခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆုံ မႈမွာ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းခဲ့ပါ။ တစ္ခုခု ခံစား တြယ္ၿငိၿပီဆို ဟန္မေဆာင္တတ္ ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အက်င့္စ႐ိုက္ အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက အုံ႔မိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနခဲ့မွာ ေသခ်ာသည္။ သုေဝေဝလြင္မွာ ပါးနပ္ေသာ မိန္းကေလးမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ဘာျဖစ္ေနလဲ ေမးခဲ့ၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မညာႏိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်လိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မုန္းစရာ ေကာင္းေလသည္။ ”သုေဝရဲ႕ အေမ အေၾကာင္းကို ကို အရင္က မသိခဲ့ဘူး”။ သနားစရာ သုေဝေဝလြင္။ ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ဖ်ားက ထိုစကားကို အၾကားမွာ ဆတ္ခနဲ ေတာင့္မတ္ သြားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အတူ စူးစိုက္စြာ ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးအစုံ ႐ုတ္ျခည္းပင္ တျခားကို လႊဲပစ္ လိုက္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာႀကီး ကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့ၾက သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုအေျခအေနကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္က ဘယ္လို စကားမ်ဳိး ထပ္ထြက္ရမည္ ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ မေဝ ခြဲႏိုင္။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ မွာပဲ သုေဝေဝလြင္ ထံမွ စကားတစ္ခြန္း ထြက္က်လာခဲ့သည္။ ”ကိုက ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ”။ ” ဟင္. .ေၾသာ္..ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး”။ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွ ထိုစကားကို အၾကား သုေဝေဝလြင္က ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္ေလသည္။ ရယ္သင့္ သည္ေပါ့။ ရယ္တာေတာင္ နည္းေသး ။ ေနာက္ေတာ့ သုေဝေဝလြင္က ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ သုေဝေဝလြင္ အတြက္ ရက္မ်ား စြာတည္းက ႀကိဳဝယ္ ခဲ့ေသာ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ လက္စြပ္ ေလးကို ကိုင္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုေနရာမွာပင္ ထိုင္ကာစဥ္းစား ေနလိုက္သည္မွာ သုံးေလးနာရီမက။ ေနာက္ဆုံး အေျဖတစ္ခု ထြက္ လာသည္မွာ ကိုယ္ အျမတ္တႏိုးႏွင့္ တန္ဖိုးထား ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ၾကားစကားမ်ား ၾကား႐ုံႏွင့္ တုန္တုန္ လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနသည္ မွာ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ ညံ့ေသာ ေကာင္။ သုေဝေဝလြင္၏ မိသားစု အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ကာ ေနရာမွ ထလိုက္ မိေတာ့သည္။

အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေပါလစ္ခ်္ တင္ထားသလို ေျပာင္တင္း ျဖဴစင္လြန္းလွသည္။ အသက္ကေတာ့ ေလးဆယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ ေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ ဝတ္ထားေသာ စပို႔ရွပ္မွာ တင္းတင္းရင္းရင္း ရိွလြန္းလွကာ ေျခသလုံးအလယ္ စကတ္က လည္း ပုံက်ပန္းက် ရိွသည္မို႔ ဘြားေတာ္ တစ္ေယာက္ အေနအထားႏွင့္ ေတာ့ ႐ိႈးေကာင္း လွသည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။ ဘြားေတာ္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စတယ္လာ စကားေျပာေနရာသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာကာ ”ေဒါက္တာ ေရ ထုံးစံ အတိုင္းပဲ ထိုးခ်င္ပါတယ္” ဟု ဆိုကာ စတယ္လာႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုလ်က္ လူနာ ခုတင္ေပၚ တန္းတက္ သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ထေရွာင္ေပးဖို႔ ကိုယ္ဟန္ၾကြခ်ိန္ စတယ္လာမွ ”ရတယ္ ထိုင္ေနပါ” ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ စတယ္လာ့ စားပြဲေပၚမွ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ေကာက္ယူဖတ္ကာ ဆက္ထိုင္ေန မိေတာ့သည္။ နားထဲမွာ ေတာ့ ဘြားေတာ္ႏွင့္ စတယ္လာတို႔ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကေသာ စကားသံ မ်ားက အတိုင္းသား။ ”ရက္က ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ေမ့ေနတာ ေမ့ေနတာ စတယ္လာေရ၊ နည္းနည္း ပါးပါး ေက်ာ္လည္း ျပႆနာမရိွဘူး မဟုတ္လား” ”အန္တီ ထိုးလာတဲ့ သက္တမ္းက ၾကာၿပီပဲ၊ ျပႆနာ မရိွေလာက္ပါဘူး၊ မေမ့ ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ အန္တီ ရယ္”။ ေနာက္ေတာ့ ထိုဘြားေတာ္ႀကီး ႏွင့္ စတယ္လာ တို႔၏ ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ စကားသံမ်ားက နားထဲကို နားစိုက္ မေထာင္ပါဘဲႏွင့္ ဝင္လာသည္မို႔ ဘြားေတာ္ႀကီးကို မလြယ္ပါလားဟု ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ၏ အာ႐ုံျဖင့္ သိလိုက္မိသည္။ ထို အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းဝင္လာသည္မို႔ ဘြားေတာ္ႀကီးက ဖုန္းေျပာေနျပန္ သည္။ ထိုေတာ့မွ ဘြားေတာ္ႀကီး ပိုမလြယ္တာ ကို အတည္ျပဳ ျဖစ္ျပန္သည္။ ဖုန္းေျပာသံ tone colour မွာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားကာ အသံ အိညႇက္အိညႇက္ က ဆယ္ေက်ာ္သက္ ႐ႈံးေလသည္။ စတယ္လာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံကာ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ဘြားေတာ္ႀကီး သူ႔ကိစၥေတြ ၿပီးသြား၍ ေဆးခန္း ထဲက ျပန္ထြက္သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငိုရမည့္ အလွည့္ ျဖစ္ေလသည္။ စတယ္လာက ”နင္ေတာ့ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုး တာလား မသိဘူး ေအာင္ေအာင္၊ အဲဒါ နင္ေတြ႕ခ်င္ သိခ်င္ေနတဲ့ နင့္ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေမ ေဒၚစီစီေမာင္ ဆိုတဲ့ ဘြားေတာ္ႀကီးပဲ၊ နင္ လက္ေတြ႕ ျမင္သြားရတာေပါ့” တဲ့ေလ။ ငုတ္တုတ္ ေမ့တာ မဟုတ္ပါဘဲ ငုတ္တုတ္ေသသလို ျဖစ္သြားသည္ အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာက္ခ်ား သြားခဲ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းလို ေျပးျမင္မိသည္က အခုအခ်ိန္ အထိ ဆံပင္ရွည္ ဆံထုံး ကို ေသသပ္စြာ ထုံးတတ္ကာ ခါးရွည္ ရင္ေစ့လည္ဝိုင္း ပုံစံ အက်ႌကိုသာ တစ္သက္လုံး ျမတ္ႏိုးစြာ ဝတ္ဆင္ တတ္ေသာ အေမ့ကို ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ျခင္း မလွ ပ်က္ေနသည္ကို ျမင္ေသာ စတယ္ လာက ”နင္ကလည္း တည့္တည့္ကုိ တုိးေတာ့တာပဲဟယ္” ဟု စိတ္မသက္ သာစြာ ေရရြတ္ေလသည္။ ဘယ္လို ေျခလွမ္း မ်ားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ မိပါလိမ့္။ စတယ္လာ့ကို လည္း ႏႈတ္မွ ဆက္ခဲ့မိရဲ႕လား မေသခ်ာ။ ထိုေန႔က သုေဝေဝလြင္ ကို အလုပ္အျပန္ သြားႀကိဳဖို႔ ပ်က္ကြက္ ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အန္တီမာ့ထံပဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သြားခဲ့ မိေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ၏ ”ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား အန္တီမာ ရယ္၊ ေကာလာ ဟလ မ်ား ျဖစ္ေနမလား ”ဆိုသည့္ စကားအေပၚ အန္တီမာက စိတ္မဆိုးခဲ့ပါ။ စာနာနားလည္ ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း သူ႔အခန္းလိုက္ကာ စကို ဆြဲတင္လ်က္ သုေဝေဝလြင္၏ အေမေနေသာ အခန္းကို လက္ညိႇဳးထိုး ျပေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ” သား အခ်ိန္ ရရင္ ဒီျပတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ၿပီး ညေန ေလာက္ထိ ေနၾကည့္လိုက္၊ အခန္းခ်င္း က လွမ္း ၾကည့္ရင္ ျမင္ေနရတာပဲဟာ၊ သူ႔အမူအက်င့္ သူ႔စ႐ိုက္ကို သားအားလုံး သေဘာေပါက္ သြားလိမ့္မယ္၊ မင္း ေကာင္မေလးက အရင္ကေတာ့ သူ႔ အေမနဲ႔ အတူေနတယ္၊ မေတြ႕တာေတာ့ ၾကာၿပီ၊ သူ႔အဘြားနဲ႔ သြားေနတယ္ ဆိုလားပဲ၊ သမီးမရိွေတာ့ ပိုကဲလို႔ ေကာင္းေနတာေပါ့၊ အခု ယူထားတာ ေလးေယာက္ေျမာက္ ေယာက်္ား၊ အဘြားႀကီး က စန္းေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ယူသမွ် ေယာက်္ားကေတာ့ ေဘာ့စ္ ေတြခ်ည္းပဲ”။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုလိုက္ကာ ေလးေနာက္မွာ ထိုင္မၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ငူငိုင္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အန္တီမာက ေမးခဲ့သည္။ ”မမက ဘာေျပာလဲ” တဲ့ေလ။ မေျပာ ….ကြၽန္ေတာ့္ ကို အေမဘာမွ် မေျပာခဲ့ပါ။ တစ္သက္လုံး တည့္မတ္စြာ ထိန္းေက်ာင္း လာခဲ့ေသာ သားတစ္ေယာက္ ၏ ေတာ္တည့္ မွန္ကန္ လြန္းေနေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ယုံစားေနလို႔ပဲ ျဖစ္ေပမည္။ အခ်စ္ဟာ အရာရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရဲသည္ ဆိုေသာ စကားကို ဘယ္သူ တီထြင္ ဖန္တီးၿပီး ေျပာခဲ့ပါလိမ့္။ မဟုတ္တမ္း တရားဆိုေသာ သည္သေကာင့္သား ၏ ေမး႐ိုးကို ေသြးခ်င္းခ်င္း ျဖာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပးထိုး လိုက္ခ်င္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ကို ခ်စ္သည္။ အသက္ ေလာက္ ခ်စ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္က အခ်စ္တျခား၊ မေက်ာ္ျဖတ္ရဲတာက မေက်ာ္ျဖတ္ ရဲတာ တျခား။ ဘာဆိုဘာမွ မဆိုင္ပါ ဆုိတာကို လက္ေတြ႕က်က် ကြၽန္ေတာ္ သိေလၿပီ။ ဒီေန႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ထံကို ဖုန္းဆက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဆိုတာ ေသခ်ာေန ခဲ့ျပန္သည္။

ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္တိတိ အၾကာမွာေတာ့ သုေဝေဝလြင္က ကြၽန္ေတာ့္႐ုံးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အေအးဆိုင္တြင္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ရပ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သုေဝေဝလြင္တို႔ ခ်စ္သူ သက္တမ္း ကာလတြင္းမွာ သုေဝေဝလြင္ ပထမဆုံး လုပ္ဖူးေသာ လုပ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရေသာ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ငါးႏွစ္တိတိ ငယ္ေသာ ခ်စ္သူေလးထံမွ ”ျပႆနာ တစ္ခုကို မေျဖရွင္း ဘဲ ေရွာင္လႊဲေန လို႔မွ မရတာပဲကို” ဆိုသည့္ စကားကို ဆိုကာ ခ်စ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ ထက္ ရဲရင့္ ေနခဲ့ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ဆြံ႕အေန ခ်ိန္မွာ ”သုေဝ တို႔က ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ ရိွတာ၊ သုေဝက အလတ္ေလ၊ မႀကီးက အေမနဲ႔ မတည့္လို႔ ယိုးဒယားဘက္ ထြက္သြားတာ၊ အခုထိ အဆက္အသြယ္ မရိွေတာ့ဘူး ၊ ေမာင္ေလး ကေတာ့ ဆုံးၿပီ၊ သူ႔ဟာသူ ေရာဂါနဲ႔ ဆုံးတာပါ၊ ရပ္ကြက္ထဲ မွာေတာ့ မ်ဳိးစုံေျပာၾကတာေပါ့၊ သုေဝတို႔ မိသားစုဘဝ အေၾကာင္းကို ကႀကီးက ေန အ အထိ ကို႔ကို သုေဝ ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပမယ္၊ အမွန္ေတြ ေျပာမွာ၊ ယုံတာ မယုံတာက ကို႔အပိုင္း၊ သုေဝ စကားေတြ နားေထာင္ ၿပီးရင္ေတာ့ သုေဝကို အေျဖ တစ္ခုေပးပါ”။ ဒီေလာက္ တည္ၿငိမ္မႈ ရိွေအာင္ သူမ ဒီတစ္ပတ္လုံး ဘယ္လိုမ်ား ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္ မသိ။ ဖခင္ ဆုံးပါးသြားခ်ိန္ မွစ၍ ဝါးအစည္း ေျပသလို ျဖစ္ခဲ့ေသာ သူမတို႔ မိသားစု အေျခအေန၊ မိခင္၏ အိမ္ေထာင္ဆက္ မ်ား မႈကစလို႔ အုပ္ထိန္းမႈ ေလ်ာ့ရဲေသာ မိခင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ အစ္မႏွင့္ ေမာင္ေလးတို႔ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပုံ မ်ား၊ သူမ၏ တစ္ကိုယ္ေရစာ တိုးတက္မႈ အတြက္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလွေသာ မိသားစု အလယ္မွာ သူမ႐ုန္း ကန္ခဲ့ရပုံမ်ား စသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ မေမးခဲ့ဖူးေသာ သူ႔မိသားစု သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္းမ်ားကို ဆက္တိုက္ ဆက္ တိုက္ ဆိုသလို ေျပာျပလာသည္။ ”ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အေမက နာမည္ေကာင္း မရဘူးေပါ့ ကို၊ ဒါေတြကုိ သုေဝ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ သုေဝတတ္ ႏိုင္တာက ကိုယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြ မွန္သမွ် ကိုယ္တိုင္ မလုပ္မိဖို႔ပဲ တတ္ ႏိုင္တယ္၊ သူမ်ားကို ဘာမလုပ္ပါနဲ႔ ဘယ္လို မေနပါနဲ႔ ဘယ္လို ေျပာလို႔ရမွာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ အေမက သုေဝရဲ႕ အေမေလ”။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ ျဖဴႏုေနေသာ ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာေလး ကို ႏွေျမာ တသလြန္းစြာ ေငးေမာေန မိသည္။ သပ္ရပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ေက်ာလယ္ေလာက္ ရိွ ဆံပင္သား အိေထြးေထြးေလး မ်ားကို ေနာက္ ကိုင္တြယ္ခြင့္ ရပါေတာ့ မလား ေတြးမိေနသည္။ ေပါင္လယ္ ေပါင္တို သုံးထပ္ စကတ္စသျဖင့္ စကတ္ ေဘာင္းဘီတို႔ မ်က္စိ႐ႈပ္ ရင္ပူစရာ ဒီေခတ္ ဒီခ်ိန္ႀကီးထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ ဗမာ လုံခ်ည္ေလး မ်ားကိုသာ လုံခ်ည္ကြင္း စစ္စစ္ျဖင့္ တစ္သမတ္တည္း ဝတ္ဆင္ တတ္ေသာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဒီမိန္းကေလးကို ဆုံး႐ႈံးရမွာ ေၾကာက္ေနမိ ျပန္သည္။ ”သုေဝ စကားက ကုန္ၿပီ ကို၊ ကို သုေဝကို ဘယ္လို သေဘာထားမွာလဲ”။ ကြၽန္ေတာ္ နားထင္မွ ေခြၽးမ်ားစီး က်ကာ လက္ဖ်ံေပၚသို႔ ေပါက္ခနဲ ေပါက္ခနဲ က်ေလသည္။ မရည္ ရြယ္ေသာ စကားမ်ား ပါးစပ္ဖ်ားမွ အခ်ဳိး မက်စြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ”ကို သုေဝကို အရမ္းခ်စ္တယ္”

”သုေဝ သိပါတယ္”

”ဒါ.. ဒါေပမဲ့ ..ဟို ..စိတ္ ညစ္ေနတယ္”

”သုေဝ သိတယ္”

”မဟုတ္ဘူး၊ သုေဝ မသိတာ ေတြ ရိွေသးတယ္”

”မရိွဘူး၊ ကိုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သုေဝ မသိတာ မရိွဘူး၊ ကိုေရာ ကို႔ အေမေရာ သုေဝလို အေနအထားမ်ဳိး ကို လက္ခံဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဟုတ္တယ္ မလား”

မဟုတ္ဘူးဟု ျပန္ေျဖလိုက္ခ်င္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျဖ ႏိုင္စြမ္းအား မရိွ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ဖ်ား ကို ဘယ္လို နတ္ေဒဝါမ်ား တားျမစ္ ပိတ္ပင္ ထားပါလိမ့္။

”ကို မေျဖရင္ သုေဝ ဘာသာေျဖ မယ္၊ ကိုတို႔ ဘက္က သုေဝကို လက္မခံ ႏိုင္ဘူး၊ ဒါဆို သုေဝနဲ႔ ကို႔ အခ်စ္ေရးက ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ”

ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ပိတ္ေနဖို႔ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ လည္ေခ်ာင္းေတြလည္း ပူေလာင္ အက္ရွေနၿပီ။ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးလည္း စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ပူေလာင္လွၿပီ။ တကယ္ ဆို ကြၽန္ေတာ္ ငိုခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ငိုခ်င္ေန မွေတာ့ သုေဝေဝလြင္ ေလ ဘယ္ေလာက္ ငိုခ်င္ရွာမည္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အခ်ိန္ အၾကာႀကီး ႏွိပ္ စက္ေန ဖို႔မေကာင္း ေတာ့။ မ်က္စိစုံ မွိတ္ကာ ေျပာခ်လိုက္ ရေတာ့သည္။

”ကို တို႔ လမ္းခြဲၾကပါစို႔ သုေဝ”

စကား အဆုံးမွာ သုေဝေဝလြင္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ၾကား အပ္က်သံမွ မၾကားေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခဏ ေနေတာ့ သုေဝေဝလြင္ ထံမွ ”သြားၿပီေနာ္” ဟု အသံေလး ၾကားရကာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴေလး ျဖတ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္ က်ကာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ မ်ားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ထံကို ဖိတ္စာေလး တစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ သုေဝေဝလြင္ ၏ မဂၤလာဖိတ္ စာေလး ျဖစ္သည္။ သတို႔သား အမည္၊ အရည္အခ်င္း၊ ေနရပ္လိပ္စာ တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အငမ္းမရ ဖတ္မိသည္။ သတို႔သားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ကာ မိဘ မ်ားက လည္း အဆင့္ မေသးေသာ အၿငိမ္းစား ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးလြန္း၍ ဖိတ္စာ ကိုင္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေလသည္။ ဝမ္းသာ လြန္းေသာေၾကာင့္ ထလိုက္ ထိုင္လိုက္ ဂနာမၿငိမ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ မသာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဂုဏ္ မငယ္ေသာသူ တစ္ဦး ႏွင့္ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ လက္ထပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔အနား မွာ သူမ ဘဝကို ကြၽန္ေတာ့္ ထက္ နားလည္ ေပးႏိုင္ေသာ ေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္ ေတြ႕သြားခဲ့ေလၿပီ။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ယခု ဖိတ္စာထဲမွ သတို႔သားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ပိုေသာ ခ်စ္ျခင္း မ်ားျဖင့္ သူမေလးကို လက္တြဲ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ မည္။ အခု အခ်ိန္ဆို သူမေလး ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ။ ဒါေတြကို ေတြးရင္း ေတြးရင္း သူမ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ သြားသည္။ သူမအတြက္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ မိပါေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ခု အျမန္ပို႔မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဖုန္းနံပါတ္ ကိုေတာ့ သုေဝေဝလြင္ မွတ္မိတန္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ဖိတ္စာေပၚ မွာေတာ့ ကိုေအာင္ေအာင္ ႏွင့္ မိသားစု ဟု အမည္တပ္ကာ ဖိတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မိသားစု ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိမ္ေထာင္စု ရိွၿပီဟု သူမ ထင္ေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေမ့ကို ရည္ရြယ္ကာ မိသားစု ဟု ဆိုလိုေလသလား သူပဲ သိေပလိမ့္ မည္။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးႀကီး ၿပဳံးမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ကို ေမ့လို႔ မရသမွ် ဒီတစ္သက္ မိန္းမ ယူျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ သုေဝေဝ လြင္ကို ခ်စ္မိေသာ အခ်စ္မ်ဳိးႏွင့္လည္း ဘယ္မိန္းကေလး ကိုမွ ေနာက္ထပ္ ခ်စ္ ႏိုင္လိမ့္မည့္ မထင္။ ဒီလိုေျပာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္က လြဲၿပီး ဘယ္သူ ယုံမွာတဲ့လဲ။ ဘယ္သူ ယုံယုံ မယုံယုံ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ေျပာပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္ သုေဝေဝလြင္ ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ သိပ္ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ ေသာ မိန္းကေလး၏ လက္ထပ္ပြဲကို ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမႈ မ်ားစြာျဖင့္ တက္ေရာက္ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့သည္။

ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိန္းကေလး၏ လက္ထပ္ ဖိတ္စာကို ျမင္ရ၍ အလြန္ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူး ရေသာ ေယာက်္ားသား တစ္ဦး ရိွသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယုံၾကည္ၾက မည္ေလာ။ အမွန္ တကယ္ ရိွခဲ့ပါသည္။ လက္ထပ္သြား သူမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူျဖစ္ကာ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးေနမိသူမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။

မီမိုး

Yatimagazine March 16th, 2012