အရီ အခန္းထဲကို ၀င္လာခ်ိန္ အဘြားၫြန္႔က ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ကာ ငါးဘဲမ်ားကို က်က်နန ကိုင္ေနေလသည္။
အ၀င္အထြက္ တံခါးက ေစ့ထားသည္မို႔ အသာေလး တြန္းဖြင့္ ၀င္လာၿပီး အရီသာ ဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။ အဘြားၫြန္႔ကေတာ့ သူ႔အိမ္ထဲ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ကို နည္းနည္းမွ အသိအမွတ္ မျပဳေပ။ အႏၲရာယ္ မ်ားလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ တကယ္ဆို သက္ႀကီးရြယ္အို အဘြားႀကီး တစ္ဦးတည္း အိမ္မွာ ရွိေနခ်ိန္ ဒီလို တံခါးေစ့ ထားျခင္းဟာ အႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚျခင္းေပေပါ့။
တစ္ေလာကေလးတင္ တစ္ရပ္ကြက္ ျခားမွာ လူသတ္မႈ ျဖစ္သြား ခဲ့ေသးတာေရာ၊ အရီတို႔ ဒီမွာ ေနလာသည္မွာ ႏွစ္ေလးဆယ္ ရွိၿပီ။ လူသတ္မႈ ဆိုတာ တစ္ခါေလးမွ မၾကားဖူးခဲ့။ အခုေတာ့ ပစၥည္း လိုခ်င္လို႔ကို ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္သြားျခင္းတဲ့ေလ။ တရားခံကလည္း သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မိခဲ့တာပင္။ တရားခံကို သူ ဘယ္လို အမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္ ဆိုတာ အမႈျဖစ္သည့္ ေနရာမွာ ျပန္သ႐ုပ္ ျပခိုင္းေလေတာ့ အရီတို႔ ရပ္ကြက္က ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ နီးပါး သြားၾကည့္ခဲ့ၾကေသးသည္။ စိတ္ထဲ ထင္သည္က တရားခံလည္း လုပ္တုန္းကသာ လုပ္ခဲ့တာ ခုခ်ိန္ဆို ေသြးပ်က္ ေနေလာက္ၿပီ ထင္ထားေသာ္ျငား လားလား မ်က္ႏွာေၾကာ မာမာႏွင့္ သူ႔လုပ္ရပ္သူ ေနာင္တ မရသည့္ပံု။ အရီကေတာ့ ၾကည့္လိုက္ ျမင္လိုက္မိတာႏွင့္ပင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထကာ တစ္ခ်ဳိးတည္း ျပန္ေျပးခဲ့သည္မို႔ အစအဆုံးပင္ မျမင္ခဲ့ေတာ့။ မ်က္စိထဲမွာလည္း ဒီတရားခံ ရုပ္ကိုသာ ေဖ်ာက္မရ၊ ဖ်က္မရ ေၾကာက္မိေနသည္က ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ အထိ။
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ စားသတိ၊ သြားသတိေတြ ျဖစ္လိုက္တာမွ ကိုယ့္အခန္း အ၀င္အထြက္ တံခါးကို ေသခ်ာ ပိတ္ၿပီးေပမယ့္လည္း စိတ္မခ်ႏုိင္ဘဲ ထ ထၾကည့္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ တံခါး လာေခါက္တာေတာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္က ျမင္ေနလ်က္ႏွင့္ ဘယ္သူလဲ ေမးၿပီး ႐ုပ္ႏွင့္ အသံပါ တြဲစစ္လိုက္ေသးတာ။ အေၾကာက္ႀကီးမိ ပံုမ်ား ေျပာပါရဲ႕။ ေၾကာက္တတ္ေတာ့လည္း အႏၲရာယ္ ကင္းသည္ေပါ့။ အခုေတာ့ အဘြားၫြန္႔ လုပ္ပံုက ေၾကာက္ပဲ မေၾကာက္တတ္တာလား။ ေၾကာက္ဖို႔ပဲ ေမ့ေနတာလား မသိပါ။ တံခါးကို ဒုတ္ဒုတ္ခ်ဖြင့္ၿပီး လူတစ္ ေယာက္လံုး သူ႔အနား ေရာက္တာေတာင္ မသိတာမို႔ ေအးေရာေပါ့။
“အဘြား၊ ငါးဘဲ႐ိုးစူး ဦးမယ္။ ကၽြန္မ လုပ္ေပးရမလား”
“အမေလး၊ အရီ ညည္း ေလးကလည္း အသံ မေပး ဘာမေပး”
“အဘြားက ဘာလို႔ တံခါးႀကီး ဖြင့္ထားေသးလဲ။ ပိတ္ထားမွေပါ့။ ေပး ကၽြန္မ ဆက္ကိုင္လိုက္မယ္။ အဘြား လက္သြား ေဆးလိုက္ေတာ့”
“ေန ေန ၿပီးေတာ့မွာ၊ ေမာင္ပု စားခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ လုပ္ေနတာေလ”
ဒီဦးပုကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခက္သည္ပဲ။ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အေမကို ငါးဘဲ စားခ်င္တယ္မ်ား ေျပာ ရက္ပါ့။ တကယ္ဆို အာသီသ ရွိတယ္ ထားဦး၊ ေတာ္ရာ ၀ယ္စားရင္ ၀ယ္စား၊ မစားလည္း ကိုယ့္ဘာသာ စီစဥ္ သင့္သည္ေပါ့။ သား ေယာက်္ားေလးေတြမ်ား အသက္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး မိဘအေပၚ သိတတ္ တယ္ဆိုတာကို မရွိေပ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီႏွစ္ႏွင့္ ဦးပုတို႔ ေမာင္ႏွမ မတည့္ ျခင္းေနမွာ။
“ငါးဘဲ အုိးကပ္ေလး ခ်က္ၿပီး ငါးပိရည္အတို႔ အျမႇဳပ္ေလးနဲ႔ဆို ေမာင္ပုက ေခါင္းမေဖာ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ႀကိဳက္တာ”
ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း ဆိုးဆတ္ႏွင့္ ေခါင္းျဖဳတ္လိုက္၊ ေခ်းထုတ္လုိက္ လုပ္ေနတာမ်ား အဘြားၫြန္႔ တို႔အသက္ႏွင့္ေတာင္ မလုိက္ေပ။ ဘယ္သူကမ်ား သူ႔ကို အသက္ရွစ္ဆယ္ ထင္ပါ့မည္လဲ။ မ်က္ႏွာမွာ အခု အခ်ိန္ထိ ပ႐ိုမီနာ ေရးေရးခံတုန္း။ ပြဲ လမ္းသဘင္ရွိလွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးပါးဆိုးကာ မဆိုးသေယာင္ တစ္႐ွဴးနဲ႔ ျပန္ဖ်က္ၿပီး နဂိုေန ႏႈတ္ခမ္းသား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တုန္း။ အေပၚေအာက္ လုိက္ဖက္တာေလးေတြ ၀တ္ တတ္လိုက္တာမွ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွကို မလို။ ပိုက္ဆံေလး လက္ထဲ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ရွိၿပီဆို သူ႔သြားတုေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔၊ အေမရိကန္ ဗြီးရွင္းသြားကာ မ်က္မွန္ကိုင္း လဲဖို႔ လံုး၀ မေမ့မေလ်ာ့၊ သူ႔တစ္ကိုယ္ေရ တင့္တယ္ဖို႔မ်ား ေျပလည္ေအာင္ သိပ္စီစဥ္တတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ အခုလည္း ၾကည့္၊ အိမ္မွာ ေနရင္းေတာင္ အေပၚက နံ႔သာေရာင္ေအာက္ က အညိဳပြင့္ ပါတိတ္နဲ႔ အိမ္ေနရင္း လွေအာင္ ဆင္ထားေသး၏။ အဘြားၫြန္႔ကို ၾကည့္ကာ အရီ႕စိတ္ထဲက ခ်စ္စႏိုး ျဖစ္လာသည္မို႔ ႐ုတ္ တရက္ စလိုက္မိသည္။
“အဘြား၊ အဘြား အဲ့လို အကုန္လိုက္ လုပ္ေပးေနေနာ္။ ဦးပုႀကီး မိန္းမ မယူဘဲ ေနလိမ့္မယ္။ ေနရာတကာ လိုက္လုပ္မေပးနဲ႔ေလ”
“ဒီအရြယ္ႀကီးမွ ယူမလားေအ။ ေပါက္ကရ”
အဘြားၫြန္႔မွ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ေလး ျပန္ေျပာရင္း မ်က္ႏွာက ႐ုတ္ျခည္း ပ်က္သြားကာ အရီ႔ကို တစ္စံုတစ္ခု ေျပာခ်င္ဟန္ ျဖင့္ ေငးၾကည့္လာသည္။ တြဲက်ေနေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ စကားလံုးေတြ ထြက္အန္က်လုမတတ္ တလႈပ္လႈပ္။ အရီမွာ အဘြား ဘာေျပာလာမလဲ ေစာင့္စား ေနမိေသာ္လည္း အဘြားၫြန္႔ က စကားသံ ထြက္မလာေသးဘဲ ၀န္းက်င္ကို ေ၀့၀ဲၾကည့္ ျပန္ေလ၏။ ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ လိုက္ဟန္ျဖင့္ ဘာစကားမွ မေျပာလာေတာ့ျပန္။ အရီ မေနသာေတာ့ဘဲ
“အဘြား ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ”
အဘြားၫြန္႔ ေခါင္း ေထာင္ၾကည့္လာကာ မေျပာသာ ေျပာသာ ခပ္ေလးေလးႀကီး ေျပာခ်လာ၏။
“ေမာင္ပုကို ဟိုေကာင္ ဖ်က္ဆီးေနတာေအ့၊ စိတ္ညစ္ပါတယ္”
“ဖ်က္ဆီးေနတယ္။ ဟို ေကာင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ အဘြားရဲ႕”
“ဘယ္သူရွိမတုံး။ စံေအာင္ေလ။ စံေအာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကို ေျပာေနတာေပါ့။ ေသခ်င္ပါတယ္ေအ”
အဘြားၫြန္႔၏ ေလသံမွာ ၾကားသာ႐ံု တိုးတိုးေလး ေပမယ့္ အရီကေတာ့ အနီးကပ္ ထိုင္ေနသည္မို႔ ေသခ်ာ စြာၾကားလုိက္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္နားကိုယ္ မယံု၍ နားၾကားမ်ား မွားေလသလား ျဖစ္မိသြား၏။ စဥ္းစားၾကည့္၊ အရီဆိုတာက ဒီအိမ္နဲ႔ အျမဲ အ၀င္အထြက္ ရွိေနသည့္သူ။ ေဆြမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္ျငား ေဆြ မ်ဳိးအရင္းေတြ ထက္ပင္ ပိုခင္ မင္ေနခဲ့သူေလ။ မေရာက္ဘူးဆို တစ္လကို အနည္းဆံုး သံုးေလး ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျမဲခ်ည္းသာ။ အဲ တစ္ခုေတာ ့ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ သည့္လကေတာ့ အရီကိုယ္ တိုင္ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲမွာ ေျခေညာင္းလက္ ေသေတြျဖစ္ကာ အဘြားဆီ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။
သို႔ေသာ္ျငား အဘြားရဲ႕သမီးႀကီး အန္တီႏွစ္ ႏွင့္ေတာ့ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ပါ။ သတင္းဦး သတင္းထူး ဆိုလွ်င္ အရီ ရသင့္သည္ေပါ့။ အဘြားေျပာေသာ စံေအာင္ဆိုတာ အန္တီ့ ႏႈတ္ဖ်ားက ေယာင္လို႔မွ မေျပာခဲ့ေခ်။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ အရီတို႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္မွာ ခင္လာခဲ့တာ သက္တမ္းက ၾကာၿပီ။ တကယ္ဆို ဟိုးအရင္ ကာလမ်ားဆီက အရီတို႔၊ အဘြား၊ အန္တီႏွစ္၊ ဦးပုတို႔ ဆိုတာ အခန္းခ်င္း ကပ္ေနလာခဲ့ၾက တာ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ မိသားစုေတြမွာ အန္တီႏွစ္တို႔က တစ္ဖြဲ႕၊ လူပ်ဳိႀကီး ဦးပုနဲ႔ အဘြားက တစ္ဖက္ သတ္သတ္ စီ အိမ္ခြဲ သြားၾကၿပီး ေျပာင္းေရႊ႔ သြားၾကလို႔သာ နည္းနည္း ေ၀းသြားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ ဆိုေတာ့ အခင္မင္ မပ်က္ အသြားအလာ မပ်က္ခဲ့ၾက။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ အရီကပင္ အန္တီတို႔ဆီ သြားလိုက္၊ အဘြားတို႔ဆီ သြားလိုက္ လုပ္ျဖစ္ျမဲပါ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမလည္း သူတို႔ မိသားစုေတြ ႏွစ္ဖြဲ႔ ကြဲသြားတာကို လည္စရာအိမ္ တိုးတယ္လို႔ေတာင္ သတ္မွတ္ျဖစ္ေသးရဲ႕။ ဒီလိုမ်ိဳး ခင္မင္မႈၾကားမွာ မသိဘူး ဆိုလိုက္ေသာ ကိစၥ ရွိကို မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီစံေအာင္ ကိစၥက်မွ အရီ မသိဘူး ျဖစ္သြားရသည္ကို စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“အဘြား ေနပါဦး။ အရီ႔ကို ေျပာစမ္းပါဦး။ စံေအာင္ ဆိုတာက ဘယ္သူလဲ။ အရီလည္း မသိရပါလား”
“စံေအာင္ေလေအ။ အခု အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ေကာင္ေပါ့။ လူမိုက္ လူမိုက္”
အဘြားက သိသိသာသာ တိုးခ်လိုက္တဲ့ အသံနဲ႔ အခိုင္အမာ ေျပာလာပါသည္။ အရီ႕မွာ အံ့ၾသၿပီးရင္း အံ့ၾသရင္း။ အဘြားေျပာပံု အရဆုိရင္ စံေအာင္ဆိုသည့္ လူဟာ ယခုေတာင္ ရွိေနသည့္ပံုမို႔ မ်က္လံုး ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရီပဲ မ်က္စိ ေခ်ာ္ေလသလား။ ျမင္ သမွ်ေတာ့ သာမန္အရင္ျမင္ ေနက် အဘြားႏွင့္ ဦးပု၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားသာ ေတြ႔ေနရသည္ပင္။ အတပ္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါ။ အဘြားတို႔ အခန္းက အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းပါ အခန္းမို႔ ဟိုးအေနာက္ခန္းမွာ ဧည့္သည္က ရွိခ်င္ရွိေနႏိုင္ သည္ပဲ။ အရီလည္း အဘြား ေလသံလိုက္နင္းကာ ခပ္တိုး တိုး ျပန္ေမးျဖစ္ေတာ့၏။
“အခု ဧည့္သည္ရွိေနလား”
အဘြားက ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္မဲ့ကာ ေခါင္းခါျပ ၿပီး အခန္းေထာင့္ကို ေမးေငါ့ ျပလ်က္ “ဟိုမယ္ေလ သူ႔ အိတ္၊ အိတ္ထဲမလည္း အိမ္က ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ တုိလွ်ဳိထားလဲ မသိဘူး။ သူ႔ အလစ္မွ စစ္ရဦးမယ္”
ဟု ဆိုလာသည္။ အရီပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္သြားကာ အဘြားျပရာ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ တကယ္ပဲ ေဖာင္းကားေန ေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္ခုက နံရံမွာ ကပ္လ်က္သားေလး။ အရီ႕စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေဆာင့္ေလသည္။
အဘြားၫြန္႔တို႔ အိမ္မွာ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဒီအေၾကာင္းမ်ားကို အန္တီႏွစ္က ဘာေၾကာင့္ မသိရတာလဲ။ အဘြားကေရာ ဒီေလာက္ စိတ္မခ်ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ထားရတာလဲ။ အဘြားၫြန္႔ဟာ ဦးပု အေပၚမွာ ခ်စ္ေသာ္လည္း သူ႔ၾသဇာက ေတာ့ အခုထ ေညာင္းတုန္း ဆိုတာ အရီတို႔သိေနသည့္ ဟာ။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ပါလိမ့္။ အရီ အေတြးမ်ား ႐ႈပ္ ေထြးစြာနဲ႔ပဲ အဘြားရဲ႕ငါးဘဲ ကိုင္ေနတဲ့ လက္ကို ဆြဲရပ္ရင္း အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္မိေတာ့သည္။
“အဘြားတို႔က အဲ့ ေလာက္စိတ္ မခ်ရတဲ့ သူကို ဘာလို႔ အိမ္ေပၚေခၚ တင္ထား ရတာလဲ။ အန္တီႏွစ္ေရာ ဒီ အေၾကာင္းသိလား”
“႐ွဴး”
အရီ႕ကို ေျဖအံ့ဆဲ အဘြားမွာ အိမ္ေပါက္၀မွ အသံတစ္ခုကို အၾကားမွာေတာ့ တိတ္ တိတ္ေနရန္ အသံေပး အမူ အရာျပကာ ကိုင္လက္စ ငါးခြက္ကို ကမန္းကတန္း သိမ္းလ်က္ ေနာက္ေဖးကို ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ အရီ ကေတာ့ အေရးေကာင္းဒိန္း ေဒါင္းဖ်က္သူကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ခ်ိန္ အိမ္ထဲ ၀င္လာသူက အျပင္မွ ေမာႀကီး ပန္းႀကီးဟန္ႏွင့္ ျပန္လာသူ ဦးပု။
“ဟ့ဲ ညည္း ဘယ္တုန္းကေရာက္၊ ညည္းခုတစ္ေလာ ေပ်ာက္ေနသလားလို႔ ငါနဲ႔ အေမေတာင္ မေန႔ကေျပာျဖစ္ ေသးတယ္”
“ဟုတ္၊ အရီခုတစ္ ေလာ ခ်ဴခ်ာပူနာ ျဖစ္ေနလို႔”
“ဟားဟား ညည္း အရြယ္က ေျပာေနတယ္။ ငါ တို႔၊ အေမတို႔ ေျပာဖုိ႔မ်ား ထားပါဦးဟာ”
ဦးပုက အရီ႕စကားကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ တုံ႔ျပန္ကာ ထိုင္ခံုေပၚထုိင္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚ သီးထေနေသာ ေခၽြးမ်ား ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သုတ္ေနေလ၏။ ဦးပုအသံကို ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္မွ ၾကားသြားပံု ရေသာ အဘြားၫြန္႔က ေတာ့ ကပ်ာကယာေလး ထြက္လာကာ လက္ထဲမွာလည္း မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေလး ကိုင္လုိ႔ရယ္။ ပါးစပ္ကလည္း သုတ္လုိက္ဦး၊ သုတ္လုိက္ဦးႏွင့္ ရင္ခြင္ပိုက္သားေလး ေခၽြးအေအးပတ္မွာ စိုးရိမ္ကာ ေျပာေနသည့္ အတိုင္း၊ အရီမွာ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အေမႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္သားတုိ႔၏ ေမတၱာ တရားကို ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္ခ်င္ခ်င္ရယ္ပါ။
သူမ်ားေတြမ်ား ဒီအရြယ္ဒီ အသက္ထိ ဂ႐ုစိုက္မည့္ အေမရွိတုန္း။ အရီ႕မွာေတာ့ ေျပးၾကည့္စရာ အေမ မရွိ ေတာ့တာ သံုးႏွစ္စြန္းခဲ့ၿပီ။ အေမ ရွိတုန္းကဆို အဘြားၫြန္႔ႏွင့္ အေမက အလြန္ခ်စ္ခင္ ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အန္တီ ၫြန္႔ရယ္၊ လြင္လြင္ရယ္ႏွင့္ ေဘာ္ဒါ အရင္းႀကီးေတြ၊ အဘြားၫြန္႔က သူ႔လိုအလွ ႀကိဳက္ေသာ အရီတို႔ အေမႏွင့္ ပုလဲနံပ ရွိလွတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွေပ။ အဘြားၫြန္႔က သူ႔သား ေခၽြးသုတ္ၿပီး ျပန္ေပးေသာ လက္ကုိင္ပ၀ါေလး ကိုင္ကာ အထဲ ျပန္၀င္သြားခ်ိန္ မေတာ့ အရီလည္း အေတြးစ ျဖတ္ကာ ဦးပုကို သိခ်င္တာ မ်ားေမးဖို႔ ပါးစပ္ အဟမွာပင္
“ေဟ့ေကာင္ အဆင္ သင့္ျဖစ္ၿပီလား။ သြားၾက မယ္ေလကြာ”
“သြားမယ္။ ငါက အားလံုး ရယ္ဒီပဲ။ မင္း ေစာင့္ေနတာ”
“ေအာင္မာ လခြီး။ ငါကပဲ ေနာက္က်တဲ့ အခ်ဳိး။ လုပ္လုပ္ ဟိုေကာင္မေတြ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ လုပ္ေနမယ္။ သြားမယ္လာ။ သူတို႔က ေစာင့္ေနရရင္ အခ်ဳိးက မေျပခ်င္ဘူး”
အရီ႕မွာ အာက်ယ္ပါက်ယ္ အသံႏွင့္ ေရာက္ရွိလာ ေသာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ဖြယ္ မရွိသည့္ ဦးပုတို႔အရြယ္ရွိ ထိုေယာက်္ားႀကီးကို မႏွစ္ၿမိဳ႔စြာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ အကဲခတ္ေနဆဲမွာပင္ ထိုလူႀကီးက အခန္းေထာင့္ကို ဆိုးဆတ္ျဖင့္ သြားကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ယူလ်က္လြယ္လိုက္ခ်ိန္ အရီ႕စိတ္ေတြ ထိတ္ခနဲ။ ၾကည့္စမ္း။ ဒါအဘြားေျပာေသာ စံေအာင္ဆိုသည့္ လူႀကီးမ်ားလား။ ထိုလူႀကီးက ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ ေပါ့ ပါးသြက္လက္စြာ ေရွ႕က ထြက္သြားခ်ိန္ ဦးပု တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရီ႕ကို ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ဘဲ အူယားဖားယား ပါသြားေလေတာ့သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီး ပါသြားၿပီဆိုေသာ အသိ ႏွင့္အတူ အရီ႕မွာ အဘြားကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာဖို႔ ထလိုက္ခ်ိန္ အဘြားၫြန္႔ကလည္း သူ႔အလုပ္ေတြ ၿပီးသြားပံုႏွင့္ ဧည့္ခန္းကို ျပန္ထြက္လာ ေလသည္။ သူ႔လက္ကို ငါးညႇီနံ႔ေတြ နံမွာစိုး၍ထင့္ လက္ကို ေပါင္ဒါေလး တပြတ္ပြတ္ လုပ္ကာ ျပန္နမ္းလို႔ ၾကည့္ေနေသးသည္။
“အဘြား၊ အဘြားသားေတာ့ ပါသြားၿပီ”
“ဟုတ္လား”
“ေက်ာပိုးအိတ္လည္း ပါသြားၿပီ အဘြားေရ။ အရီ လည္း အဘြားကို အသံျပဳဦး မလို႔ မမီေတာ့ဘူး”
“ေၾသာ္ ေအး ေအး”
“အဘြား ဒီကိစၥေတြ အန္တီႏွစ္ သိလား။ တကယ္ဆို အန္တီႏွစ္ ေျဖရွင္းေပး ရမွာ”
“ငါးဘဲ က်ေတာ့မယ္။ တစ္ခါတည္း စားသြားပါလား။ ေမာင္ပု မရွိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း စားရမွာ ပ်င္း စရာႀကီးဟဲ့။ ေနပါဦး ဘယ္ ႏွနာရီလဲ။ ေဟာေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ ခြဲေနၿပီပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆာတာတာ ျဖစ္ေနတာ၊ သြားျပင္လိုက္ဦးမယ္။ ခဏေလး ခဏ ခဏ”
အဘြားၫြန္႔က ေျပာခ်င္ ရာေျပာကာ ထြက္သြားျပန္ေလသည္။ လူႀကီးကို ဇြတ္အတင္း သြားေမးေနလို႔လည္း မေတာ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ စားေသာက္ၿပီးကာမွ အေျခအေန ၾကည့္ကာ ထပ္ေမးဖို႔ စိတ္ထဲ ျပင္ဆင္ထားမိသည္။ ကိုယ္ သိထားေတာ့ အန္တီႏွစ္ကို သူမေျပာ ကိုယ္ေျပာလို႔ရ သည္ေပါ့။ အရီ႕မွာ ကိုယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ဟုတ္ ေနၿပီး အဘြားကို ထမင္း ကူျပင္ေပးရန္ ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ “အေမေရ” ဆိုေသာ အသံႏွင့္ အတူ အေပါက္၀မွာ ေရာက္ခ် လာသူက အန္တီႏွစ္။ နတ္သိၾကားမ်ား မလိုက္သလား ထင္ရေအာင္ ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ေရာက္ခ်လာသည္မို႔ အရီ ၀မ္းသာလိုက္သည္ျဖစ္ ျခင္း၊ အန္တီႏွစ္ကို အေမေရ ထပ္မေအာ္ျဖစ္ေအာင္ တားရင္း ထိုင္ခံုမ်ားဆီ ဆြဲေခၚကာ အရီ႕မွာ ကိုယ္သိသမွ်၊ အံ့အား သင့္သမွ် အေျခအေနမ်ားကို တတြတ္တြတ္ တိုင္တန္းေနမိ ေတာ့သည္။ အဘြား ပါးစပ္က စံေအာင္ဆိုေသာ နာမည္၊ အခန္းေထာင့္က ေက်ာပိုး အိတ္၊ အဘြားရဲ႕စိတ္ညစ္မႈ၊ ဦးပုကို လာေခၚတဲ့သူစသျဖင့္ စသျဖင့္....။
အန္တီႏွစ္ကေတာ့ အရီ ေျပာသမွ်ကို တေငးတေမာ နားေထာင္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာေနသူ အရီကသာ မ်က္ႏွာမွာ ရသကိုးပါး ေပၚေအာင္ ေဖာ္က်ဴးျဖစ္ေနေသာ္ လည္း အန္တီႏွစ္ကေတာ့ တစ္သမတ္တည္းေသာ မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ နားေထာင္ ေနတာမို႔ အရီမွာ ေျပာေနရင္းက အားမလို အားမရ ျဖစ္မိကာ
“အန္တီႏွစ္ အရီေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား”
“ေဟ ေအး။ ၾကားပါတယ္ အရီရယ္။ အန္တီႏွစ္ နားေထာင္ေနတာပဲ။ အန္တီ ႏွစ္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ သိပါတယ္”
“ဟမ္၊ သိတယ္။ ဘယ္သူ ေျပာျပတာလဲ”
“အေမေလ”
“ဒါေတာင္ အန္တီႏွစ္က တစ္ခုခု မလုပ္ေပးဘူးလား။ စံေအာင္ဆိုတဲ့ လူက သားအမိႏွစ္ေယာက္ စလံုးကို သတ္သြားမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေန မယ္”
“မဟုတ္တာ အရီရယ္”
“အမေလး၊ အန္တီႏွစ္က ေလွ်ာ့တြက္ေနတယ္။ ဒီေလာက္အမႈအခင္းေတြ ေပါ ေနတဲ့ဟာ၊ ေပါ့လိုက္တာ အန္တီႏွစ္ရယ္”
“ဟင္း ဟင္း ဟင္း”
“အန္တီႏွစ္ရယ္ ေနေနာ္။ စံေအာင္ဆိုတဲ့ လူႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီး။ အရီျဖင့္ သူ႔ပံုျမင္႐ံုနဲ႔ လန္႔တယ္”
“စံေအာင္”
“အင္းေလ။ ခုနေလးတင္ ဦးပုနဲ႔ထြက္သြားၾကၿပီ ေလ။ အိမ္က ပစၥည္းေတြလည္း သူ႔အိတ္ထဲပါသြား တယ္။ အဘြားေျပာတာပဲ”
“ေဟာေတာ့။ အရီ မွား ေနၿပီ။ အရီျမင္လိုက္တာ ကိုပုနဲ႔ အလုပ္အတူ တြဲလုပ္တဲ့လူ။ အန္တီႏွစ္နဲ႔ေတာင္ ေအာက္မွာ ဆံုလိုက္ေသးတယ္။ ႐ုပ္ၾကမ္းေပမယ့္ စိတ္ရင္း ေကာင္းပါတယ္ဟယ္”
ဒီတစ္ခါေတာ့ အရီ႕ ပါးစပ္ပိတ္ရသည့္ အလွည့္ပဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အန္တီႏွစ္က အခုတစ္ေလာမွာ ေဖာက္ျပန္ လာသည့္ အဘြား၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနမ်ားကို ေျပာျပေနေလသည္။ စားစားေသာက္ေသာက္ သြား သြားလာလာ အပိုင္းေတြမွာ ပံုမွန္ ရွိပါလ်က္ အဘြားက သူခ်စ္ေသာသား ဦးပုကိုက် ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ ထင္ျမင္ေနေၾကာင္း ဘယ္လို အစြဲရယ္ေၾကာင့္ စံေအာင္ဟု နာမည္ ေပးထားမွန္းလည္း မသိေၾကာင္း၊ ဦးပုနဲ႔ တည့္လွ်င္ သူ႔သားကို ကိုပုမွန္း သိတတ္ၿပီး သူမ ႀကိဳက္တာေတြကို ဦးပု လုပ္လွ်င္ေတာ့ စံေအာင္ဟု စြပ္စြဲကာ သူခိုး၊ ဓားျပျဖစ္ေအာင္ထိ ပုဒ္မ တပ္တတ္ေၾကာင္း၊ အဘြား ပါးစပ္ထဲမွာ ဦးပုမွာ ကိုပုျဖစ္လုိက္၊ စံေအာင္ ျဖစ္လိုက္ နာမ္စား ကြဲေနရ ေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပေနသည္။ အရီမွာ အန္တီႏွစ္ ေျပာသမွ် တအံ့တၾသ နား ေထာင္ေနရင္း
“ျဖစ္ရေလ အန္တီႏွစ္ ရယ္။ ေနပါဦး အဘြားက အဲဒီ စံေအာင္ ဆုိတာႀကီး ဘာလို႔ နာမည္တပ္ရတာတုံး”
“ေအး၊ အဲဒါကို ငါတို႔လည္း အံ့ၾသတာ အရီေရ။ မွန္းၾကည့္တာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ မုန္းခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေယာက္ေနမွာေပါ့”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အန္တီ ႏွစ္တို႔က အဘြား လြဲေနတာကို ေသခ်ာရွင္းျပဖို႔ ေကာင္း တယ္။ အဘြားအဲဒီလို ထင္ ေယာင္ထင္မွားနဲ႔ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ေနတာ သနားပါတယ္။ သူစိတ္ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ အန္တီႏွစ္ရယ္”
အရီ႕စကားအဆံုးမွာ ေတာ့ အန္တီႏွစ္က ျပံဳးျပံဳး ေလးေငးၾကည့္ရင္း
“ဘာလုပ္မလဲ အရီ ရယ္၊ သူ႔အလြဲေလးနဲ႔သူ အသား က်ေနၿပီးပဲဟာ။ လြဲစရာ မရွိရင္ အေမပ်င္းေတာင္ ေနဦးမွာ” တဲ့ေလ။
အရီ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေအာင္ အန္တီႏွစ္ရဲ႕ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီမွာ နစ္ေမ်ာ သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ အဘြားၫြန္႔က ေနာက္ေဖးေဆာင္က ထြက္လာၿပီး
“ဟဲ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ တြတ္ထိုးေနလဲ။ စံေအာင္ မရွိတုန္း ထမင္း ေအးေအးေဆးေဆး စားရ ေအာင္ လာၾကေလ”တဲ့။
အန္တီႏွစ္က “ဟုတ္ ကဲ့ အေမ”လို႔ အသံျပန္ျပဳရင္း အရီ႕ကို ဘယ္ႏွယ့္ ရွိစဆိုတဲ့ ပံုနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကဲ ပ်င္းမွာစုိးလို႔ လြဲေနတာ ေတာင္ ျပန္မျပင္တဲ့ ဒီအရပ္မွာ အရီကေရာ ၀င္ျပင္ေပး လို႔ ျဖစ္မတဲ့လား။ လက္ေဆး ထမင္းစားၿပီး ေနသာသလို ေန႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္ေပါ့။ အဘြားက အသား က်ေနၿပီလို႔ အန္တီႏွစ္က ေျပာေနတာကိုး။
မီမိုး
(ေရႊအျမဳေတ၊ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၁)
Where to Play Dragon Tiger Casino | Oklahoma Casino Guide
ReplyDeleteThis is an all-in-one casino in Oklahoma with a 888 스포츠 100000 게임종류 square foot casino and 50 e sport poker tables. It's also a casino that was launched 가상 화폐 란 in 1992 in 슬롯 꽁 머니 Thunder City